Dermatoloog en melanoom.
Ik ben zonder werk en eigenlijk zonder doel. De dagen kom ik toch echt wel door. Nog geen vijf jaar geleden zou ik wellicht te werk zijn gesteld tussen de kneuzen van een sociale werkplaats. Nu hoeft dat niet meer en kan het ook niet meer. De regering heeft de sociale werkplaatsen wegbezuinigd. Daarvoor in de plaats kwam de Participatiewet. De Participatiewet is echter een grote fail. Geen werkgever heeft zin in kneuzen. Daarom zit ik thuis, zoals ze dat noemen. (Je zit thuis en je staat op straat) Maar er zijn mooie dagen en na de mooie Pinksterdagen volgen nog meer mooie dagen. Op die mooie vrijdag, vrijdag 25 mei, heb ik een afspraak met de dermatoloog. Hij heeft me al meer dan een jaar niet gezien en speurt mijn huid af naar eventuele verdachte plekjes en eventuele reactieve lymfeklieren maar vindt er geen. Alles is dus goed, tot nu toe dan. Ik heb een hoog risico melanoom en dus wil hij vanaf nu om de drie maanden controle. Ik vind het best, maar ik denk: ik ben niet zo bang voor nieuwe melanomen, wel voor wat er onder de huid gebeurd. Ik ben niet zo bang voor nieuwe melanomen omdat de melanoom die ik had vrij uniek is. De melanoom is hoogstwaarschijnlijk ontstaan door teveel UV-licht en het werken met chemische stoffen. Ik werkte vijf jaar op het laboratorium van een verffabriek met alle mogelijke chemische troep; tolueen, xyleen, benzeen enz. De dampen bleven vooral ‘s winters hangen. ‘s Zomers zetten we alle ramen en deuren open.