Donderdag 3 mei 2018 - Alles gaat net weer even anders...
Alles gaat net weer even anders...
Het is 5.15u als ik wakker word van een erge pijnscheut die van de mijn linkerkuit doortrekt naar mijn linkerlies. Ik staar naar het plafond...he, jasses...ook dat nog!
Vandaag is de grote dag...vandaag word de CT-scan gemaakt. Maar tevens realiseer ik me dat mijn angst voor een trombosebeen waarheid is geworden. Ik blijf even stil liggen, de pijn blijft aanhouden. Ik kan 2 dingen doen. De dokterswacht bellen...ik zal gezien moeten worden...beoordeeld worden dmv een echo van de kuit. Maar ik kan ook wachten tot mijn eigen huisarts dienst heeft. Ik kijk naast me...Ekko ligt eindelijk een nacht rustig te slapen en ik wil niet weg uit dit moment. Ik moet de hele middag al in het ziekenhuis zitten...Ik val rustig terug in mijn kussen en zet mijn wekker. 8u bel ik mijn eigen assistente. Ze bied direct een plekje aan en even later lig ik op de onderzoekstafel van mijn huisarts. Hij begrijpt waarom ik ook twijfelde. Mijn kuit voelt niet stijf of warm aan, maar met oog op de hele situatie overlegt hij met het ziekenhuis en heb ik om 12u een afspraak op de poli Dermatologie.
Maar dan gebeurt het...een groot deel van de stad komt zonder stroom te zitten!
Een grote stroomstoring zorgt ervoor dat we niet zeker weten hoe het die dag verder gaat verlopen. Als we in de wachtkamer zitten valt ook in het ziekenhuis alle stroom uit. Het duurt even voordat langzaam de lampen om ons heen weer aan gaan. We kijken elkaar even aan...maken nog een geintje...
Tijdens de echo wordt inderdaad duidelijk dat er een grote trombo zit in mijn linkerkuit. Ekko brengt me met de rolstoel richting de spoedeisende hulp. Ondertussen is het 12u geweest en ben ik me al aan het indrinken met contrastvloeistof voor de CT-scan. Op de spoedeisende hulp geeft de verpleegkundige aan dat de CT-scan er voor nu nog uit ligt en er al verschillende mensen zijn afgebeld voor die middag. Veel tijd heb ik niet om na te denken, want de arts in opleiding en de verpleegkundige nemen me mee naar onderzoekskamer 1. Een grote kamer waar ik alleen lig. Terwijl de verpleegkundige druk in de weer gaat met het zwachtelen en de arts heen en weer loopt, maakt Ekko foto's.
Nog niets wijst erop dat ik later die middag door de CT-scan kan. Er spookt van alles door mijn hoofd. Terwijl de arts zijn hoofd breekt over het feit dat hij niet kan rijmen waarom ik een trombosebeen heb, raak ik steeds meer een klein beetje in paniek. De arts stelt me allerlei vragen om een beter beeld te krijgen. Omdat ik zelf als doktersassistente werk, begrijp ik zijn vragen en kan ik ze vlot beantwoorden. Maar nog begrijpt hij niet waardoor de trombose is veroorzaakt. Pas als ik meerdere malen aan de verpleegkundige vraag of de CT scan alweer in bedrijf is, komt hij met de vraag waarom ik door de CT-scan moet. Ik leg hem uit dat ik een tumor in mijn buik heb en dat de scan wordt gemaakt ivm verdenking op eierstokkanker. Hij kijkt me aan en ploft op een krukje..."Nou, dan weet ik ook waar de trombosebeen vandaan komt"...
Ekko en ik kijken elkaar aan...het voelt niet goed. Ons gevoel wordt hierdoor bevestigd.
Ik heb een kwaadaardige tumor...ik heb eierstokkanker. Als het dan ook nog niet zeker is of ik die middag door de scan kan...komen de tranen. De arts en verpleegkundige laten ons even alleen.
Later die middag wordt ik dan toch naar de CT-scan gebracht. Ondanks dat het personeel het ontzettend druk heeft, krijgen wij de ruimte om foto's en een kort filmpje te maken voor de kinderen. De radioloog neemt alle tijd en stelt ons op ons gemak. Als ik later in de CT- scan stap, leest de radioloog mijn tatoeage op mijn linkeronderarm "JustLive"...hij vraagt waarom ik door de scan moet. Ik ben moe en heb veel pijn...wederom komen de tranen en vertel ik van de verdenking. Hij kijkt me aan en zegt..."dat is kwalitatief uitermate terleurstellend"...en knijpt even in mijn arm. Dat soort mensen zal ik de weken erna nog meer ontmoeten. Mensen die passie en gevoel hebben bij wat ze doen. Onbetaalbaar....
