Ik heb het gezegd
De realtie met mijn vader is niet altijd even soepel verlopen. Vroeger niet maar ook nu niet, over gevoel werd niet gesproken. Het is er en 'daar praat je niet over'. Ik houd van je zeg je niet, 'het is toch normaal dat ouder en kind van elkaar houden'?
Ik zeg het tegen mijn kinderen wel. Ik vind het belangrijk om het te zeggen. Nee niet elke minuut van de dag maar als het moment daar is, zeg ik het; omdat ik het wil zeggen en omdat ik het meen. Mijn vader heb ik nooit verteld dat ik van hem houd, hij heeft het mij ook niet verteld en toch is het zo, dat weet ik...
Een vriendin vertelt mij in heel duidelijke woorden dat ik moet proberen voor mezelf een goed beeld van mijn vader te houden. Niet laten leiden door zijn wisselende buien van nu, zijn veranderende karakter en ook niet denken vroeger dit en vroeger dat. Ze vertelt me dat een slecht beeld veel zwaarder weegt dan een mooi beeld. Een goed gevoel blijft maar zal worden overschaduwd door een slecht gevoel. Ik hoef hierin geen concessies te doen zegt ze maar ik moet leren zaken naast me neer te leggen en me er niet in vastbijten.Ze is heel duidelijk: als hij er niet meer is, blijf jij met een akelig beeld van je vader achter, dat wil je niet. Ik probeer haar woorden mee te nemen naar mijn vader. Ik ga niet overal tegenin maar probeer via een andere route mijn punt te maken. Blijkt dat het dan voor mijn vader niet meer interessant is om tegenin te gaan. Het discussiepunt is voorbij en daarmee hebben we de strijd gestaakt nog voordat deze begonnen is. En het voelt niet eens slecht, zo kan het dus ook. Door meer die houding aan te nemen kan ik makkelijker met mijn vader in gesprek gaan.
De laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, vroeg ze mij of ik mijn vader wel eens verteld had dat ik van hem houd. Ik dacht even: ze is gek. Dat weet hij toch? Ze heeft niet gezegd: je moet het zeggen, nee ze zette me aan het denken. Afgelopen week was ik bij mijn vader, hij had het moeilijk. Ik ben bij hem gaan zitten, bleef doorvragen aan de hand van hetgeen hij zei. Hij moest praten en dat deed hij. Ik zat dichtbij en we spraken heel zacht en ineens in dat vertrouwelijk momen heb ik gezegd dat ik van hem hield. Ik voelde mijn vader rustig worden alhoewel hij emotioneel knapte. Ik zag tranen en hij liet de tranen toe, ik gaf hem een kus en zei nogmaals ik houd van je, je bent een lieverd. Bij het wegrijden kijk ik nog even door het raam. Mijn vader, oud, grijs, moe en gebroken in zijn stoel. Hij kijkt de wereld in maar lijkt niets te zien....