Foutje bedankt

Maandag 8 november 2021, begin van de avond, de kinderen liggen in bed en ter voorbereiding op de spannende dag morgen nemen Arjan en ik beide even een moment voor onszelf. Ik lig met een serie en kaarsen aan in bad. Voor mij super ontspannen en het zorgt er dan ook voor dat ik even mijn zinnen weet te verzetten. Maar zodra de serie is afgelopen sta ik weer meteen op scherp. Ik besluit mezelf weer een keer in te loggen in mijn zorgdossier van het ziekenhuis. Ik wilde nog een keer goed kijken naar de differentiaaldiagnose die de artsen aan het onderzoeken waren. Meteen zie ik de nieuwe informatie die in mijn dossier beschreven staat. Als een bezetenen begin ik te lezen en neem ik in een razend tempo de woorden in mij op. Veel begrijp ik (katjing, voordeel 3 als je al eens met dit bijltje hebt gehakt) maar veel dingen begrijp ik ook niet. Lang leve Google.

Een paar minuten later; ik lees het opnieuw, ik begrijp het. Ik laat het op mij inwerken, ik heb schildklierkanker. Ik zit in een bijna romantische setting in ons bad en ik lees dat ik kanker heb. Even blijf ik zitten. Ik lijk weer buiten mezelf getreden te zijn want het is nog niet echt bij mij binnen gekomen, ik voel geen emoties.

Dan droog ik mezelf af, kleed mij aan en loop naar beneden. Daar zit Arjan te gamen, zijn houvast en zijn manier van ontspannen. Nog steeds voel ik geen emoties. Ik ga naast hem zitten en vertel hem wat ik enkele minuten eerder gelezen heb. Vervolgens bel ik mijn moeder en app ik de mensen die dichtbij mij staan. Allemaal pure informatie overdacht die ik zonder pijn of verdriet weet over te brengen. Maar zodra ik het laatste berichtje weg heb gedaan breek ik. Totaal in paniek weet ik niet waar ik met mijzelf naar toe moet. Wat staat mij in vredesnaam allemaal te wachten?