''Controle''
Wanneer is het genoeg? Beter nog, wanneer komt er een medicijn tegen deze klote ziekte?
De baas van mijn man, een zeer, zeer goede vriend van ons..... Maanden gelopen met klachten, niet lekker, afvallen, zweten, rillingen, uitslag over zijn lichaam. Elke keer met een kuurtje naar huis gestuurd.. 2 weken geleden was hij het zat, naar een ander ziekenhuis gegaan, er werd gelijk een beenmergpunctie gedaan en bloed geprikt. Dag erna bloed geprikt. Lymfklierkanker typt 2, goed te behandelen!! Er was hoop, wel volgde er gelijk een operatie. Zijn nieren besloten ermee op te houden, hij werd op de IC gelegd aan de nierdialyse... Toen kwam er vocht achter de longen bij, van wegen zijn hele toestand en zijn onrustigheid hadden de artsen besloten hem in coma te brengen zodat zijn lichaam rust kreeg. Het leek beter te gaan, beademing werd afgebouwd. Tot afgelopen donderdag 1 december, ze wilde hem gaan wakker maken maar reageerde niet op een lichtprikkel.. Zijn pupillen bleven weg, er is een scan gemaakt van zijn hoofd waaruit kwam dat hij een hele grote hersenbloeding heeft gehad. Donderdag om 19:45 zijn de apparaten uitgezet en is hij overleden...... 68 jaar, een man met een hart van goud, veel te goed voor iedereen. Een man die iedereen het leven gunde, die er altijd was voor zijn werklui, die trots was op zijn grote bedrijf, gewoon alles. De man waar je mee lachen kon, precies 4 maand na mijn vader is ook hij van ons weg gegaan. Deze week mogen wij afscheid gaan nemen en vrijdag om 11:00 word hij begraven.
Zo langzamerhand krijg ik angst voor het leven, sta ik de shake op mijn benen als mijn vriend 's morgens weg rijd om naar zijn werk te gaan.. Wanneer stopt het dat is alles wat ik weten wil.
Vanmiddag moest ik zelf naar het ziekenhuis voor de controle, ik had vrijwel geen zenuwen, ook niet toen we het ziekenhuis binnen liepen, ook niet in de wachtkamer.. Maar eenmaal toen ik op mijn rug moest gaan liggen en ik de koude gel in mijn hals kreeg toen kwamen de zenuwen toch wel, de afgelopen maanden vloog als een film door mijn gedachten. Het bleef stil, ze bleef heen en weer gaan en foto's maken van het scherm. Uiteindelijk zei ze dat ze nog altijd een ''vlek'' zag, dat kon littekenweefsel zijn maar ook nog altijd kwaadaardige cellen. Een punctie daar lukte niet, er was te weinig ruimte daar een naald bij in te brengen.. De foto's zijn opgestuurd en 12 december om 12:30 krijg ik de uitslag er van. In augustus was er op die plek ook nog een plek van kwaadaardige cellen te zien... We gaan daar maar van uit, mocht het niet zo zijn, dan hebben we 12 december goed nieuws... Voor nu heb ik een gevoel diep in mij dat het me allemaal even niet meer boeit, ik zie het positieve in het leven even niet. Er is te veel gebeurd.
Afwachten is het enige wat we wéér kunnen.
De baas van mijn man, een zeer, zeer goede vriend van ons..... Maanden gelopen met klachten, niet lekker, afvallen, zweten, rillingen, uitslag over zijn lichaam. Elke keer met een kuurtje naar huis gestuurd.. 2 weken geleden was hij het zat, naar een ander ziekenhuis gegaan, er werd gelijk een beenmergpunctie gedaan en bloed geprikt. Dag erna bloed geprikt. Lymfklierkanker typt 2, goed te behandelen!! Er was hoop, wel volgde er gelijk een operatie. Zijn nieren besloten ermee op te houden, hij werd op de IC gelegd aan de nierdialyse... Toen kwam er vocht achter de longen bij, van wegen zijn hele toestand en zijn onrustigheid hadden de artsen besloten hem in coma te brengen zodat zijn lichaam rust kreeg. Het leek beter te gaan, beademing werd afgebouwd. Tot afgelopen donderdag 1 december, ze wilde hem gaan wakker maken maar reageerde niet op een lichtprikkel.. Zijn pupillen bleven weg, er is een scan gemaakt van zijn hoofd waaruit kwam dat hij een hele grote hersenbloeding heeft gehad. Donderdag om 19:45 zijn de apparaten uitgezet en is hij overleden...... 68 jaar, een man met een hart van goud, veel te goed voor iedereen. Een man die iedereen het leven gunde, die er altijd was voor zijn werklui, die trots was op zijn grote bedrijf, gewoon alles. De man waar je mee lachen kon, precies 4 maand na mijn vader is ook hij van ons weg gegaan. Deze week mogen wij afscheid gaan nemen en vrijdag om 11:00 word hij begraven.
Zo langzamerhand krijg ik angst voor het leven, sta ik de shake op mijn benen als mijn vriend 's morgens weg rijd om naar zijn werk te gaan.. Wanneer stopt het dat is alles wat ik weten wil.
Vanmiddag moest ik zelf naar het ziekenhuis voor de controle, ik had vrijwel geen zenuwen, ook niet toen we het ziekenhuis binnen liepen, ook niet in de wachtkamer.. Maar eenmaal toen ik op mijn rug moest gaan liggen en ik de koude gel in mijn hals kreeg toen kwamen de zenuwen toch wel, de afgelopen maanden vloog als een film door mijn gedachten. Het bleef stil, ze bleef heen en weer gaan en foto's maken van het scherm. Uiteindelijk zei ze dat ze nog altijd een ''vlek'' zag, dat kon littekenweefsel zijn maar ook nog altijd kwaadaardige cellen. Een punctie daar lukte niet, er was te weinig ruimte daar een naald bij in te brengen.. De foto's zijn opgestuurd en 12 december om 12:30 krijg ik de uitslag er van. In augustus was er op die plek ook nog een plek van kwaadaardige cellen te zien... We gaan daar maar van uit, mocht het niet zo zijn, dan hebben we 12 december goed nieuws... Voor nu heb ik een gevoel diep in mij dat het me allemaal even niet meer boeit, ik zie het positieve in het leven even niet. Er is te veel gebeurd.
Afwachten is het enige wat we wéér kunnen.
2 reacties