Noué

18 juni 2021.

Het is precies een half jaar geleden. Ik was hoog zwanger, ruim 40 weken. Rond 0.30 uur die nacht begon ik een wat regelmatige kramp in mijn buik te voelen. Zou het? Zou ons meisje komen? Ik had zin in de bevalling en was er helemaal klaar voor. Ik downloadde een app waarmee ik de krampen kon timen. Volgens deze app was de bevalling inderdaad begonnen. Yes we gaan ons meisje ontmoeten! Ik was blij en voelde mij ontspannen. Vanwege de LATER effecten van de eerste keer kanker moest ik in het ziekenhuis bevallen. Door de chemo liep ik het risico dat mijn hart de bevalling niet aan zou kunnen. Maar volledig vertrouwend op mijn eigen kracht en inzicht nam ik alle tijd en rust. Ik wilde zo lang als het voor mij goed voelde thuis in mijn eigen omgeving blijven. Lias lag in bed en Arjan probeerde een beetje rust te pakken. Ik creëerde met een warm bad, kaarsen en lekker badschuim mijn eigen bubbel. Al snel kwam er meer regelmaat en kracht in de weeën. We belde de geboortefotograaf en de opvang voor Lias en reden vervolgens naar het ziekenhuis.

Ik was zo blij, maakte grapjes en voelde mij zo ontzettend sterk. Pas toen de mensen om mij heen zich hardop afvroegen of de bevalling wel vorderden omdat ik nog zo aanwezig was, begon ik even te twijfelen. Controle, 8 cm ontsluiting. Wow dit gaat snel. Weer in bad. Ik had regie, voelde mij goed, en ervoer nauwelijks pijn. Mijn gezichtsuitdrukking wisselde van opperste concentratie tijdens de weeën, naar een brede glimlach in de adempauzes. Ik voelde mij zo krachtig en sterk. Het was mijn moment, ons moment en ik genoot er oprecht van. Ik wist wat ik wilde en deed wat goed voelde. Voor het eerst sinds de kanker van 2007 vertrouwde ik weer volledig op mijn eigen lijf. Ik geloofde dat mijn lijf met mij en niet tegen mij zou werken. Ik vertrouwde op mijn eigen kracht en trok volledig, en soms tegen het ziekenhuisprotocol in, mijn eigen plan. Het voelde goed, zo goed. In alle rust en slechts een paar uur na de eerste kramp was ze daar, onze Noué. Rust en intens geluk viel over mij heen. Ik had het. Alles wat ik ooit wilde, en zelfs meer dan dat, had ik. Ik voelde mij bevoorrecht en was mij heel bewust van al mijn geluk. Ik omarmde op dat moment mijn lijf en waardeerde haar kracht. Het was bijzonder, magisch, intens.

Maar de kracht en het vertrouwen dat ik toen in mijn lijf voelde voel ik al een poos niet meer. Alle angsten, al het wantrouwen is weer volledig terug.

Vandaag is het 18 december 2021.

Het is precies een half jaar geleden.

Vandaag is Noué een half jaar oud en ik vind het verschrikkelijk dat vijf van deze zes maanden in het teken hebben gestaan van kanker. Amper zes weken na haar geboorte is onze wereld veranderd in de werkelijkheid van nu. Ons leven draaid al een tijdje niet meer om onze new born maar om mijn kanker. We stopte met de kraamvisite, zijn hele dagen onder invloed van stress en kunnen minder genieten. Ik vind dit een vreselijk bijeffect van deze kankerperiode. Ineens is mijn dochter een half jaar oud. En in dat halve jaar heeft zij, onbewust, al zo ontzettend veel aanpassingen moeten doen. De komende tijd is moeilijk waardoor ik hoop dat het snel voorbij is. Maar Noué wordt daarmee ook ouder. Haar eerste levensjaar, het is bevlekt. Ik heb er niet voldoende bij stil kunnen staan, ik heb er niet voldoende van kunnen genieten. Maar ik krijg het nooit meer terug.

En ik vind dat een van de ergste dingen uit deze periode.