Herfstig avontuur ...

Het is onmiskenbaar herfst. En ondertussen ben ik  al weer een jaartje ouder geworden.  Deze verjaardag heb ik niet gevierd. Dat kwam simpelweg niet uit want mijn  huis werd op die bewuste dag onderhanden genomen door een paar schilders. Vorig jaar een lekkend dak gehad, kringen in het plafond en  zo'n plek moet drogen. We waren eerder aan de beurt op het lijstje van de gevraagde vaklui omdat die in de natte buitenlucht niet meer konden werken. Bij ons zijn ze welkom, zeker nu ik me nog goed voel en een beetje mee kan helpen.

Aangezien we een huis hebben met een doorlopend plafond van ruim 120 vierkante meter, moet je kamers uitruimen en meubels aan de kant schuiven en verplaatsen. Het is verbazingwekkend hoeveel rommel een mens kan verzamelen in een paar jaar! Veel verloren items weer teruggevonden en overtollige spullen afvoeren dus.

Nadat de schilders klaar waren met plafond en trapgat en toch alles al opgestapeld stond in het midden van de ruimte, hebben we maar besloten om dóór te pakken. We gaan zelf de muren een fris en nieuw kleurtje geven. Niet echt gepland en onbedoeld begin je dan als kankerpatiënt en mantelzorger aan een grote schoonmaakoperatie die van beiden veel inspanningen vraagt.

Mijn gezondheid laat het niet toe om heel lang en hard te werken, dus was er een nieuwe tactiek nodig om een en ander te voltooien. Manlief sjouwt met spullen en nam het zware werk uit handen. Omdat het mij beter af gaat, heb ik zelf muurtje voor muurtje geschilderd. Telkens onderbroken door uren van rust, een voetenbadje en handcrème bij de hand. Een bank met kussens en een dekentje midden in de ruimte. En een bed in mijn slaapkamer vol rommel waar ik, desnoods met kluskleren aan, in kon duiken.

 Aangezien alle raambedekking verwijderd en schoongemaakt werd moet het een raar gezicht zijn geweest voor voorbijgangers. Het ene moment een energiek mens op een steiger dat met verfrollers in de weer is,  een moment later ligt er een uitgetelde vrouw op de bank met een boek in de hand. Ik had me voorgenomen om mezelf er niets van aan te trekken. Dit was mijn nieuwe klustechniek en ik ben er vol voor gegaan. Het duurde lang voordat de ruimte klaar was. Nu moeten de aanpalende kantoor- en slaapruimte nog een beurt krijgen, maar het einde komt langzaam in zicht.

Tijdens het klussen was eten een probleem. Geen tijd en energie om daar aandacht aan te besteden. Maar ik ben weer bij. Ik weet nu waar je gemaksvoedsel kan halen en/of bestellen. Weet ook de weg ondertussen te vinden in de wereld van de digitale boodschappen. Zonder schaamte aanschuiven bij je kinderen helpt ook.  En dat leerproces blijkt onverwachte winst voor later, mocht mijn gezondheid het nóg meer laten afweten.

Ik moet op mijn voedsel letten want ik spuit insuline en kan niet alles meer verdragen. Maar gedurende onze schoonmaakweken heb ik de beslissing genomen die tijdverslindende eet-zorg even simpelweg aan mijn spreekwoordelijke laars te lappen. De aandacht en de energie die ik normaal nodig heb voor dit gezondheidsaspect moest wijken voor schoonmaakdrift. Mijn lijf protesteerde wel een beetje en misschien maakt het mijn leven wat korter. Maar ik kwam er ook achter dat een tijdje afstand nemen van de term 'gezond eten'  tevens bevrijdend kan werken!  Het zij zo. Het schuldgevoel heb ik even aan de kant geschoven.

Na enkele weken konden de gordijnen weer voor de ramen en kwam er opgeruimde orde in de chaos. Buitenshuis valt het blad gestaag van de bomen en is het duidelijk dat we daar binnenkort aan de slag moeten, maar binnen is de sfeer opgeruimd, fris en tegelijkertijd warm en behaaglijk. 

Het is ons duidelijk. We hebben nu echt de herfst van ons leven bereikt en de afgelopen periode geleerd die met aanpassingen van lifestyle tegemoet te treden. Met trots en voldoening kijken mantelzorger en patiënt terug op deze enerverende weken. 

Voor mij gold het wel als een beetje afscheid nemen. We hebben moeten besluiten dat ik persoonlijk een dergelijke klus niet meer aan mag pakken, het kost mijn lijf té veel. Ik mag dan een overlever zijn, maar ik ben er wel eentje die niet snel meer van vermoeidheid herstel. Tergend langzaam lever ik elke dag weer een millimeter gezondheid in. En ik ben niet zo groot.  Als je dan terugblikt naar bijvoorbeeld een jaar geleden, besef je dat na de herfst er onvermijdelijk een winter gaat volgen.

Ik voel me nu behaaglijk in mijn eigen huis. Het is een soort coconnetje geworden waar ik me veilig in voel, mezelf kan zijn. Ook op momenten dat mijn lichaam het laat afweten. Er heerst rust, we hebben de ruimte en inmiddels ook de tijd om ons leven met regelmaat en zorg voor elkaar op te pakken. Mijn ziekzijn dwingt me om stapjes terug te doen, en vreemd genoeg voel ik me daar tevreden mee. Cocoonen is ook een onderdeel van mijn kwaliteit van leven geworden. Voor mijn naasten zal het leven saaier worden, maar ze mogen me met een gerust hart een dagje alleen achterlaten. Ik kan dit en vermaak me wel.

Op mijn bankrekening is ondertussen mijn eerste AOW gestort. Twaalf  jaar geleden kreeg ik de prognose van een korte 'leef'-tijd. Mijn pensioen zou ik niet halen met deze zeldzame en agressieve kanker in mijn lijf. Om optimistisch te blijven én hoop te houden hebben Manlief en ik elkaar ooit beloofd om van onze eerste AOW uit eten te gaan.

Aan die belofte hebben we ons gehouden. Toen op de rekening van Manlief enkele jaren geleden zijn eerste Pensioengeld verscheen zijn we met ons gezin chique gaan eten in een sterrenrestaurant.

Dit jaar was ik aan de beurt om een bijdrage van de staat te ontvangen. Nooit verwacht dat ik die zou halen, maar wonderen zijn de wereld nog niet uit. Stiekem hadden we al wat lekkere  adresjes voor ogen; een avondje uit met ons tweetjes.

Daags nadat ik die onverwachte AOW op mijn rekening zag staan heb ik mijn mobieltje gepakt en een bestelling geplaatst. Tussen de verfemmers en op oude keukenstoelen hebben we met onze vingers gesmuld van een frietje met een kleine snack! Mijn eerste AOW bleek slechts 27 euro te bedragen. Eén dagje van een volle maand. We hebben er smakelijk om gelachen. 

Zo hebben we nog wat geleerd in deze herfstige dagen: met humor en af en toe uit de band springen blijft mijn palliatieve fase een te behappen avontuur. Ook mét kanker is mijn leven zo slecht nog niet.