Samen (2)
In mijn vorige blog heb ik het gehad over een van mijn vele onzekerheden. Waaronder de angst dat je degene van wie je houdt kwijt raakt. Omdat de relatie die je samen hebt het niet meer aan kan. Zoals ik al eerder heb gezegd, je weet niet waar het vandaan komt, maar het is er. Het zit telkens in je hoofd en je krijgt het er niet uit. Dat duurt lang. En ja, die onzekerheid is nu dan weg. Dat kan alleen maar met vertrouwen, respect en liefde. Gelukkig.
In deze periode is er wel een dieptepunt geweest. Dieptepunt
is misschien niet het juiste woord. Het was meer dat het een “bijdrage” aan
mijn onzekerheid was. Na 6 maanden gaf mijn eerste anti-hormoonkuur het op. Ik
moest dus naar een nieuwe. En deze had een bijwerking. Een die je dus nog
verder de onzekerheden, emotie in sleurde. De bijwerking van die nieuwe kuur
voor een man is dat je geen libido meer hebt. Of anders gezegd: je bent
chemisch gecastreerd. Punt.
Genieten van die hele bijzondere, intense vorm van intimiteit, met al haar
passie, lichamelijkheid, energie, lust, opwinding en tenslotte die
heerlijke rust, kan niet meer. Weg. Dat is niet meer mogelijk op de
manier zoals wij die kenden. Je raakt weer een stuk “ik” kwijt. Het voelt
alsof een deel van de essentie, je wezen weg is, alsof je minder bent. In je
relatie met je vrouw is er hier geen gelijkwaardigheid meer. Willen, kunnen en
kunnen en willen; twee andere werelden. Dit onderdeel van je relatie
zoals die was, is weg. Dat geldt niet alleen voor mij. Ook mijn vrouw moet dit
ervaren.
Dit moeten missen krijg je er gratis bij. Naast het feit dat je al kanker hebt,
word je weer in iedere vezel geraakt. Je wordt weer verder weggegooid. Dan
vraag je je soms wel eens af of je nog wel een man bent, of je wel die partner
bent, die je vrouw wil. Je weet het niet. Maar het voedt je onzekerheid.
Dat wat je kwijt bent is uniek. Is niet vervangbaar. Nu weet
je alleen nog maar in je herinnering wat het was, wat het betekende, wat het
opriep, wat je voelde. Je praat met elkaar. Mijn vrouw zei dan “Ja maar
ik houd toch van je ….”. En dan reageerde ik weer van “Ja maar….”. Maar met
alleen praten kom je er niet.
Je weet wat niet meer kan, wat niet vervangen kan worden, maar wat is dan nog
wel fijn. Je gaat samen uitvinden, proberen. We zijn gaan zoeken naar
vormen van intimiteit. Naar manieren van strelen, aaien, vasthouden, gebruiken
van monden, handen, je lichaam. Zoveel mogelijk gebruik maken van de
mogelijkheden die we samen hebben en die er nog zijn. Het blijft moeilijk te
accepteren dat ik “het”niet meer kan. Dat is en gaat niet makkelijk. Helemaal
niet. Voor mij niet, maar ook voor mijn vrouw niet. Zij is die gevoelens,
emoties niet kwijt. Dat grote verschil met mij maakt het soms moeilijk voor ons
allebei om elkaar hier te vinden. Zij ziet, voelt nu iemand die niet meer
reageert zoals vroeger. Ik kan alleen maar aangeven, en dat kan best op
verschillende manieren, dat ik er naar verlang haar te willen voelen. Dat is
een ander verlangen, niet meer met die gevoelens, emoties die er vroeger
waren. Alleen in je herinnering weet je nog wat het was. Hoe je er ook naar zou
verlangen, dit is over. Je weet dat het zelfde, onvervangbare gevoel er nooit
meer komt. Zij kan die gevoelens nog wel uiten en beleven, maar weet niet
altijd direct hoe die “ik” dat op neemt. Dat moet je met elkaar leren
aanvoelen. Aanvoelen en geven op een manier die nog wel aan haar gevoelens,
emoties beantwoordt.
Je moet leren genieten van wat wel kan. En dat is heel moeilijk, maar ik kan niet anders en met mijn vrouw wil ik niet anders. Dat lossen we niet in twee weken op. En het gaat gepaard met heel veel emotie. Maar het is toch wel weer heel mooi als we hebben kunnen zeggen “dat was fijn”. Dat is echt nog niet iedere keer. Maar we leren.
Dit is trouwens weer een van die voorbeelden die laten zien,
dat je niet alleen als “zieke” zoveel kwijt raakt, maar ook je partner. En dat
ook zij in een heel ander leven terecht is gekomen dan ze had verwacht,
gehoopt. Waarin zij zich moet leren inleven, zoals bij zoveel dingen, alleen
maar omdat zij een kankerpatient als man heeft. Iets, waar zij nooit om heeft
gevraagd. Het is fantastisch om te zien hoe zij dat oppakt. Dat kan alleen maar
als je een echte, hechte relatie hebt.
Wat ik ook opvallend vind, is dat je hier zo weinig over leest van de mannen
die het zelfde meemaken. Het moet toch veel meer mannen overkomen, maar je
leest er erg weinig over. Het zijn er niet veel die hier openlijk voor uit komen.benoemen. Ook in de
informatie die je op sites kunt vinden staat hier eigenlijk maar heel weinig over (over
bijsluiters hebben we het maar helemaal niet). Dit is toch niet iets om je voor
te schamen. Het is veel te belangrijk, omdat
het zo’n mooi onderdeel van een relatie raakt. Wij zijn er vrij open over. En
de manier waarop je er beiden mee omgaat is dan veel waard.
1 reactie
Ik had het zelfde probleem gebruikte Letrozol je bent geen man meer plus je bent ook jezelf niet meer.
Het is voor de partner ook een hele ingreep, mijn vrouw gaf ook dit ook aan dat zij dit alles miste.
Ik heb uit gekkigheid vaak gezegd ik lijk wel een vrouw, ben aan de pil heb borstkanker, opvliegers en de kleine jonge doet bijna zijn werk niet meer, heb alleen geen hoge stem en geen bh aan.
Sinds 4 maand heb ik een andere hormoontablet omdat bij mij de Letrozol het na 1 1/2 jaar niet meer hield, markerwaarden schoten omhoog.
Bij deze ben ik weer een man, wat 1 z`on tabletje uit kan maken boh.
Ik hoop voor jouw dat er toch nog een verandering komt en je man gevoel nog terug komt dit heeft een positieve bijdrage aan alles.
Groeten w.