Vakantie.

Het is september. Manlief en ik zijn zojuist teruggekeerd van een drie weken lange vakantie. Die hadden we beiden nodig want de eerste helft van dit jaar was druk, hectisch en vol onverwachte verrassingen en tegenslagen. We hadden vanaf mei onze zinnen al gezet op een Italië-tripje, maar helaas: Italië werd het niet vanwege de weersomstandigheden daar.

Met kanker op vakantie gaan is toch een dingetje. Toen ik nog gezond was gingen we gewoon op de bonnefooi kamperen, eerst met tent, daarna vouwwagen, omgebouwde bus, en caravan. Voor ons geldt: vrijheid - blijheid. Soms gingen we een weekendje goedkoop vliegen naar een bekende stad (dat kon toen nog), of trokken zes weken door de Scandinavische jungle. Ons gezin heeft Europa wel zo'n beetje gezien en heel wat avonturen beleefd. Sinds we tot de grijze golf horen en niet meer gebonden zijn aan de schoolvakanties kunnen we de drukte op bepaalde plaatsen een beetje vermijden. We hebben een kleine camper aangeschaft om daarbij zoveel mogelijk self-supporting te zijn.

Vóór mijn diagnose - en voor ons pensioen -  hadden we 'reisdromen'. Lekker met z'n tweetjes de wereld gaan verkennen. Maar al snel bleek dat met een ziekte als kanker in je lijf, die plannen niet meer haalbaar zijn. Je weet wel; het worden van die bucketlist-dingetjes. Tegenwoordig dromen we nog wel van verre reizen maar we kijken dan naar filmpjes en foto's van exotische bestemmingen om onze nieuwsgierigheid te bevredigen. We zijn er tevreden mee, het is niet anders.

Reizen met kanker vergt veel voorbereiding. Het bezit van een camper maakt het wel makkelijker: je hebt dan een stukje 'eigen omgeving' waarin je kunt doen en laten wat je wilt. Een hotel zou voor mij al moeilijk zijn: te veel trappen, veel mensen, te vermoeiend, soms niet zo hygiënisch, amper koeling voor je medicijnen, eten wat niet in je dieet past enz. enz.

Een groepsreis kan ik ook niet aan: ik voel me een obstakel voor anderen als ik met een stok achteraan sukkel bij excursies en anderen op me moeten wachten. En elke dag weer moeten beslissen doe ik dat? Ga ik mee? Ben ik een stoorzender? Dat soort zaken ondermijnen mijn vakantiegevoel, want ik wil mijn kanker tijdens vakanties juist los laten en er niet continue mee worden geconfronteerd.

Vliegen? Het zou kunnen maar het wordt je moeilijk gemaakt. Ik 'piep' bij elk poortje dankzij alle metalen toeters en bellen die ik in mijn lijf meedraag. Ik voel me er nooit prettig bij als dat weer eens gebeurt want je wordt behandeld als misdadiger. Mijn bagage wordt er steevast uitgepikt: een koffer met pillen en sensoren kan niet zomaar door de douane. Ik heb een stapel verklaringen en papieren nodig, nog afgezien van het feit dat ik medicijnen in- en uit kan voeren. Vooropgesteld dat ik überhaupt mee kan, want reis- en annuleringsverzekeringen liggen vaak dwars. Je bent nu eenmaal gebrandmerkt als zeer risicovol want het zou zomaar eens kunnen gebeuren dat je het loodje legt!

Bij dit alles heb ik één groot nadeel: ik heb een zeldzame kanker. Niet iedere arts kent het. Áls ik eens een akkefietje heb waarbij doktersassistentie is vereist moet ik altijd een heel verhaal vertellen, mijn dossiers laten zien om aan te tonen wat ik mankeer. Ik moet vaak opboksen tegen ongeloof en onbegrip, want aan mijn buitenkantje is niet veel te zien. En in het buitenland is het niet altijd zo dat men om kan gaan met een patiënt die de regie in eigen hand neemt. Wat dat betreft zijn we in Nederland echt goed af.

Daarom zijn we o zo blij met ons vakantiehuisje op wielen. Mét een koelkastje voor mijn insuline en een apart kastje voor alle andere medicijnen en medische zaken die ik nodig zou kúnnen hebben. Met een bed en een eigen toilet snel bij de hand. Ik mag niet in de zon en moet de schaduw opzoeken. Een luifel zorgt altijd voor veiligheid, of we parkeren onder bomen. Als het 40 graden wordt, zoeken we verkoeling aan het water. Mocht het gaan vriezen, hebben we een prima kacheltje.  Zo toeren we door Europa en stoppen waar het leuk is. En mocht het met mij niet goed gaan, rijden we spoorslags terug naar huis.

Door mijn deelname aan een paar medische congressen weet ik de artsen wel te vinden die zich in de Europese landen bezig houden met mijn kanker. Met een vertaal-app op je telefoon kom je tegenwoordig een heel eind met vreemde talen; lang leven de vooruitgang!  Mijn elektronische dossiers gaan mee en de telefoonnummers van mijn eigen artsen. Dus áls er problemen opdoemen, heb ik wat achter de hand. Ik moet alleen mijn telefoon niet kwijtraken!

Als alles is ingepakt en geregeld kunnen we op deze manier toch héél vrij en blijmoedig op vakantie. En dat hebben we dus de afgelopen weken gedaan. Niet naar Italië, maar een rit die langs de Zuidwestkust van Frankrijk liep. 

Het feit dat ik alles heb gedaan om calamiteiten uit te sluiten, goed verzekerd en eigen baas ben, maakt dat we een mooie vakantie hebben gehad. Rustig wanneer dat nodig was en actief wanneer het kon. Mijn kanker was een week of drie  - net als wijzelf - heel ver weg. Het enige wat we moesten doen was uitrusten en genieten! Dat hebben we volop gedaan, zonder moeilijkheden en zelfs zonder ook maar een kilo gewichtsverlies. Ik mag me vol trots op mijn schouder kloppen.

Eenmaal terug zijn we ontspannen en voelen geen stress. Het duurt nog even voor ik weer controles heb, dus we blijven nu thuis vakantie houden. Met de zomerse temperaturen in deze septembermaand is dat echt geen straf. Met een Frans meloentje, een glas wijn en een stuk stokbrood voel ik me nog steeds als God in Frankrijk - maar dan thuis. Genietend in mij tuin met zonnebloemen mijmer ik over de volgende buitenlandse trip: zal dat dan toch Italië worden?

Campertje kan naar de keuring en daarna de stalling in. Tot die volgende vakantie, of tot het moment dat ik weer een keer behandeld moet worden en in het ziekenhuis-op-afstand moet blijven. Dan dient hij als hotelbed voor Manlief. Ook niet verkeerd.