Een kind blijft een kind en een ouder blijft een ouder

Ik heb vroeger niet voor niets de keuze gemaakt om pedagogiek te gaan studeren. Ik heb een passie voor opvoeden. Het idee dat je als ouder een mens groot mag brengen en hen, met oneindig veel liefde, de bouwstenen mee mag geven waarvan jij denkt dat deze in het leven bruikbaar zijn, vind ik een prachtig iets en gaat bij mij heel diep.

Voordat Lias geboren was hebben Arjan en ik duidelijke opvoedideeën geschetst. Wat vinden wij belangrijk en hoe willen wij hen dit meegeven? Wij spreken hier samen veel over, reflecteren met regelmaat op ons handelen en op onze ideeën en stellen deze bij waar wij dat nodig vinden. We waren altijd al heel bewust dus maar ik merk dat wij in deze periode nog bewuster zijn. We vertalen veel uit deze crisis en uit mijn eerdere kankerervaringen naar de opvoeding van Lias en Noué.  

Maar opvoeden in tijden van crisis is alles behalve makkelijk. Terwijl Arjan en ik ons zorgen maken over mijn gezondheid en onze toekomst, maakt Lias zich druk over andere zaken. Dingen als vieze handen, op de grond gevallen bekers, dubbel gevouwen boterhammen die openslaan of blokken die niet op elkaar passen zijn in zijn ogen grote problemen. Het voor zijn leeftijd compleet terechte drama vraagt in deze periode soms veel van Arjan en mij. De gehele opvoeding vraagt meer van ons. Maar hoewel het niet altijd makkelijk is en wij beide regelmatig een andere behoefte hebben, proberen we voor Lias en Noué wel alles zoveel als mogelijk normaal te houden. Dus op dezelfde wijze gaan wij om met de peuterrampen, we handelen nog steeds volgens onze ideeën, hanteren dezelfde structuur en regels en we zijn net zo consequent als voor deze kankercrisis.

Ik ga dagelijks, bewust of onbewust, terug naar mijn eerdere kankerervaringen. Ik overdenk deze en koppel, zoals eerder gezegd, deze ervaringen aan de opvoeding van Lias en Noué.  

Wat is mijn ervaring van het hebben van een zieke ouder? Wat vind ik van de keuzes die mijn ouders in die periode m.b.t onze opvoeding hebben gemaakt? Hoe voelde dat voor mij? Wat zijn de consequenties van deze keuzes geweest? En hoe heb ik deze ervaren? Welke gevolgen heeft dit op ons gezinssysteem en de band van ons als brusjes gehad? Wat wil ik hiervan meenemen voor Lias en Noué? En wat wil ik juist anders doen? Wat willen we de kinderen überhaupt met deze periode leren?

Van de antwoorden maken Arjan en ik de bouwstenen waar de kinderen wat ons betreft hun hele leven iets aan hebben. Wij geloven dat deze stenen onze kinderen rijker en veerkrachtiger kunnen maken. En vanuit deze overtuiging laten we zien en stapelen we heel bewust. Het is de kracht en schoonheid uit deze lelijke ervaring die we Lias en Noué mee willen geven. En dat is nog best een hoop kan ik vertellen.