Over mij
Herken je jezelf in de foto? Je bent klaar met de behandelingen. Hét moment waarop je zo lang hebt gewacht. Nu kun je eindelijk je leven weer oppakken. Daar heb je intens naar uitgekeken.
Maar nu is het zo ver… Het plaatje dat ik in mijn hoofd had, klopt niet met de werkelijkheid. Tot voor kort waren de weken gevuld met behandelingen, afspraken en spanningen om de uitslag. Tijd om na te denken had ik niet. Behalve denken aan alle dingen die ik weer wilde doen als alles achter de rug zou zijn.
Nu mijn behandelingen voorbij zijn, gaan die mensen weer door met hun dagelijkse bezigheden. “Je bent nu toch klaar?” Maar juist nu gaat de verwerking van alles wat ik heb mee gemaakt verder. Je leeft dagelijks met de herinneringen aan de periode met kanker en de gevolgen ervan: de medicatie, angst, bijwerkingen, controles, noem maar op.
Natuurlijk ben ik geweldig blij dat alles voorbij is. Het is een tweede kans. Nu zou ik alles uit het leven moeten halen wat erin zit! Maar hoe doe je dat nu eigenlijk? Ik wil weer mijn oude zelf zijn, maar hoe doe ik dat?
Ik voelde me vaak eenzaam na de kanker. Het leven ging door. Het leven van mijn man, kinderen en vrienden ging door. Dat is ook goed, maar ik had het idee dat mijn leven stil stond. Ik wist niet meer wat ik moest doen en mijn emoties gingen alle kanten op. Er waren tranen die zomaar over mijn wangen rolden en ook gewoon niet meer stopten! Ik had er een hekel aan. En ik was moe, moe en nog eens moe.
Ik had me voorgenomen om elke dag te wandelen met de hond. Eerst een blokje om het huis en steeds wat verder. Lekker conditie opbouwen. Iedereen kan wandelen toch? Daar ging ik, vol goede moed met onze hond Max, maar het is wel gebeurd dat ik mijn rondje niet kon afmaken. Gelukkig stonden er genoeg bankjes om te rusten, maar soms moest ik een telefoontje plegen naar mijn man. “Richard, ik zit daar en daar, wil je me ophalen?”
Wil je me laten weten waar jij tegenaan loopt?
Groetjes Anita
