Bestralingen

Dat waren ze. Vijf bestralingen van het hele hoofd waar ik onverwachts maandag al mee begon. En binnen 1 week zit het er dan nu gelukkig alweer op.

Op de foto's zien jullie mijn 'avatar': het bestralingsmasker met aan de zijkanten de pinnen waarmee je hoofd aan de tafel wordt vastgezet. Mensen reageren over het algemeen verschrikt op dit beeld, het lijkt hen maar eng. Als ik er langer over nadenk vind in het natuurlijk ook pittig. Maar het voordeel van zo snel behandelen is dat ik ook geen ruimte kreeg hierover na te denken en ik heb het oprecht niet als angstig ervaren.

Dat komt ook omdat de afdeling radiotherapie op de hoofdlocatie van het EMC een verademing was tov veel plekken in de rest van het ziekenhuis. Alles perfect geregeld, iedereen heel vriendelijk (nee dat is helaas echt niet overal in het ziekenhuis), alles duidelijk uitgelegd, ook telkens net voor het bestralen.

Het bestralen zelf duurt steeds maar een paar minuten. Als ik eenmaal vast lag vertrokken de radiologen uit de ruimte en begonnen de warme lampen te draaien. Ik stelde me dan maar even voor dat ik lekker in de zon lag. Vervolgens hoorde ik elke keer de straling, tussendoor werd het apparaat gedraaid. Bij iedere straling stelde ik me voor hoe het al die klote kankercellen kapot maakte. Ik heb eens het boek van Simonton gelezen, over de invloed van je gedachten bij kanker. Ik geloof heus niet dat je kanker kapot kunt denken, maar een beetje visualiseren kan geen kwaad en zo maakte ik het voor mezelf ook dragelijker. Van het bestralen zelf voel je verder niks. Het lijkt misschien allemaal angstaanjagend met zo'n masker, maar ik heb al 6 jaar kanker, het bestralen zelf is echt zo erg niet als sommige andere behandelingen.

Van tevoren dacht ik: 5 bestralingen? Prima, 6 jaar geleden heb ik er 25 gehad in het borstgebied. Daar fietste ik vrij makkelijk doorheen. Ik reed ze alle 25 zelf en ging daarna regelmatig nog even naar mijn werk. 5 van m'n hoofd zou toch zeker wel lukken. De artsen waarschuwden al dat het hoofd wel andere koek is. En dat is het. Woensdag, na bestraling 3 dus, lag ik er helemaal af. Intens moe en heel prikkelgevoelig. Voor het eerst in mijn kankercarriere heb ik de hele dag in bed gelegen.

Donderdag was mijn zoon jarig. Het moest en zou ondanks alles een leuke dag worden voor hem. 's Ochtends hebben we voor hem gezongen en kreeg hij cadeautjes op bed. Daarna moesten we helaas naar het ziekenhuis en ging hij naar opa en oma. Zijn vraag: 'Mama, het is toch feest, waarom moet ik dan naar opa en oma?' sneed door mijn ziel. Mijn tranen kon ik verbijten en op mijn 'maar jij krijgt gewoon dubbel feest lieverd' werd juichend gereageerd. Gelukkig maar. Mijn grootste doel is hem ondanks alles ook fijne herinneringen meegeven. Hij moet er niet te veel ellende van meekrijgen. Gelukkig redde ik het na het ziekenhuis nog om even met elkaar te gaan lunchen en taart te eten. Ik denk dat hij ondanks alles een heel fijne dag had en het weekend vieren we het gewoon voor familie.

Vandaag nog even heel goed uitrusten en ook de komende week vooral bijkomen. En gaan wennen aan m'n kale hoofd. Er is gezegd dat mijn haar na de laatste bestraling waarschijnlijk snel uitvalt. Ik heb al veel jeuk en 'haarpijn' dus het zal inderdaad niet lang meer duren. Momenteel heb ik wel wat meer hoofdpijn van de bestralingen, maar met paracetamol is het nog goed te doen. Oja, en we hebben nog een fotoshoot gekregen (dankjewel nogmaals!) van de week. Hoewel ik er totaal niet van hou om op de foto te gaan besef ik me maar al te goed hoe waardevol die foto's ooit gaan zijn. Hopelijk kunnen we er in de toekomst nog vele maken. Opdat de bestralingen maar goed hun werk hebben gedaan. Niks 'weken', ook geen maanden. Jaren wil ik en daar gaan we weer voor. Op naar de volgende chemo.