Het 'gewone' leven ...

Het leven .. na behandelingen na kanker. In december was ik gewoon ineens 2 jaar in remissie wat gaat de tijd toch snel.

In die twee jaar ben ik mezelf regelmatig tegen gekomen want je denk en je wilt zo graag weer gewoon "normaal" door gaan maar helaas valt dat soms toch mega tegen. En dan heb je ook nog naast dat je al het mogelijke doet om weer een beetje je oude ik te worden .. je werk en het zogezegde reïntegratie. Ik merk dat het helaas een standaard procedure is die vind ik voor zeker kanker patiënten ( maar ook andere soorten patiënten) niet altijd haalbaar is. Binnen 2 jaar met alle tussentijdse evaluatie moet je weer zijn waar je was. Na het 1e jaar ga je ook even op het 2e spoor kijken en moet er weer ineens zoveel en dat terwijl in mijn geval het 1e ziekte jaar vooral bestond uit chemos en immuum therapie. Maar wat ik eerder al zei je pakt alles aan revalidatie .. sporten .. praten maar er valt zoveel te verwerken en ik moest ook nog aan me rug geopereerd worden want die is gedeeltelijk kapot gegaan door de kanker.

Dus dan ineens .. want de tijd vliegt ben je bijna 2 jaar verder en moet volgens de wet de WIA aanvraag de deur uit .. ik werkte toen 2x 3 uurtjes niet in me eigen functie maar kreeg wel wat aangepaste taken. Merkte dat me werkgever me toch lastig vond en bang was me iets te geven kwa functie waar ze me later niet meer vanaf zouden krijgen dus ik vechte wel door maar liep tegen muren op. En dan moet je naar het UWV met al je spullen lijsten dokters uitdraaien enz en dan hoor je dat je afgekeurd word.

Het leven wat je weer voluit aan wilt pakken staat dan even stil .. ik toen 43 jaar afgekeurd ! Omg en wat dan ? Ja het geeft wel rust even niet te hoeven vechten en an allerlei regel te voldoen maar wat moet ik dan nu ??

Buiten dat het accepteren is dat je lichamelijk en ook een stukje geestelijk niet meer de oude word heb ik ineens geen baan meer. Afscheid heb ik helaas ook niet gehad want er was ineens Corona en alles lag stil .. mijn leven voor me gevoel ook dus dat sloot wel enigzins aan. Maar heel de wereld ging ineens in een langzamere tempo. Meer tijd ook te genieten van me gezin me hond de natuur me vrienden ( dat wel op 1.5 meter ;) ik ben dit afgelopen jaar diep gegaan. En dat terwijl ik dacht dat met jaar toen ik volop in behandeling zwaar was .. maar dit is ook pittig jezelf weer een soort opnieuw uitvinden. Ik ben er ook nog niet Maar ik ben wel dankbaar dat ik er nog ben en geniet toch  van de kleine dingen. Ook ga ik toch lichamelijk weer wat stapjes vooruit. Na me rug operatie die pittig was en ook de pech dat ik een wond onstekking kreeg.. heb ik wel een klein beetje me angst los kunnen laten en iets meer vertrouwen in me lichaam gekregen. Daarom is het ook zo jammer dat er niet meer maat werk is voor mensen na kanker om weer aan t werk te kunnen .. zo zou het is mijn geval heel fijn zijn geweest 1 jaar langer de tijd te krijgen en meer begeleiding. 

Nu bijna een jaar na me laatste werkdag heb ik me aangemeld als vrijwilliger voor het Daniel den hoed familie huis daar ga ik binnenkort 1 dag deel per week helpen. En ik hoop dat als dat goed gaat ik misschienin de toekomst wel weer 1 a 2 dagen kan gaan werken. Natuurlijk ben in sneller moe en is me hoofd soms mistig maar ik denk dat ik nog genoeg wel kan maar ik geef mezelf de tijd om dat te gaan ontdekken.

Ben heel benieuwd hoe andere mensen die in remmisie zijn dat hele proces hebben ervaren en of het bij sommige wel anders / beter is gegaan. Hoop dat erin de toekomst meer maatwerk word geleverd iedere patiënt is anders en ieder mens maar we moeten vaak aan een standaard maatschapij voldoen ...