Vrijdag 29 juni 2018 - We hebben groen licht!
Vrijdag 29 juni 2018
Vorige week had ik voor het eerst in de wachtkamer van poli oncologie gezeten. De wachtkamer zat op het einde van de gang. Ik had er gezeten alsof ik voor iemand anders kwam. Alsof ik iemand begeleidde ...onder het mom...2 horen meer dan 1. Ik had het kunnen zijn...zo’n lieve buurvrouw waarbij niets te veel is en het geen probleem vond om met je mee te gaan. Zo type ben ik wel...alleen vergat ik dat het dit keer over mezelf ging. Het feit dat ik daadwerkelijk een dodelijke ziekte bij me droeg...dat vergat ik even voor het gemak. Niet omdat mijn geheugen me in de steek had gelaten, maar omdat het doodleuk nog niet altijd tot me doordrong. Mijn overlevingsmodus stond aan...
Het werd een no-go...die hadden we niet zien aankomen...Nog een week wachten. Extra medicatie. Nog een week waarin de angst voor de chemo tijd kreeg om me in zijn greep te krijgen. Het begon met van die vlagen waarin ik werd overspoeld met emotie. Waarin het leek alsof ik kopje onderging. Angst dat ik de grip op mijn leven zou verliezen. Zo’n enorme angst. Dat breidde zich uit naar nachtmerries en soms letterlijk ademnood.
Ik had ook een beeld voor me. In de eerste periode nadat bekend was dat ik eierstokkanker had, had ik een beeld van mezelf op een leeg strand ...met enorme donderwolken boven mijn. De periode die volgde, de periode rondom de chemo’s, stond ik tot mijn middel in zee. In de verte zag ik de golven aankomen. Maar net als in het echt, kon je pas op het laatste moment zien hoe hoog ze waren. Boven mij scheen de zon tussen de donkere wolken heen. Ik ben gelovig en dat geeft mij dan ook enorm veel kracht en vertrouwen. Ik wist dat als ik ‘kopje onder’ zou gaan, God daar was om me weer naar boven te halen.
De week was voorbij en ik had wederom een gesprek met mijn oncoloog. Dit keer was ik alleen. Ekko had op het laatste moment een spoedrit en dus fietste ik zelf naar het ziekenhuis 2 straten verderop. Nog geen uur ervoor had ik mijn lange haren verruild voor een pittig kort koppie en had ik de knalrode lippenstift op, die ik mezelf de dag ervoor cadeau had gedaan. Strijdbaar, ik was er klaar voor...en dat zou ze weten ook. Ze keek me dan ook een beetje argwanend aan toen ik met mijn zwarte pumps en rode lippenstift haar kamer binnenliep. Een week geleden had ik geen fut gehad voor make-up en had ik snel mijn comfy instappertjes aangetrokken. Maar nu...nu kon ik niets aan het lot overlaten...ik moest en zou doorgaan naar de volgende ronde...en dat werd het ook...op naar de volgende hobbel...de chemo’s.