De wereld draait door

In december werd het duidelijk dat er geen behandeling meer mogelijk was voor mijn vader. Op 13 januari kreeg hij de  - op dat moment - verlossende woorden: u mag naar huis om te sterven. Confronterende woorden maar in zekere zin ook een geruststelling. Mijn vader dacht zonder dit uit te spreken, dat hij nog een een half jaar te leven had. Dat leek hem een redelijke termijn. NIemand die hem dat had verteld, puur zijn eigen gedachte. De reden was namelijk hun trouwdag, hij hoopte deze over ruim 3 maanden met kinderen, klein- en achterkleinkinderen te kunnen vieren; in een restaurant! In zijn beleving was Corona geen beletsel, hij dacht alleen aan die ene datum: ik ga voor die 6 maanden en we vieren een feestje...

Helaas de ziekte van mijn zus, Corona en de toestand van mijn vader brachten een ander scenario naar voren.  En al helemaal geen feestje. 

De huisarts was in haar diagnose minder stellig met betrekking tot de 6 maanden die mijn vader had gesteld, het kon  immers ook met 3 maanden afgelopen zijn; dat kwam aan bij mijn vader; Hij vertaalde de opmerking van de huisarts naar een feit en vanaf dat moment gold dat hij maar 3 maanden meer had... het werd zijn waarheid..... 

Helaas zagen wij mijn vader fysiek aftakelen. Dagelijkse activiteiten werd een must en steeds vaker reageerde hij geirriteerd op mijn moeder. In zijn beleving reageeerde ze niet snel genoeg op zijn  'verzoeken' . Dit gaf veel strijd waaronder mijn moeder te lijden had. Ze kon het nooit goed doen.  

In dit proces veranderde mijn vader zienderoog. Obsessief was hij met van alles bezig en hij leek nooit genoegen te nemen met een antwoord, altijd het laatste woord en steeds weer terugkomen op bepaalde zaken. Het werd steeds zwaarder om naar hem toe te gaan en ik zag de strijd die mijn moeder streed. Haar liefde - al 70 jaar - werd een andere man. Ongevraagd werd ze verzorger en was ze niet meer zijn echtgenote... Toch zag mijn vader dit gebeuren en besloot dat hij zijn laatste dagen wilde doorbrengen in een Hospice.  Hij wilde mijn moeder ontlasten maar eigenlijk wilde hij ook voor rust en ruimte voor zichzelf zorgen.

In deze laate periode 'moest hij nog veel'. Hij moet nog een paar losse eindjes aan elkaar koppelen. Thuis lukte dat niet meer maar in de Hospice krijgt hij alle ruimte om dingen  af te sluiten. Mijn vader is nu echt aan zijn laatste reis begonnen. Ik probeer zoveel mogelijk bij hem te zijn en kies de 'stille' moment.  We praten dan over onze gezamelijke passie: kerhoven en oude graven. Gisteren heerlijk gepraat, de tijd vliegt en dan voel je de tijd is te kort. 

Het voelt niet als spijt ... hadden we maar eerder gepraat.... Ik weet, omdat ik hem ken, dat op een ander moment dergelijke gesprekken niet hadden plaatsgevonden. Het is is zijn gezondheid die maakt dat we hierover praten. Kostbare en bijzonder gesprekken die we samen voeren in zijn kamertje in het Hospice. Een omgeving die nieuw en vreemd voor mij is maar tegelijkertijd als thuis voelt.