Niet uit alle dagen is iets moois te halen

Vandaag is lastig, een moeilijke dag zoals ze dat vroeger in het Sophia kinderziekenhuis noemde. Of..vandaag is "Parijs". Dat was een soort codetaal tussen mij en de verpleging op de vraag hoe het die dag met mij ging. Ik zei altijd dat het goed ging met mij, ik dacht toen dat dat sterk was. Maar hoe kan het goed gaan met iemand die kanker heeft?

Parijs werd ingezet als het niet goed ging met mij maar ik er niet over wilde praten.

Dit keer niet, dit keer gebruik ik geen codetaal. Deze keer zeg ik het als het even niet zo lekker gaat. Als ik mezelf totaal beroerd, onmachtig of vervelend voel. En vandaag is zo'n dag. Vandaag is ruk. Vandaag is klote. Vandaag is kanker nog iets meer aanwezig dan op andere dagen.

Mijn lijf is moe en ik vind het moeilijk om een balans te vinden tussen mijn kinderen en mijzelf. Ik wil zó graag meer doen dan wat nu kan. Ik wil zelf de luiers verschonen. Ik wil zelf de kinderen op kunnen pakken. Ik wil zelf de kinderen kunnen knuffelen en in bed kunnen leggen. Ik wil zelf met Lias en zijn nieuwe cadeautjes spelen. Ik wil meer voor mijn man kunnen doen. Ik wil meer voor mijn vriendinnen kunnen betekenen. Ik wil zelf, ik wil zelf, ik wil zelf alles meer.

Mijn hoofd is totaal overprikkeld en tegelijkertijd is hij veel te streng voor mijn lijf. Ik heb het gevoel iedereen tekort te doen. Het past niet bij mij om niet betrokken met andere te kunnen zijn. Ik voel mij nutteloos. Ik had dit levensjaar zo veel meer willen doen dan stilzitten en afwachten.

Vandaag is ruk, meer dan ruk. Vandaag is kanker.