Woensdag 30 mei 2018 - De dag van de opname

De dag voor de operatie

Het is woensdag 30 mei. Een prachtige zonnige dag. 

Ik heb pijn in mijn buik. Al sinds januari, maar de laatste weken neemt de pijn hard toe. Halverwege de ochtend word ik overvallen door een golf van paniek. De pijn in combinatie met de spanning voor de operatie word me even teveel. Tranen biggelen over mijn wangen als ik even later Ekko op de zaak bel. Hij legt zijn werk neer en komt direct naar huis. Machteloos kijkt hij me aan...er is niet veel dat hij kan doen, maar ik vind het zo ontzettend fijn dat hij er is.

Het is zo warm dat we de voordeur hebben openstaan. Ik ijsbeer door de kamer van de pijn. In de afgelopen weken is de huisarts minimaal 1x per week een keer langsgeweest. Hij heeft de pijnmedicatie elke keer iets verhoogd. Ondertussen heb ik een morfinepleister op mijn schouder en slik daarbij ook nog losse morfinetabletten. 

Ook vandaag loopt de huisarts even bij ons binnen. Hij kijkt me zorgelijk aan en vraagt waarom ik zo loop te ijsberen. Waarop Ekko antwoord en vraagt of het niet mogelijk is dat ik er nog een langwerkende morfinetablet mag hebben. Natuurlijk! roept hij uit, waarop Ekko direct een glas water en een extra tablet voor me pakt. Ik kijk hem dankbaar aan...op dat soort momenten hoef je elkaar niets te zeggen en ben ik zo blij dat er even iemand anders het heft in handen neemt.

Na een dikke knuffel vertrekt mijn huisarts weer en besluiten wij even een blokje om te gaan. Ik moet nog iets ophalen in een naburig dorp bij de juwelier en dus stappen we in de auto op weg naar Gorredijk. Met de raam open en de zon op mijn gezicht voel ik de pijn wegtrekken. Erger nog...ik word een beetje high van al die morfine. Ik voel me enorm gelukkig!

's Avonds moet ik me om 20u melden op afdeling L4 in het UMCG. Van alle kinderen (ik ben gezegend met 5 kinderen ...bio, bonus en pleeg doorelkaar) wil de jongste (14) graag mee. Ik begrijp hem en even later zit hij voorin naast zijn vader druk te kletsen over alle daagde dingetjes.  Ik zit heerlijk achterin en geniet, ondanks de spanning, van het moment. 

Het is heel stil in de gangen van het grote UMCG. We moeten even wachten, maar al snel wordt ik naar mijn kamer gebracht. Een grote 2 persoonskamer waar ik de rest van de dagen alleen zal blijven. Puur toeval...maar toeval bestaat voor mij niet. 

Ik heb thuis mijn koffer gevuld met allemaal roze dingen merk ik als ik de koffer open doe. Moet er zelf wel even om lachen. De afdrukken van de verschillende foto’s die ik die week nog snel even heb gemaakt, hang ik boven mijn bed. Een foto met mijn bijbelstudiegenootjes, een foto met mijn lieve collega’s en een foto van de kinderen. Ik leg mijn eigen kussen op het bed, net als mijn eigen dekbedovertrek. Eigenaardig trekje...maar zo ben ik nou eenmaal. Ik probeer me overal een beetje thuis te voelen. Dat maakt me ook een stuk rustiger. Nadat de verpleegkundige de intake heeft gedaan, gaan ook Ekko en mijn zoon weer terug naar huis. 

Omdat ik in de zorg werk vind ik het niet erg om in een ziekenhuis te zijn. Dat maakt ook dat ik die nacht prima slaap. Maar voordat ik me neerleg in mijn kussen...maak ik een filmpje voor mijn man en kinderen...dat is ook iets wat ik sinds mijn ziekte doe. Ik neem overal foto’s en filmpjes van. Overal...dus ook morgen tijdens de operatie zullen er foto’s van mijn tumor worden gemaakt...raar idee, dat dat “ding” van 12x12 cm in mijn buik zit...en blij dat ze die er morgen uit gaan halen!! ...JustLive...