Beter worden is niet voor watjes

Dit is de titel van een boek geschreven door Danielle Pinedo en Bart van Elders. Het is me een tijdje geleden aangeraden door Hanneke (nog dank daarvoor! Zware kost, maar zeer leerzaam). Twee journalisten die kanker krijgen en via brieven met elkaar communiceren. Van ziek zijn van de behandelingen, hoe je door de buitenwereld wordt bekeken, naar wie je nog bent na de diagnose en weer toetreden in de wereld buiten het ziekenhuis en je eigen huis. Ik vind het een prachtig boek en kan het aanraden. Voor mensen zonder kanker een inkijkje in de wereld van een kankerpatiënt. En voor lotgenoten een wereld van herkenning. Ik raad wel aan om het pas aan het einde van de behandelingen te lezen of zelfs nog later, het kan je afschrikken als je zo hard leest wat je mogelijk nog aan herstel staat te wachten. 

Er zijn genoeg passages geweest waarbij ik moest nadenken over mezelf. Soms dingen als 'dat heb ik ook!' En soms ook bij mezelf te rade gaan hoe ik ergens instond of had ondergaan. Bovenal het beeld dat het een zwaar traject is, mentaal en lichamelijk ontzettend veel met je doet, je op jezelf wordt terug geworpen, herstellen nog zwaarder is en het echt niet makkelijk is om weer mee te draaien in de gewone wereld van gezonde mensen. Allemaal van die dingen waar ik ook tegenaan loop en mee worstel. Er is nog steeds hoop dat het mij weer enigszins gaat lukken. 

Wat heb ik dit vooraf allemaal onderschat! En ook zeker wel mijn kop in het zand gestoken de eerste maanden van de behandeling. Gewoon alles ondergaan en dan ga ik weer verder met mijn leven. En ook zoveel mogelijk een normaal leven blijven volhouden. Nou was dat al heel snel niet meer mogelijk, want wat was ik steeds moe van die chemo's. Aan de andere kant wel steeds weer aan het werk gaan zodra het kon. Even geen patiënt zijn. Achteraf denk ik dat dat veel te veel is geweest. Maar destijds voelde het goed. 

Ook na de bestralingen wou ik snel weer beginnen met werken en dat opbouwen. Terug naar mijn leven. Ha. We weten inmiddels allemaal hoe dat heeft uitgepakt. 

Waarom steeds dat willen werken? Omdat werken voor een groot deel mijn leven bepaalde en ook mijn leven was. Ik hield van mijn baan en zat daar goed op mijn plek. Het liep goed. Groot verantwoordelijkheidsgevoel en moeilijk kunnen delegeren, dus veel hooi op mijn vork en extra uren draaien. Het kon mij niet gek genoeg. 

Nu heeft mijn lichaam keihard op de rem getrapt. Was ik in mijn enthousiasme niet ook een beetje overwerkt? Want ik ben mezelf straal voorbij gelopen en een paar keer flink tegen de muur geklapt. Dan rijst de vraag, wie ben ik dan eigenlijk zonder werk? Ik ben IK aan het opbouwen. Ik ben aan het leren wat ik nog kan en vooral wat ik nog wil. Binnen mijn grenzen en toch ook steeds weer die grenzen verleggen. 

Ik weet nog steeds niet waar me dat gaat brengen. Dat is moeilijk en tegelijk ook interessant. Gelukkig kan ik wel steeds beter met mezelf door de deur. Word ik daardoor dan beter? Geen idee. Ik word eerder een betere versie van mezelf. Iemand die nee durft te zeggen en voor zichzelf kiest. Iemand die voor plezier kiest waar mogelijk in plaats van steeds maar van alles te moeten en steeds aan te staan. 

Ik zou er nog steeds alles voor geven om dit hele traject niet mee te hebben gemaakt. Toch nog wakker worden uit deze nachtmerrie. Alle inzichten die ik heb gekregen en de dingen die ik over mezelf heb geleerd zou ik dan weer niet willen missen. 

Het leven is soms hard en niet eerlijk, en hoe moeilijk het soms nog is en hoe lang de weg nog is die ik moet afleggen, ik begin er wel in te geloven dat er ook nog mooie dingen in mijn toekomst gaan gebeuren.