2. Respect voor zijn keuze
Wat was ik blij met de manier waarop mijn vader de keuze maakte . Ik was blij om 2 redenen; de eerste omdat het nu niet aan mij was, ik hoefde niet te kiezen wel of geen behandelen. Misschien is het zwak van mij maar als ik had gekozen voor geen behandeling wat zou dat uiteindelijk betekenen? Een sneller einde? Zou ik kiezen voor behandeling, zou dat betekenen dat ik hem de ellende van een chemo gunde? Er is geen goede keuze en daarom blij dat hij zelf de keuze heeft gemaakt, zelf de afweging had gemaakt. De 2e reden waarom ik blij was, was omdat het een overtuigende keuze was. Hijstond 100% achter zijn beslissing. Het leverde bij hem ook een gedaantewisseling op. Was hij eerder die dag een man van 184 jaar, die avond was hij 100 jaar jonger. Hij straalde overtuiging uit en dat had zijn weerslag op ons, de kinderen.
De arts had aangegeven zo snel mogelijk te willen beginnen met de behandeling, de deadline voor de keuze van de behandeling was 24 uur later. Er zou een gesprek met een oncologisch verpleegkundige komen, maar dat was geen probleem dat kon snel worden geregeld. De volgende dag direct de beslissing doorgebeld, wij leefden in de veronderstelling dat dezelfde dag, -uiterlijk de volgende dag- een afspraak bij de oncologisch verpleegkundige werd gemaakt. Dat gebeurde niet, mijn vader besloot zelf te bellen -dat was het moment dat hij zijn vertrouwen begon te verliezen- echter toen bleek dat meneer X niet bekend was bij de oncologisch verpleegkundige. Toch werd een afspraak gemaakt en een week na het slechte nieuws zat de hele familie opnieuw in het ziekenhuis. De verpleegkundige fronste haar wenkbrauw toen ze zag dat er 5 mensen aanwezig zouden zijn bij het gesprek. Mijn vader had een bijna gelukzalige blik in zijn ogen toen hij mijn moeder en ons - de kinderen- naar binnen wilde leiden. Hoe vervelend alles was wat hem overkwam, was hij vooral blij dat wij dat als gezin samen gingen doen. Hij herhaalde dat ook steeds weer. De partners werden hierbij niet betrokken. Mijn vader wilde dat liever 'met elkaar' doen. Op dat moment ging ik daar mee akkoord.
Tijden het intake gesprek moest mijn vader in zijn eigen woorden vertellen wat er aan de hand was, hij vertelde weinig en schoof het af op de arts; die had het toch zeker wel verteld? De verpleegkundige legde geduldig uit dat ze van hem wilde horen wat er aan de hand was. Het bleek dat zijn verhaal niet helemaal correct was en dat hij op enkele details toch teveel zijn eigen verhaal had 'geschreven'. Hij vertelde dat hij niet meer beter kon worden, het sloot niet helemaal aan bij het verhaal van de arts. Maar ook dat is niet verwonderlijk. In korte tijd wordt veel verteld en ook de mensen die meegaan krijgen veel te horen. De impact van het slechte nieuws is bij iedereen anders en ook het moment van het landen van de boodschap is bij niemand gelijk. Achteraf kunnen we ons zelf verwijten dat wij bij de internist niet duidelijker hebben gevraagd hoe het traject zou worden doorlopen, wat een startdatum zou kunnen zijn. Maar wij als kinderen zijn niet alleen toehoorders, het overkomt ook ons.
Voor de afspraak bij de verpleegkundige had hij formulieren gekregen om in te vullen; over ziektes en thuissituaties maar ook werden intieme vragen gesteld. Koppig als hij kan zijn besloot hij de vragen niet in te vullen. Dat hij de vragen over seksualiteit niet wilde invullen, ok. Maar de vragen over eerdere ziektes en ook heel eenvoudig lengte en gewicht vulde hij ook maar niet meer in. Het formulier lag thuis, hij was in het ziekenhuis. De verpleegkundige wilde het formulier met hem bespreken en gaf aan dat een beperkt aantal vragen voor hem van belang was. Hij had dus kunnen filteren, maar ook een van ons kinderen vond het maar onzin en daarmee was voor hem duidelijk: ik vul het niet in. De gegevens van lengte en gewicht waren van belang voor de kuur. Immers, de verhouding van de chemo wordt bepaald aan de hand van lengte en gewicht. In het gesprek bagatelliseerde mijn vader alles. Op de vraag wat zijn gewicht was noemde hij het gewicht dat hij dacht dat het wel eens zou kunnen zijn. Ik herhaalde zijn eigen woorden, hij had aangegeven dat hij een jaar geleden 10 kilo zwaarder was, De weegschaal vertelde een ander verhaal, want wederom was het gewicht lager. Er werd gelijk aangegeven dat bij teveel gewichtsverlies een diëtiste zou worden ingeschakeld.
Na het gesprek werd mijn vader meegenomen naar de afdeling waar ook naar een startdatum werd gekeken. Voor mijn vader een 2e domper nu bleek dat hij ook op de afdeling niet bekend was. Er was toch gezegd dat hij zo spoedig mogelijk zou moeten beginnen met de chemo? Voor mijn vader voelde het niet goed. Toch was hij wederom standvastig en besloot direct door te gaan voor de volgende stap. Hij wilde niet langer wachten en gaf aan dat hij de volgende dag in de trein te stappen, de trein die chemo heet. Respect zoals hij ondanks alles de stappen zetten.