Vrijdag 1 juni - zaterdag 2 juni - Stress in de tent!

Vrijdag 1 juni 2018

De operatie is geslaagd. Eigenlijk meer dan geslaagd. De tumor zat op beide eierstokken. Deze hebben ze samen met mijn baarmoeder, bijna mijn gehele endeldarm en mijn blindendarm uit mijn buik verwijderd. Met 25 krammen is de boel weer bij elkaar geniet en komt de gynaecoloog einde van de vrijdagmiddag de operatie doorspreken.

De operatie is dus goed verlopen. Het zag er allemaal naar omstandigheden goed uit. Mijn klieren waren schoon en omdat ik voorheen ook al problemen met mijn baarmoeder had ervaren, stond die sowieso op de lijst om eruit te worden gehaald. Mijn blindendarm was iets anders van kleur dan normaal, dus ook hij is er voor de zekerheid uitgehaald. 

Omdat ik een kronkel in mijn darm had zitten...hebben ze het zo voor elkaar gekregen dat de darm rechtstreeks kon worden aangesloten op de anus en ik dus geen stoma heb gekregen! #dankbaar.

Tijdens het eerste gesprek in het UMCG heb ik gelijk gevraagd of het mogelijk was dat er iemand tijdens mijn operatie foto's zou willen maken. Achteraf ben ik daar nu heel blij mee.

De verpleegkundige heeft 10 prachtige foto's met mijn iPad gemaakt. Een foto van mijn buik voor de operatie...met de tekening op mijn buik...de buik open met de tumor nog op zijn plaats...de tumor op 2 schaaltjes...mijn baarmoeder en mijn endeldarm...en dat de buik weer wordt dicht gemaakt. Heel bijzonder!

Alles wat uit mijn buik is gehaald is voor verder onderzoek bij de patholoog. Over 2 weken krijgen we de uitslag of er ook kanker in de baarmoeder, de blindendarm en de snijvlakken dan de endeldarm zitten. Maar dat is pas over 2 weken. Op dit moment lig ik zwaar onder de morfine diep onder mijn dekens. Gadver, wat voel ik me beroerd. De ochtend na de operatie ging nog wel. Heb iets gegeten en al snel was Ekko er voor de nodige afleiding. Want de pijn was moeilijk onder controle te krijgen. 

Toen het middag was kwam werd ik overspoeld door een enorm weeig gevoel op mijn maag...en met het uur werd ik misselijker. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld! De verpleegkundigen waren super! Wat een fantastische vrouwen! Er werd alles aan gedaan dat ik maar niet hoefden te overgeven, want dat was niet wenselijk met zo'n grote buikwond...Pas 's avonds rond 20u ging het weer iets beter en heb ik mijn ogen weer geopend. Arme Ekko...daar zat hij dan. Op mijn verzoek niet naast mijn bed...maar recht tegenover me tegen de muur. Zodat ik hem direct zag als ik voorzichtig mijn ogen opende.

Wat een dag en dat alles ivm de morfine die via de beide infusen via mijn armen werden toegediend. Als ik geen trombose had gehad...dan had ik dus gewoon een epiduraal gehad...en was ik niet misselijk en beroerd geweest...Maar ja, als, als, als...daar heb ik niet veel aan. Ik moet gewoon dealen met wat ik heb...en dat valt niet altijd mee.

Zaterdag 2 juni 2018

Op zich heb ik goed geslapen. De zon schijnt door de gordijnen, het beloofd een mooie dag te worden. De verpleegkundigen zijn engelen...super lief en laten me zoveel mogelijk met rust nadat ik gisteren zo beroerd was geweest. Vandaag maar even bijtanken. 

Ook Ekko tankt even lekker bij en via Facetime hebben we die ochtend contact. Samen lekker vanuit ons eigen bed. We spreken af dat hij lekker rustig aan doet en pas rond de klok van 15u/bezoektijd weer naar Groningen zal komen. Ik vermaak me ondertussen met het beantwoorden van de vele appjes die ik van vrienden, familie en collega´s heb gehad. 

So far ...so good...maar helaas niet voor lang. Om 12.15u voelt het alsof ik bloed aan het verliezen ben. Voorzichtig kijk ik onder mijn laken...en inderdaad...een grote rode vlek op het bedmatje. Een angstig gevoel bekruipt mij en ik besluit de verpleegkundige erbij te halen. Wat vaginaal bloedverlies...hoort erbij...geen stress. Maar ik kijk haar aan...het is geen vaginaal bloedverlies, het is anaalbloedverlies...Ze kijkt me wat ongelovig aan en vraagt of ze nog een keer mag kijken. Op dat moment verlies ik een groot bloedstolsel...anaal. Ze probeert nog heel rustig te blijven en geeft aan dat ze even gaat overleggen. Maar de schrik is niet alleen hoorbaar in haar stem...haar gezicht verraadt ook dat het serieus niet goed is...

Binnen een minuut staan er diverse mensen aan mijn bed. Er wordt bloed afgetapt (ze controleren dan het Hb-gehalte), mijn temperatuur, bloeddruk en saturatie wordt gemeten en er wordt vooral naar me gekeken. Ze kijken hoe ik reageer en hoe ik me voel. Valt ze flauw? Moet er direct actie worden ondernomen? Op dat moment loopt Ekko de kamer binnen....2,5u eerder dan we hadden afgesproken. Thuis had hij het gevoel dat ik hem nodig had, dus had hij niet geaarzeld en is naar het ziekenhuis gereden...wat was ik blij hem te zien. 

Arme man...hij heeft direct door dat het niet goed is en komt dichtbij me staan. Geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik vind het eng. Wat betekend dit? Is er nu een bloeding gaande in mijn buik? Laten de hechtingen in de darm los? Lig ik vanmiddag weer op de operatiekamer...of erger...ga ik nu dood? 

Normaal ben ik sterk en kan ik goed relativeren, maar nu ben ik onrustig. Ik durf mijn ogen niet dicht te doen, bang dat ik er tussenuit piep. Die hele middag word ik streng in de gaten gehouden. De bloedingen gaan langzaam door. De matjes met bloed worden bewaard en gewogen en om het half uur worden er controles bij mij gedaan. Aan het begin van de avond wordt wederom mijn Hb geprikt. Deze blijkt inderdaad te zakken. Omdat ik tijdens de operatie ook al veel bloed heb verloren, komt de Hb waarde nu op 4.9.

Dat is erg laag. Later begrijp ik ook waarom ik zo onrustig was, als je zo'n laag Hb heb dan reageert je lichaam daar heel onrustig op. 

Er wordt weer overlegt. De verpleegkundige komt weer even bij me en legt uit waarom ze in dubio staan. Ondanks dat de waarde zo laag is, lig ik er klinisch goed bij...zijn mijn controles qua bloedruk ect ook redelijk...dus eigenlijk willen ze dit aanzien. Het bloeden is ondertussen tegen de avond een stuk minder geworden, dus wat zeg ik ervan?

Pfff...ja, wat zeg ik ervan? Ik ben moe, bang en emotioneel. Maar daarnaast heb ik veel vertrouwen in het personeel. Als ze mij beloven af en toe even om een hoekje te komen kijken, dan probeer ik te gaan slapen. Morgen weer een dag...toch?

Maar het lukt me niet...de angst overspoelt me. Ekko is begin van de avond weer naar de kinderen gegaan, dus ik lig alleen in een halfdonkere kamer...de muren komen bijna letterlijk op me af en ik ben echt nog nooit zo bang geweest. Mijn hand reikt naar de bel en binnen no-time staat de verpleegkundige naast m'n bed. Ik vertel haar van mijn enorme angst om nu dood te gaan...want zo voelt het voor mij. Ze begrijpt mij en neemt alle tijd. Een ontzettend lief en hartverwarmend gesprek volgt. Ik voel me begrepen en ik word iets rustiger. Ze belooft te gaan overleggen voor dat slaaptabletje wat ik haar zojuist heb gevraagd en loopt de gang op. 

Het slaaptabletje heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds in mijn toilettas...Nadat ze de gang was opgelopen ben ik in een hele diepe slaap gevallen en werd ik pas weer de volgende dag wakker. Met naast mij op het nachtkastje...mijn slaaptablet die ik had aangevraagd...