Mijn naam is Monica en ik ga dood!

Openbaar blog
woensdag 30 maart 2022
1066 x gelezen

MIJN NAAM IS MONICA EN IK GA DOOD!

Hoewel mijn leven, zoals veel mensen gekscherend zeggen, niet altijd over rozen is gegaan, gingen mijn dagen voorbij in een bepaalde cadans en verwachte ik dat dat ook zo zou blijven. Ik leefde mijn leven alsof het oneindig was. Ik werkte, ruziede, had lief, genoot, flirtte, zong, huilde, danste, ging naar de bios, hing op de bank, maakte plezier met familie en vrienden en deed alle andere dingen die je doet, wanneer je het gevoel hebt dat je leven oneindig is. Totdat op dinsdag 14 augustus 2018 een helse pijn in mijn buik, mijn wereld op zijn kop zette. Er werd een tumor van 8,4 cm ontdekt op mijn eierstok. Door het gewicht van de tumor tordeerde mijn eierstok twee maal om zijn as, m.a.g. dat mijn buik afstierf. En dat moment, was het begin van het einde. Althans, zo voelde dat op dat moment voor mij (en uiteindelijk is dat natuurlijk ook zo). Men vertelde mij dat de tumor meteen zou worden verwijderd, maar dat men mij desondanks op het ergste moest voorbereiden, omdat de scan uitwees, dat er een vlek bij mijn lever en vlekken op de longen werden gezien.

Die nacht werd ik met spoed geopereerd. De arts heeft geprobeerd om de tumor in zijn geheel te verwijderen, maar helaas knapte deze gedurende de operatie. Degene die de operatie uitvoerde heeft zijn stinkende best gedaan, om alles zo goed mogelijk te verwijderen, maar zekerheid heb je natuurlijk nooit. Precies een week later, op 21 augustus, de derde verjaardag van mijn kleinzoontje, kreeg ik, na een snel-diagnostiek-traject van een week, te horen dat het uitgezaaide kwaadaardige eierstokkanker was. En weer precies een week later vertelde men mij dat mijn levensverwachting 6 maanden tot maximaal 2 jaar was, waarbij ik gezien de mate van uitzaaiingen en de grote van de tumor, eerder aan 6 maanden dan twee jaar moest denken. Ik realiseerde me ineens weer dat het leven onvoorspelbaar is en oud worden geen vanzelfsprekendheid. Ik was 50, in mijn hoofd nog niet klaar om dood te gaan. Ik hield van mijn leven, was gelukkig met wie ik was, waar ik stond en vooral met de mensen die ik in mijn leven had toegelaten, en was totaal niet voorbereid op het feit dat ik binnen afziebare tijd zou sterven. Mijn grootste angst was, dat ik niet genoeg tijd met mijn kleinzoontje zou kunnen doorbrengen, om genoeg mooie momenten te creëren, waardoor hij zich mij later zou herinneren.

De arts die mij de uiteindelijke diagnose gaf, had al een heel behandelplan klaar liggen, Het was vrijdagochtend, en ze vertelde mij en mijn dochter, dat ik de aankomende woensdag met chemo zou starten. In die voorgaande twee weken had ik heel goed nagedacht over wat ik belangrijk vond en wat ik zelf wilde. Mijn eerste vraag aan haar was, wat zijn mijn levensverwachtingen met en zonder behandeling en wat betekent dat voor mijn kwaliteit van leven? Zij antwoorde dat het een experimentele behandeling was, met een slagingskans van minder dan 4%. Ik zou mijn haar verliezen, last krijgen van neuropathie die niet van voorbijgaande aard was en doodmoe zijn. Voor mij stond het als een paal boven water, dat de voorgestelde behandeling niet tot de mogelijkheden behoorde. Toen ik aangaf dat ik een andere mening was toegedaan, bleek al snel, dat de arts in kwestie het niet met me eens was. Volgens haar was ik te jong en fysiek en mentaal te sterk om op te geven. Maar in mijn beleving, gaf ik niet op, maar koos ik voor kwaliteit van leven i.p.v. kwantiteit. Ik koos ervoor, om naar mijn beleving, zo veel mogelijk tijd te behouden, om mooie herinneringen te creëren, met de mensen die mij dierbaar zijn en achterblijven. Onze zienswijzen verschilden zoveel van elkaar, dat ik uiteindelijk voor een andere arts koos, die mij de regie gedurende het ziekteproces in handen gaf, en mij daarin, tot op heden, zo goed mogelijk begeleidt.

Tot op de dag van vandaag, heb ik nooit spijt gehad van mijn keuze. Want samen met deze arts ben ik gekomen tot waar ik nu ben, en ben ik van overleven weer naar leven gegaan. Maar daar vertel ik in mijn volgende blog graag meer over.

Voor nu bedankt voor je aandacht, en mocht je willen reageren, kan ik dat alleen maar zeer waarderen. Graag tot een volgende keer. Tot dan, kijk om je heen, leef en geniet, want mooier dan dit wordt het niet .

Liefs Gewoon Moon

P.s. Tot slot wil ik graag benadrukken dat ik niet tegen chemo of andere behandelingen ben. Ik respecteer iedereens keuze op dit gebied, maar heb voor mezelf besloten dat het voor mij niet de keuze was die aansloot bij mijn wensen.

Mijn naam is Monica en ik ga dood!

25 reacties