Zondag 3 - dinsdag 5 juni 2018 - Naar huis!
De laatste dagen in het ziekenhuis
Zondag 3 juli 2018
Wederom weer prima geslapen. Gelukkig maar, want gisteren was een hele heftige dag.
Vanochtend vroeg komen diverse specialisten even om een hoekje kijken hoe het met mij gaat. Gaat goed...maar ik blijf vandaag diep onder mijn dekens! Ik verroer me niet...Iedereen knikt instemmend en glimlacht aardig...maar de als de hoofd van de afdeling komt wordt ik toch vriendelijk gesommeerd mijn vertrouwde bedje te verlaten...Ik spreek mijn angst uit. Bang dan ik weer bloed ga verliezen...Maar de lange man in de witte jas geeft aan dat hij er wel vertrouwen in heeft...
Gelukkig is Ekko weer vroeg aanwezig. Samen met de verpleegkundige tilt hij me voorzichtig uit bed op de stoel naast m'n bed. Nadat ik lekker ben gewassen, val ik niet veel later in een fris bed. Die dag gaat het allemaal een stuk beter en slaap ik veel in het bijzijn van Ekko.
Maandag 4 juli 2018
Ekko heeft met de verpleegkundigen afgesproken dat hij mij vandaag wast en als ik me goed voel...dan zouden we kijken of we misschien zouden kunnen douchen. Ik leg mijn benen over de bedrand...ik kijk naar de badkamerdeur. Pfff... hij lijkt zo ver weg. Ekko pakt me onder de arm. We lopen heel voorzichtig ... voetje voor voetje. Ik neem plaats op t krukje. Overal nog slangetjes. Op 2 plekken een infuus, en catheter en een wondcatheter. Ekko wast me voorzichtig. Tranen rollen zachtjes over mijn wangen. Ik vind t fijn.
Dinsdag 5 juli 2018
Al vroeg komt de dame van het laboratorium aan mijn bed. Daarna wordt ik ontdaan van een hoop slangen. Ik voel me goed. Als de verpleegkundige de gordijnen open doet schijnt de zon in mijn gezicht. Ik verlang naar huis... naar de kinderen , mijn eigen bed en dichtbij Ekko te zijn. Ik ga rechtop zitten en kijk de verpleegkundige aan. Het is alsof ze mijn gedachten kan lezen en vraagt of ik naar huis wil...
Op de voorwaarden dat ik een keer "naar de wc" ben geweest, mag ik naar huis. Dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn met al die morfine van de laatste dagen. Dus drink ik trouw mijn Movicolon wat extra die dag. Op een klein keuteltje na, is het niet iets om naar huis te schrijven. Laat staan dat ik zelf naar huis mag. Ik schuivel voorzichtig alleen naar der badkamer. Ik zet het krukje bij de wasbak en maak mijn gezicht nat met koud water. Even weer heerlijk schone kleren aan. Als ik terug naar bed wil lopen besluit ik even op de gang te gang kijken. Ik loop wat onwennig over de gang. Rond het middaguur komt er een mevrouw om de hoek van de deur kijken..."Bent u mevrouw Klein?"...Ik knik en ze verdwijnt weer achter de deur. Ze komt terug met een grote doos in haar handen... een doos vol ballonnen! Maar er is meer...een stapel kaarten!!
Toen ik net wist dat ik ziek was kreeg ik veel lieve appjes van allemaal mensen die ik trouw beantwoordde. Omdat het steeds meer tijdrovend werd en ik steeds zieker werd ben ik overgegaan naar een gezamenlijke app. Mensen appten dan ook vaak, dat als er iets is wat ze konden doen, we hun mochten vragen. Ik vond dat super moeilijk. Totdat ik de stoute schoenen heb aangetrokken en in een gezamenlijke app had verteld dat ik zo ontzettend blij werd van echte kaartjes.... nou, dat heb ik geweten... en zo ook nu. Zo lief! Daar wordt je blij van!
Einde van de middag kwam Ekko. Hij weet ook van de voorwaarde die gesteld is en kijkt me vragend aan. Nee helaas. Gelukkig komt de verpleegkundige ook even bij me kijken. Ze is haar dienst net begonnen en heeft zich al ingelezen. Als ze naar mijn bedompte gezicht kijkt zegt ze dat ze niet gaat wachten op een keuteltje van mij. Nee geen stress... als ik ziet zitten, gaat zij de papieren in orde maken. Ondanks dat het ontzettend spannend is, willen we heel graag naar huis. De controles zijn goed en het wordt tijd om alles bij elkaar te pakken. Het voelt heel onrealistisch. De afgelopen 5 dagen in het UMCG zijn zo intensief geweest, dat ik genoeg had aan mezelf. We hadden van tevoren besproken met de kinderen, dat ik geen bezoek zou ontvangen in het ziekenhuis. Pas als het weer wat achter de rug was, zouden we elkaar thuis weer zien. Ik ben nog altijd heel blij dat ik dat zo met ze had afgesproken. Niet alleen is de zichtbare pijn en angst hun bespaart gebleven, ik heb zelf in alle rust dit kunnen opvangen en verwerken. Er daar ben ik nog ontzettend blij mee.
Thuisgekomen is de voordeur en de deur naar de kamer vrolijk versiert met ballonnen en teksten van WELKOM THUIS! Thuis...heerlijk in mijn eigen bed...dichtbij mijn gezin. Maar zonder de engelen van het UMCG...want dat zijn het stuk voor stuk!