Het inwendig onderzoek onder narcose "het voelonderzoek"

Vanmorgen om 5.55 ging de wekker en om 7.20 stonden we in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven, vol van de zenuwen en angst. Gisteren heb ik, vergeleken met de andere dagen voor de onderzoeken, minder last gehad van zenuwen en angst. Maar helaas vanaf het moment van aankomst in het ziekenhuis waren ze ineens voor de 1000% aanwezig. Zweethandjes, trillende handen en benen, hartkloppingen, licht in mijn hoofd. Noem maar op, al die onaangename angst- en zenuwkwaaltjes. Het moet er natuurlijk toch uit. Niet zo gek ook natuurlijk, want het was niet alleen de spanning voor het onderzoek maar ook voor de uitslag die vlak erna zou volgen.

Ik moest om 7.30 binnen zijn en werd ook vrij snel geroepen door een verpleegkundige die nog het een en ander met me door heeft genomen. Daarna mocht ik mezelf in zo'n geweldig blauwig operatiehemd hijsen, mijn kleding en schoenen in een blauwe bak stoppen (mijn reiskoffer) en lekker in bed gaan liggen. Toen kreeg ik eindelijk mijn rustgevend tabletje waar ik zo naar uit keek. Voordat deze nog maar in heeft kunnen werken hoorde ik de verpleegkundige haar telefoon afgaan en haar zeggen; "oké ik kom eraan". Oh nee toch niet nu al, dacht ik. Ik was nog verre van rustig, voelde mijn hart nog tekeergaan. De tranen stroomden over mijn wangen, ik was zo bang dat ik dit niet met mijn "volle bewustzijn" mee wilde maken maar helaas, er zat niets anders op. Na een kus van Stefan en mama reden ze me naar de voorbereidingskamer. 

Wat een grote kamer, het leek wel een fabriek. Met zoveel mensen, verpleegkundige in het wit maar ook artsen en/of assistenten in hun blauwe OK-outfit en paarse OK-mutsen. En dan nog de apparatuur, medische gereedschappen en alle bedden. Een aantal gevuld met nog wakkere mensen net als ik, maar ook een aantal met mensen die nog sliepen of nog heel suf uit hun ogen keken. Hier kreeg ik al vele handen van mensen die bij mijn onderzoek betrokken zouden zijn. Waaronder twee relatief jonge gasten (assistenten) die nog klammere handjes hadden dan ik. Dat belooft nog wat dacht ik! Zij reden me uiteindelijk naar de OK.

In de OK liepen denk ik wel 10 man rond. Ik was voorbereid op een druk gezelschap maar dit verbaasde me toch wel. Ook zat daar de gynaecoloog waarmee ik al eens een gesprek heb gehad, hij zou het onderzoek leiden. Na mijn ochtendgymnastiek van het fijne brede ziekenhuis bed naar het smalle OK-bed, kreeg ik mijn lekkere warme dekens terug over me heen, werd het infuus geprikt, kreeg ik allerlei plakkers op mijn borst en hals en werd ik redelijk stevig vastgelegd op het smalle bedje. Ook werd me weer eens gevraagd naar mijn naam, geboortedatum en waarom ik eigenlijk op de OK lag. Ik merkte dat ik hier toch even over na moest denken, zou het tabletje dan toch al iets zijn gaan inwerken!? 

De anesthesist die heerlijk koude handen had, had mij al snel door en vroeg: "zullen we maar beginnen". "Nou graag, ik wil zo snel mogelijk van de wereld af!" zei ik nog heel krachtig en met een lach. Ze lieten het slaapmiddel in het infuus lopen en mijn arm voelde ik koud worden, een andere verpleegkundige vroeg me nog allerlei vragen over wat ik deed in het dagelijks leven, in het weekend, hoe mijn kinderen heette en hoe oud ze waren. Ik verbaasde me over het feit dat ik al die vragen nog kon beantwoorden maar na het vertellen van de leeftijden van de kinderen was het gedaan........ EINDELIJK!

Rond 9.00 uur was ik waarschijnlijk even wakker, heb ik op de uitslaapkamer gevraagd hoelaat het was en heb ik mijn halve levensverhaal verteld geloof ik. Daarna lag ik ineens op de verpleegafdeling en heb gesproken met een hele lieve man tegenover mij met darmkanker. Vrij snel daarna waren Stefan en mama er al. Toen bleek het ineens 10.00 uur te zijn. Dus waarschijnlijk heb ik nog wat gedut tussendoor. Tegen 11.30 zat de arts aan mijn bed met zijn bevindingen van het onderzoek. Ondanks mijn sufheid heb ik geprobeerd alles in me op te nemen.

De kleine verdenking van de radioloog op een uitzaaiing in de ophangbanden was terecht. Het is een klein stukje ingegroeid in de rechterband. In principe geen man over boord want de banden worden toch verwijderd tijdens de wertheimer operatie. Dus de wertheimer gaat sowieso door! Ergens ben ik hier natuurlijk heel blij om maar ergens ook suuuper de puper bang. Maar..... Natuurlijk zit er weer een maar aan. Als het is uitgezaaid naar de banden leert de ervaring dat de kanker zich dan, ook al worden de banden verwijderd tijdens de wertheimer operatie, toch vaak ergens anders ook in gaat nestelen. Vandaar dat ik toch rekening moet houden met eventuele preventieve bestralingen na de operatie. Toch weer een beetje een tegenvaller, aan de ene kant fijn dat ze het nu al geconstateert hebben in plaats van na de operatie. Maar helaas ben ik er na de operatie dus niet zomaar vanaf. Als je iets leert tijdens je gevecht met kanker, is het dat overal een maar aan zit, overal zitten weer haken en ogen aan. Krijg je 2 zekerheden, krijg je weer 4 onzekerheden terug. Wat betreft mijn bekkennier die momenteel achter mijn baarmoeder ligt en of ze mijn eierstokken op gaan hangen tijdens de operatie (want deze liggen beiden midden in het bestralingsbied), is het voor de arts nog niet helemaal zeker hoe zij hiermee om zullen gaan. Volgende week word ik besproken tijdens een overleg met allerlei artsen, dan zullen zij bepalen hoe nu verder.

Na een kopje thee, een boterhammetje en het plegen van een plasje mocht ik weer naar huis. Mijn bloeddruk was best laag, dus voor vandaag wordt zeker rust geadviseerd. Ik merk dat pas sinds vanmiddag het nieuws bij mij heel erg langzaam binnen begon te komen. De rustgever (die uiteindelijk toch zijn werk is gaan doen) begon langzaam uit te werken en dan besef je het pas. Het gesprek met de gynaecoloog herhaalt zich nog meerdere malen in mijn hoofd, kleine stukjes zijn wat vaag dus vraag ik na aan Stefan en mama.

Wat is me dit nieuws eigenlijk ongelooflijk tegengevallen! Het is dat ik momenteel amper op mijn benen kan staan door de duizeling en lage bloeddruk. Maar het liefst had ik echt even heel hard tegen een boksbal aan staan boksen.Gewoon tot ik erbij neerval. Ik blijf vandaag maar lekker op de bank liggen met mijn dekentje, even alles op me af laten komen en nogmaals beleven wat er vandaag is gebeurd en gezegd. Hopelijk voel ik me morgen lichamelijk weer wat beter en sterker en is het ook mentaal wat meer doorgedrongen. Zodat ik het weer een plekje kan geven en er weer vol frisse moed tegenaan kan deze drie weken tot de operatie. Even drie weken genieten van mijn gezin, familie, vrienden voordat ik 6 weken rust moet houden. 

Ik wil jullie ook nog even vertellen dat ik tijdens de autorit naar huis een ge-wel-di-ge quote las van een lotgenoot, zo fijn om te lezen. Ook al heb ik zelf steeds geroepen "dit gebeurd met een reden, want dit maakt mij alleen maar sterker". Maar ook ik begin hier steeds minder in te geloven.

ALS MENSEN ZEGGEN "DIT GEBEURD MET EEN REDEN"

MOET JE ZE IN HET GEZICHT SLAAN EN ZEGGEN "DIT OOK" 

Viva la Vida!

Liefs Nicole