Ratio en emotie, een lach en een traan

Afgelopen vrijdag gezellig gegeten met mijn oud directeur. Herinneringen opgehaald, gevraagd naar hoe het nu gaat met de vestiging waar ik vanaf 1994 heb gewerkt, naar hoe het gaat met de collega's, naar nieuwtjes en de toekomst. Een update
gegeven over wat ik in de afgelopen maanden heb meegemaakt en over mijn toekomst.
Hij vertelde dat hij al jaren een euthanasieverklaring heeft omdat hij had meegemaakt hoe zijn vader op een vervelende manier aan zijn einde kwam. Hij praatte daar op een rationele manier over hetgeen logisch is omdat hij al jaren geleden die beslissing heeft genomen en hij volkomen gewend is aan het feit dat hij die verklaring heeft. Als ik er aan denk word ik emotioneel.

Sinds kort ben ik lid van de NVVE en mijn eerste actie was het downloaden van een voorbeeld euthanasieverklaring omdat mijn vrouw en ik komende maandag naar de huisarts gaan om te praten over alle aspecten van zo’n verklaring. Ik kon het
document niet rationeel doorlezen omdat ik tijdens het lezen over uitzichtloos en ondraaglijk lijden beelden zag. Gistermiddag heb ik met veel moeite mijn persoonlijke wensen in de verklaring kenbaar gemaakt. Maar het voelt goed voor mij om er zo mee bezig te zijn, er over na te denken want op die manier leer ik het stukje bij beetje te aanvaarden.

Zojuist naar DWDD gekeken want interessante items, mooie muziek en er komen vaak, niet altijd hoor, dingen in voor waar ik onbedaarlijk om kan lachen. Het kan je echter ook deerlijk uit balans brengen. Zo ook deze uitzending. Nadat de tranen over mijn gezicht liepen van het lachen vanwege scenes die net de komende Oudejaarsavond niet hadden gered, kwam er een nummer van Stromae, Quand c’est? (https://www.youtube.com/watch?v=8aJw4chksqM).
Heel aangrijpend nummer.

Tja, dat is toch ook weer het mooie van het programma.