Niet jij maar ik heb de leiding

Op dinsdag 9 november om 15.30 uur hebben we het gesprek met de artsen. Vandaag krijgen we definitief de uitslag. Totaal afhankelijk van wat de ander gaat vertellen is een dergelijk slecht nieuws gesprek een gesprek waarbij ontzettend veel emoties komen kijken. Voor mij zijn die emoties voornamelijk spanning, frustratie, verdriet en boosheid. Maar er komt voor mij ook een gekke vorm van ongemak en minderwaardigheid bij kijken. Om te voorkomen dat ik al deze emoties zou voelen had ik behoefte aan controle en leiding tijdens dit gesprek. Dus nog voor de artsen mij de uitslag konden geven gaf ik HEN mijn uitslag. Ik vertelde hen wat de uitkomst was, hoe ik er achter was gekomen en wat ik vond van deze, in mijn ogen, slordige fout die was gemaakt. Wanneer er zoveel onduidelijk en onzeker is en wanneer er nog weinig ruimte is voor eigen regie, is dit een prettig begin van een slecht nieuws gesprek kan ik vertellen. Misschien had ik ergens ook wel de behoefte hen te shockeren. Zo konden ze mij niet shockeren. Noem het een vorm van zelfverdediging, het gaf mij in ieder geval kracht om alle nieuwe informatie aan te kunnen.

Wat hierna? De behandeling zal bestaan uit een operatie waarbij mijn hele schildklier verwijderd zal worden. Deze zal plaatsvinden op donderdag 2 december. Hierbij loop ik weer het risico om mijn stem kwijt te raken. Na de operatie volgt een jodiumkuur. Ik spreek weer mijn wantrouwen, frustratie en angsten over de afgelopen periode en die voor de komende weken naar de artsen uit. Ik wil een aanpassing op het zorgteam dat nu over mijn dossier gaat. Ik wil een team met artsen waar ik op kan bouwen. We maken hiervoor meteen een plan en vormen een nieuw team. Drie kwartier later verlaten Arjan en ik de kamer, een definitieve diagnose en een nieuw zorgteam rijker.

Ik weet het allemaal even niet. Ik weet alleen dat ik het ontzettend oneerlijk vind.