Isolatie

Sinds de 4de chemo zitten wij dus in thuisisolatie. Het weekend kom ik nog prima door en kan ik nog lekker genieten van het zonnetje en mijn gezin. Normaal gesproken gaat B. overdag weg in de week na de chemo maar dit kan nu niet. 

Ik lig daarom het grootste gedeelte van de dag in bed en af en toe kom ik beneden om even te knuffelen of te eten. 

B. kijkt me met een grote glimlach van chocopasta aan in een trui die hij al twee dagen aan heeft.

Tot zover les 320 in controle loslaten ;-).

Ik vind het behoorlijk lastig om alles te laten lopen zoals het loopt en vooral omdat ik niet anders kan. Machteloos voelt het om in bed te liggen wachten tot de dagen weer beter aanvoelen. 

Tegelijkertijd besef ik dat ik niet de enige ben die zich eenzaam voelt in deze bizarre tijd. Zoveel mensen die nu alleen de dagen doorbrengen, ieder met zijn eigen verdriet of zijn eigen angst.

Mijn angst is de uitslag van de tussentijdse scan die nu steeds dichterbij komt.

Het voelt voor mij alsof ik mijn adem in houd en wacht op het moment om weer te kunnen uitblazen. Dat moment dat je je adem in je buik voelt zitten, wachtend tot je opgelucht kan uitademen. 

De afgelopen weken voelen veilig, ik ben weliswaar ziek maar dat weet ik. Soms voel ik het en soms voel ik het niet. Soms zie je het en soms zie je het niet. Maar ik leef van chemo naar chemo en dat biedt houvast. Ik hoef niet na te denken of ik 'schoon' ben want daar zijn we nog niet. Maar nu ineens zijn we daar wel bijna, ik heb vandaag de scan gehad en volgende week krijgen we de uitslag. 

Bijna zijn mijn veilige dagen op en komt het moment steeds dichterbij. 

Natuurlijk ga ik voor een goede uitslag, de beste uitslag, de enige mogelijke uitslag. Iedereen is positief en ik ook. Als je positief bent hoef je niet bang te zijn, er is immers niks om bang voor te zijn want je gaat uit van het goede. 

Een schijnveiligheid voelt het. Want is iemand bij een slechte uitslag dan niet positief genoeg geweest? Onzin.

En soms is het ook gewoon doodvermoeiend om positief te zijn. Soms is het de angst die overheerst en is er niks anders te doen dan je daaraan over te geven.

Juist op die momenten geven familie en vrienden ons kracht. Door hun optimisme, door alle kaartjes, tijdschriften, bloemen, boodschappen en maaltijden die aan de deur worden gehangen.

Door aan ons te denken, ons te appen, ons op te vrolijken.

Ik vertrouw op mijn lichaam en ik vertrouw op de chemo en dat is wat ik deze dagen doe. Ik voel me nog even veilig in mijn eigen cocoon met de wetenschap die ik nu heb, de vooruitzichten zijn goed en het is goed te behandelen.

Laat de chemo maar zijn werk doen en alle slechte cellen vernietigen dan doet de liefde de rest ♥