1. Proloog

Waar mijn prostaatkankerloopbaan is begonnen, of eigenlijk, wat daaraan vooraf ging.
Het was in de zomer van 2012. Na enkele jaren herhaaldelijk een blaasontsteking te hebben gehad (m’n huisarts noemde dat in vaktermen recidiverende UWI’s), met daarvoor telkens een antibioticakuurtje  en daarnaast aanhoudende plasklachten (je kent dat vast wel, grote aandrang, klein beetje druppelen na veel moeite) en daarvoor Tamsulosine geslikt te hebben, zonder resultaat, vond de huisarts een verwijzing naar de uroloog wel op zijn plaats. Wellicht had de oorzaak van plasklachten iets met de prostaat (de mijne!) van doen. Dus volgde in het Amphia Ziekenhuis in Breda de nodige blaasonderzoekjes. Een blaas flowmeting, prostaat echo en nog wat onderzoekjes, waaronder een prostaatbiopsie.  En PSA controle (toen een meting van rond de 12. Verschillende urologen in het Amphia (had toen bij elke afspraak weer een andere uroloog) hadden daar ook verschillende diagnoses bij. Van prostatitis tot een vergrote prostaat. Er werd toen geen maligniteit aangetroffen. Dus geen kankercelweefsel. Advies van de uroloog was toen uiteindelijk een zogeheten TURP, vanwege een vergrote prostaat. Daarnaast ook de Tamsulosine en nu ook Avodart (Dutasteride) medicatie. Dat zou de oplossing zijn voor al mijn plasproblemen, volgens de uroloog dan. Werd dan ook direct verwezen naar het voorbereidingsloket om een afspraak te maken voor een TURP behandeling/ingreep.

Maar, ook al ben ik geen Ongelovige Thomas, ik neem nooit zomaar iets klakkeloos aan, wilde ik daar eerst over nadenken en overleggen met m’n huisarts. Via de digitale informatiewereld las ik over een zogeheten Green Light Laser Therapie als alternatief voor een conventionele TURP. Die groene laser therapievorm zou minder risico hebben op complicaties en bijwerkingen, maar wel met eenzelfde effect wat de plasklachten betrof.

Dus in overleg met de huisarts eind 2012 een verwijzing naar UMC St.Radboud in Nijmegen, voor een Second Opinion en een mogelijke Green Laser behandeling. Daar was een uroloog werkzaam die expert was voor een dergelijke behandeling. Had ik op het internet gevonden

Wederom werden er een aantal onderzoeken en metingen van blaas en prostaat gedaan. Naar mijn idee veel zorgvuldiger, nauwkeuriger en uitgebreider. Ook weer hernieuwde prostaatbiopten. Weerom geen aanwijzingen voor maligniteit. Bij het eind-adviesgesprek met de uroloog daar, bleek er ook helemaal geen indicatie te zijn voor een TURP (of Green Light Laser behandeling), want er was helemaal geen vergrote prostaat te zien. De plasklachten waren volgens de uroloog in het Radboud, het gevolg van een zogeheten luie blaas, slappe blaasspieren, waardoor het moeilijk is druk op het plassen te zetten. Wel het bekende aandranggevoel, maar een slappe plasstraal. Turp of Green Light Laser behandeling zou daarop geen enkel effect hebben. Ook de medicatie (Dutasteride en Tamsulosine) zal maar amper effect hebben. Daar was ik zelf ook al achter gekomen. Mogelijk dat een blaastraining/bodembekkentherapie wel een positief resultaat zou kunnen geven. En verder…, er mee leren leven was het advies toen. Met de medicatie ben ik toen maar direct gestopt, na overleg met m’n huisarts.

In de zomer van 2013 volgde dan een verwijzing naar een fysiotherapeut, gespecialiseerd in bekkenbodemtherapie. Daar had ik een aantal therapiesessies en kreeg het nodige (t)huiswerk om te oefenen. Gaf wel enige verbetering, maar geen echte eureka/hoera stemming.  Maar ach, met wat aanpassingen in m’n dag dagelijkse bezigheden viel er wel mee te leven. En met de acceptatie dat het bij het (mijn) leven hoort, kon ik er wel mee uit de voeten. Bij een fiets- of wandeltocht in het buitengebied zijn er altijd wel wat bomen beschikbaar voor het zogeheten wildplassen, zonder bekeurd te worden;-)

Einde verhaal dus, voorlopig…. De huisarts wilde wel periodiek m’n PSA laten onderzoeken.
Die liep langzaam aan wel wat op. Schommelend tussen 12 en 14.
De jaren daarna ook weer enkele keren een blaasontsteking, waarvoor weerom antibiotica werd ingezet.

En zo werd het zomer 2017, toen de PSA ineens naar 17,3 was gestegen. En daarnaast ook een nogal pijnlijke testikel (het gevoel van een harde trap tegen je ballen te hebben gehad, je kent dat vast wel), wat bleek een bijbalontsteking (Epididymitis) te zijn. Ach, ook daarvoor een antibioticakuurtje. De huisarts vroeg me nog subtiel of ik een bedpartner had, dus seksueel actief was. Want een geslachtsziekte zou een vaak voorkomende oorzaak zijn van een dergelijke bijbalontsteking. Nou, actief was ik zeker wel, maar niet seksueel. En er was ook geen bedpartner. Heb nog onder m’n bed gekeken of er daar niemand zich had verstopt, maar geen partner aangetroffen. De huisarts vertrouwde het toch niet helemaal (wel het vertrouwen dat ik echt geen bedpartner had), dus voor de zekerheid weerom een verwijzing naar urologie in het Amphia Ziekenhuis in Breda.

En toen………, het vervolg komt in het volgende blogbericht.