Samen (2)

In mijn vorige blog heb ik het gehad over een van mijn vele onzekerheden. Waaronder de angst dat je degene van wie je houdt kwijt raakt. Omdat de relatie die je samen hebt het niet meer aan kan. Zoals ik al eerder heb gezegd, je weet niet waar het vandaan komt, maar het is er. Het zit telkens in je hoofd en je krijgt het er niet uit. Dat duurt lang. En ja, die onzekerheid is nu dan weg. Dat kan alleen maar met vertrouwen, respect en liefde. Gelukkig.

In deze periode is er wel een dieptepunt geweest. Dieptepunt is misschien niet het juiste woord. Het was meer dat het een “bijdrage” aan mijn onzekerheid was. Na 6 maanden gaf mijn eerste anti-hormoonkuur het op. Ik moest dus naar een nieuwe. En deze had een bijwerking. Een die je dus nog verder de onzekerheden, emotie in sleurde. De bijwerking van die nieuwe kuur voor een man is dat je geen libido meer hebt. Of anders gezegd: je bent chemisch gecastreerd. Punt.

Genieten van die hele bijzondere, intense vorm van intimiteit, met al haar passie, lichamelijkheid, energie, lust, opwinding en tenslotte die heerlijke rust, kan niet meer. Weg. Dat is niet meer mogelijk op de manier zoals wij die kenden. Je raakt weer een stuk “ik” kwijt. Het voelt alsof een deel van de essentie, je wezen weg is, alsof je minder bent. In je relatie met je vrouw is er hier geen gelijkwaardigheid meer. Willen, kunnen en kunnen en willen; twee andere werelden. Dit onderdeel van je relatie zoals die was, is weg. Dat geldt niet alleen voor mij. Ook mijn vrouw moet dit ervaren.
Dit moeten missen krijg je er gratis bij. Naast het feit dat je al kanker hebt, word je weer in iedere vezel geraakt. Je wordt weer verder weggegooid. Dan vraag je je soms wel eens af of je nog wel een man bent, of je wel die partner bent, die je vrouw wil. Je weet het niet. Maar het voedt je onzekerheid.

Dat wat je kwijt bent is uniek. Is niet vervangbaar. Nu weet je alleen nog maar in je herinnering wat het was, wat het betekende, wat het opriep, wat je voelde. Je praat met elkaar. Mijn vrouw zei dan “Ja maar ik houd toch van je ….”. En dan reageerde ik weer van “Ja maar….”. Maar met alleen praten kom je er niet.
Je weet wat niet meer kan, wat niet vervangen kan worden, maar wat is dan nog wel fijn. Je gaat samen uitvinden, proberen. We zijn gaan zoeken naar vormen van intimiteit. Naar manieren van strelen, aaien, vasthouden, gebruiken van monden, handen, je lichaam. Zoveel mogelijk gebruik maken van de mogelijkheden die we samen hebben en die er nog zijn. Het blijft moeilijk te accepteren dat ik “het”niet meer kan. Dat is en gaat niet makkelijk. Helemaal niet. Voor mij niet, maar ook voor mijn vrouw niet. Zij is die gevoelens, emoties niet kwijt. Dat grote verschil met mij maakt het soms moeilijk voor ons allebei om elkaar hier te vinden. Zij ziet, voelt nu iemand die niet meer reageert zoals vroeger. Ik kan alleen maar aangeven, en dat kan best op verschillende manieren, dat ik er naar verlang haar te willen voelen. Dat is een ander verlangen, niet meer met die gevoelens, emoties die er vroeger waren. Alleen in je herinnering weet je nog wat het was. Hoe je er ook naar zou verlangen, dit is over. Je weet dat het zelfde, onvervangbare gevoel er nooit meer komt. Zij kan die gevoelens nog wel uiten en beleven, maar weet niet altijd direct hoe die “ik” dat op neemt. Dat moet je met elkaar leren aanvoelen. Aanvoelen en geven op een manier die nog wel aan haar gevoelens, emoties beantwoordt.

Je moet leren genieten van wat wel kan. En dat is heel moeilijk, maar ik kan niet anders en met mijn vrouw wil ik niet anders. Dat lossen we niet in twee weken op. En het gaat gepaard met heel veel emotie. Maar het is toch wel weer heel mooi als we hebben kunnen zeggen “dat was fijn”. Dat is echt nog niet iedere keer. Maar we leren.

Dit is trouwens weer een van die voorbeelden die laten zien, dat je niet alleen als “zieke” zoveel kwijt raakt, maar ook je partner. En dat ook zij in een heel ander leven terecht is gekomen dan ze had verwacht, gehoopt. Waarin zij zich moet leren inleven, zoals bij zoveel dingen, alleen maar omdat zij een kankerpatient als man heeft. Iets, waar zij nooit om heeft gevraagd. Het is fantastisch om te zien hoe zij dat oppakt. Dat kan alleen maar als je een echte, hechte relatie hebt.

Wat ik ook opvallend vind, is dat je hier zo weinig over leest van de mannen die het zelfde meemaken. Het moet toch veel meer mannen overkomen, maar je leest er erg weinig over. Het zijn er niet veel die hier openlijk voor uit komen.benoemen. Ook in de informatie die je op sites kunt vinden staat hier eigenlijk maar heel weinig over (over bijsluiters hebben we het maar helemaal niet). Dit is toch niet iets om je voor te schamen. Het is veel te belangrijk, omdat het zo’n mooi onderdeel van een relatie raakt. Wij zijn er vrij open over. En de manier waarop je er beiden mee omgaat is dan veel waard.

1 reactie

Hallo Geert, het is inderdaad een hele grote verandering met die hormoontabletten.
Ik had het zelfde probleem gebruikte Letrozol je bent geen man meer plus je bent ook jezelf niet meer.
Het is voor de partner ook een hele ingreep, mijn vrouw gaf ook dit ook aan dat zij dit alles miste.
Ik heb uit gekkigheid vaak gezegd ik lijk wel een vrouw, ben aan de pil heb borstkanker, opvliegers en de kleine jonge doet bijna zijn werk niet meer, heb alleen geen hoge stem en geen bh aan.

Sinds 4 maand heb ik een andere hormoontablet omdat bij mij de Letrozol het na 1 1/2 jaar niet meer hield, markerwaarden schoten omhoog.
Bij deze ben ik weer een man, wat 1 z`on tabletje uit kan maken boh.

Ik hoop voor jouw dat er toch nog een verandering komt en je man gevoel nog terug komt dit heeft een positieve bijdrage aan alles.
Groeten w.

Laatst bewerkt: 21/11/2017 - 13:28