Donderdag 31 mei 2018 - de operatie is geslaagd!
Donderdag 31 mei 2018 was de dag van de operatie.
Ik heb prima geslapen en al vroeg komt de verpleegkundige de nodige controles doen.
Omdat ik alleen op een kamer lig, kan Ekko al vroeg bij me zijn. Het wachten is op het moment dat er een telefoontje komt van de operatiekamers. Ik sta voor rond het middaguur op de planning. Ik ben rustig wakker geworden en heb de nodige voor-medicatie genomen. Aan de infuuspaal naast mijn bed bungelt mijn blauwe "jurkje". Ook is er een sexy steunkous klaargelegd waar ik me voor de operatie inhijs...het is een lange witte kous die tot boven in mijn lies reikt.
Toen ik 3 mei door de bewuste CT-scan moest, bleek 's ochtends dat ik een trombosebeen had. Grrr...een hoop gehannes en gezeur en bovenal voor de aankomende 2 jaar voorzien van een 'sexy lexy kous' zoals wij hem noemen. De eerste week van mei ben ik ingezwachteld en bij het 3e bezoekje aan de dermatologie werd er een steunkous aangemeten. Ik heb me echt verbaasd over het feit dat die dingen zo niet sexy zijn. Ik mocht kiezen tussen een zwarte en een huidskleurige...lastige keuze...had liever een roze gewild! Maar ach ja, je kan niet alles in het leven hebben...grrrr...Waar kan een mens zich druk over maken...
Dat dit trombosebeen mij nog behoorlijk in de weg zou gaan zitten had ik toen nog niet in de gaten...Ivm de trombose werd er nog wel extra overleg gepleegd over het feit of er wel geopereerd kon worden, terwijl de trombo nog in mijn kuit zat. Wat als deze los zou schieten...rechtstreeks naar mijn longen...met als gevolg een longembolie. Er werd nog gesproken om een "vangnet" te plaatsten, maar uiteindelijk ben ik zonder voorsoorts maatregelen geopereerd. Maar er was nog een puntje van aandacht...doordat ik 3 mei direct aan de bloedverdunners was gezet en de trombo nog in mijn kuit zat, mocht ik geen epidurale morfinepomp. Dat wil zeggen, dat ik tijdens de operatie geen pomp via het beenmerg kreeg aangesloten. Deze pomp heeft als voordeel dat de pijn beter te doseren is. Zonder deze pomp moesten de artsen het via de beide infusen in mijn armen zien te doseren en dat bleek vooral de volgende dag een behoorlijk lastige klus te zijn.
Het is tijd! De verpleegkundige komt de kamer in lopen. Ze had van tevoren al gewaarschuwd, dat als het belletje zou komen, alles in rap tempo zou gaan. Ekko loopt nog zo lang mogelijk mee over de gangen, maar moet dan toch afscheid nemen. Een hele dikke knuffel en een warme zoen...en dan ga ik de bewuste klapdeuren door.
Uiteindelijk heeft de operatie zo'n 4,5u geduurd. Op het moment dat ik langzaam bijkom op de uitslaapkamer is het al 18.30u geweest. De verpleegster staat gelijk naast mijn bed en verteld direct dat de operatie goed is verlopen en meldt in diezelfde zin dat ik GEEN stoma heb! Pfff...ik sluit mijn ogen weer. Ik heb veel pijn en wil het liefst mijn ogen stijf dichthouden. Meerdere malen wordt er een shootje morfine toegediend. Totdat ze het maximum hebben gereikt en mijn saturatie (zuurstofgehalte in mijn bloed) zakt. Ik krijg een neusbrilletje met extra zuurstof en de anesthesist wordt erbij gehaald. Er wordt een ander soort pijnmedicatie toegevoegd en uiteindelijk is de pijn stabiel en wordt ik 3u later mijn afdeling weer opgereden. Het is donker en stil op de gang. Ik ben onwijs moe en in mezelf gekeerd door de pijn. Ekko is nog steeds bij me. Hij zorgt ervoor dat me aan niets ontbreekt...maar ook bij hem breekt de vermoeidheid hem op. Hij belooft me de volgende ochtend weer vroeg er te zijn en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik krijg er niet veel meer van mee...