Donderdag 5 juli 2018 - Mijn eerste chemo

Het is zover...
Vandaag mijn eerste chemo. Wat een angst en wat een paniek in mijn lijf de afgelopen dagen. Gelukkig slaap ik goed, maar zodra ik mijn ogen open doe, kan ik maar aan een ding denken...Pfff...gek genoeg ben ik er zo aan toe! Dan is het maar gedaan zullen we maar zeggen. Ik heb voor de kinderen duidelijk gemaakt dat het toilet beneden in de gang voor de aankomende 4 dagen het CHEMO-toilet is. Zij zagen de humor er niet van in...terwijl ik al dubbel lag van het lachen toen ik  het  A4tje met de minions uitprintte.

Omdat ik de beelden van "Komt een vrouw bij de dokter" nog op mijn netvlies heb...staat er een emmertje met roze handschoenen naast mijn bed. Nagels nog even snel de avond ervoor gelakt. Typisch Cindy zou Ekko zeggen. Gisterenavond nog gezellig uiteten geweest met Ekko en de jongste. Merk dat die het ook ontzettend spannend vinden, dus even afleiding. Of het echt geholpen heeft...Maar als je die 2 mannen ziet genieten van een lekker stuk vlees en lachen om elkaars slechte grappen, dan  is dat weer zo'n momentje met een gouden randje...en die ben ik druk aan het verzamelen...

Ik heb lekker geslapen. Als we de nodige spulletjes hebben gepakt, gaan we met de auto richting het ziekenhuis. Het is een rit van nog geen 1 km...Het ziekenhuis zit het letterlijk om de hoek. Maar omdat ik geen idee heb hoe ik me erna voel, toch maar met de auto. Op de parkeerplaats ontmoeten we mijn vriendin en stilletjes lopen we achterelkaar aan het ziekenhuis in. Omdat ik de "langstzittende van de dag" ben, mag ik in de hoek plaatsnemen. Vanaf dit plekje kun je de hele chemokamer overzien. Een heel rustig plekje bij het raam. Later  tijdens het chemotraject zal ik niet meer zo vaak plaatsnemen in diezelfde stoel...de favoriete stoel van meneer W. ...en hij gaat dood.

De chemokamer brengt verschillende gevoelens naar boven. Angst en verdriet toen ik een eerste rondleiding kreeg, wat zich omzette naar een vertrouwd en geborgen gevoel later in het behandeltraject. In deze kamer hoefde je niets uit te leggen. Lagen leven en de dood soms zo dicht bijelkaar. Had je vaak aan een woord of een simpele blik voldoende. Je begreep elkaar. Je wist wat de ander door moest maken. Het personeel zorgde voor je. Letterlijk en figuurlijk. Ze zorgde voor de prikkerij, de medicatie, het eten, maar ook voor de lach en de traan en de warme deken. Ik nam mijn eigen kussen mee en zij legde me dan heerlijk onder een deken. Ze zorgde en ontzorgde zo'n intensieve dag en dat was fijn!

De verpleegkundige doet al pratende de controles en voor ik het weet loopt het eerste zakje medicatie door mijn linkerarm. Er zit van alles in waar ik heerlijk sloom van word. Na de voormedicatie en wat spoelen gaat dan daadwerkelijk de eerste zak chemo aan de paal. Mijn ogen worden steeds zwaarder en niet veel later vallen ze dan ook dicht. Pas bij het geluid van borden en bestek word ik weer wakker. De enige mannelijke verpleegkundige kijkt me aan..."Zo...jij was ver weg!" Hij lacht en vraagt wat ik wil eten. Omdat ik zo lekker lag te slapen heeft hij zowel een broodmaaltijd, als een warme maaltijd besteld. Ekko wordt voorzien van de broodmaaltijd en ik probeer wat happen van de warme maaltijd. Maar ik ben zo loom, dat ik me weer neerleg en weer in een diepe slaap val. Zo gaan de uren snel voorbij. Als de eerste chemo na 3u in mijn lijf zit, word ik wakker van de piepende paal. Alle andere patiënten zijn al naar huis. In de hoek zit een nieuwe patiënt verdiept in een tijdschrift. Het is stil. Achter het glas zie ik de verpleegkundigen druk hun administratie bijwerken. Ekko en mijn vriendin steken hun hand op en zwaaien vanuit de koffiekamer..."Lekker gezellig ben jij..." wordt er geroepen. 

Het is bijna 16u als ik thuis onder de dekens kruip. Behalve moe voel ik nog niets...We maken nog een grappig filmpje met mijn "kotsemmertje" en dan vertrekt mijn vriendin ook naar huis. Ik kruip nog verder onder de dekens...wachtend op wat komen gaat.

Ik heb voor 2 dagen 8mg dexamethason meegekregen. Hierdoor heb ik dus nauwelijks last van bijwerkingen...erger nog...ik heb me de dag na de chemo nog nooit zo goed gevoeld. Pas op de derde dag begin ik langzaam meer bijwerkingen te krijgen. De eerste bijwerking is het pijnlijke gevoel in mijn benen. Een pijnlijke bedoeling!! Alsof je benen zijn verzuurd na het lopen van een marathon...maar dan moet je je dag nog beginnen. Maar dat gaat vanzelf wel weer weg hou ik me al die weken voor...

*Helaas...vandaag (13 januari 2019) is het 193 dagen na mijn eerste chemo en de pijn is er nog elke dag. Gelukkig de laatste tijd iets minder, maar ik slik er nog elke ochtend morfine voor...