13. Naar huis

Half april 2023

Vier dagen na het 'slecht nieuws'-gesprek is alles voorbereid om Bas naar huis te laten komen. De sonde is er inmiddels uit, het bloeden is op een paar druppels zo nu en dan na, gestopt. Voeding opnemen accepteert zijn lichaam niet meer voldoende, vocht is nog minimaal, is nu alleen nog maar via de PICClijn geweest. Hoe lang ga je zoiets volhouden, hij is nog relatief jong, over een paar dagen wordt hij 49. Ik zie op mijn werk voornamelijk wat meer oudere patienten, dan kan het in een paar dagen gedaan zijn.

De verpleegkundige is met de transferverpleegkundige in contact geweest en wil Bas of naar een hospice laten gaan of naar huis met 24 uurs thuiszorg. Dat lijkt me best heftig, 24 uur per dag een  'onbekende' in huis. De optie hospice is er wat mij betreft niet, ik kan prima voor hemzelf zorgen, Bas wil ook naar huis, rust. Ik snap de zorg van de verpleegkundige, er is een heel groot risico op een blow-out (een massale bloeding met een snelle dood tot gevolg, minuten) en de vraag is of dit risico in de thuissituatie aanvaardbaar is. Vanuit mijn werk weet ik welke voorbereidingen ik zou moeten treffen (donkere handdoeken binnen handbereik, dan oogt bloed minder heftig) en wat ik moet doen wanneer deze situatie zich voordoet, je brengt iemand dan zo snel mogelijk in slaap (want het kan erg beangstigend zijn voor de patient) dus deze medicatie moet snel toegediend worden. Ik weet van mezelf dat ik kan handelen in crisissituaties. En er is een enorm tekort in zorgpersoneel, ik kan me niet voorstellen dat 24 uurs zorg te realiseren is, en dat blijkt ook zo te zijn, ze krijgen de zorg niet rond. Eigenlijk wil ik het ook niet, we zijn alle vier zo ontzettend aan onze rust toe! Ik vraag de artsen om toestemming om te mogen handelen en om voor mij de juiste medicatie mee te geven. 

Ik wil thuis alles klaar hebben staan, de hoekbank in de woonkamer is al gedemonteerd. Het hoog-laag bed is al aangevraagd door de transferverpleegkundige. De andere zorgmaterialen heb ik zelf al aangevraagd, inclusief een badplankje zodat hij zittend kan douchen, zijn favoriete ontspanning bij pijn en ongemak. De artsen willen hem voor ontslag nog 1x een hele hoge dosering bestraling geven, dit om de kans op bloeding zo klein mogelijk te houden, dit in combinatie met de cocaïne druppels. Het feit dat ik Bas zelf de nodige zorg kan/mag geven in samenwerking met mijn collega's van de Technische Thuiszorg zorgt ervoor dat hij aan het eind van de dag klaar is voor ontslag. Eerder op de dag heb ik nog geïnformeerd of het mogelijk is om via Berg en Dal te rijden, hier fietste hij een paar keer per maand met zijn fietsmaatje. Voor een zorgambulance is dit meestal geen probleem, die bieden liggend vervoer aan als een patient stabiel is, maar dit was een ambulance die ook voor acute situaties gebruikt wordt (die dus opgeroepen wordt als je 112 belt), dit vanwege de kans op bloedingen. De ambulanceverpleegkundige vraagt of de wens er nog is om via Berg en Dal te rijden, Bas is zo doodmoe dat hij alleen maar naar huis wil dus dat doen we dan ook. Het wordt al donker als we thuis aankomen. Een vriendin die bij mij in de straat woont heeft die ochtend de bezorger van de medische hulpmiddelen opgevangen en het bed is al opgemaakt, Bas kan er zo in, heel erg fijn dit! Een beetje onwennig nemen we afscheid van het ambulancepersoneel, ze weten precies waarom hij thuis komt...wat kun je dan nog zeggen dan alleen maar sterkte? Alle medicatie inclusief opgetrokken spuiten om snel te kunnen handelen, krijg ik overgedragen. De morfinepomp is de vorige ochtend al afgekoppeld, Bas maakte er te weinig gebruik van (hij kreeg alleen morfine als hij op de knop drukte, geen continue dosering) Ik breng de Technische Thuiszorg op de hoogte dat we thuis zijn en zij zullen nu 2x daags bij Bas nog de Hydrocortison via de PICClijn geven. Het zijn mijn directe collega's waar ik regelmatig mee samenwerk op de hospice, ik ben er zo ontzettend blij mee dat ik ze ken en zij mij! Ik kan er al mijn zorgen aan kwijt en de persoonlijke aandacht die ze me geven is ontzettend lief en warm. Bas kan nog lopen dus kan hij de trap nog op naar onze slaapkamer, we kruipen er vroeg in want het was een lange dag...

p.s. Ik heb twee blogs geleden iets aan mijn tekst moeten veranderen, ik haal soms de chronologie door elkaar. Volgens mij klopt het nu...pietje precies hé