24 Besluiteloos, Depri en Krakkemikkig.......
"Mwoah, het gaat wel."
Dat is eigenlijk de laatste tijd mijn antwoord, als iemand vraagt hoe het met me gaat. Aan de ene kant vindt ik dat eigenlijk heel flauw van mezelf, het gaat eigenlijk, door de bank genomen, hardstikke goed met me. En ik heb dat tot een jaar of 2 na de behandelingen ook geroepen. "Ja hoor, prima. Ik mag mn handjes dichtknijpen, het kan nog zóveel erger. Het gaat allemaal super. "
Maar ik ervaar de laatste tijd ontzettend veel frustratie, voel me verdrietig en neerslachtig. Ik ben super-gefrustreerd, omdat ik me zo voel én omdat ik zo graag weer 'normaal' wil zijn. De chemo en de hormoonremmers doen hun werk, maar zorgen er ook voor dat ik zere voeten heb, veel kramp in mn benen, stijve gewrichten en vooral een wollig brein. Ik kan niet meer multi-tasken, niet veel prikkels tegelijk verwerken, geen lange intense gesprekken voeren of volgen, geen 3 afspraken op een dag maken, ook geen 2 trouwens. Kan niet meer urenlang winkelen of een heel weekend naar een festival. Ik voel me een ouwe zeur worden, die niet meer mee wil omdat het haar te druk wordt of omdat ik uiteindelijk niet de party-pooper wil zijn die om 12 uur naar huis wil. Waar is die energieke vrouw, die altijd positief was en overal voor te porren. Die 5 dingen tegelijk kon en die voor iedereen klaar stond. Die s'avonds nog even achter de naaimachine kroop of nog even bij een vriendin langs. Dat gebeurt nog sporadisch, maar meestal zit ik s'avonds op de bank, voor de TV. Als het beeld maar beweegt, vindt ik het goed.
Als iemand me dus vraagt hoe het nu gaat, wil ik eigenlijk een beetje bewustzijn creeëren. "De kanker is weg, maar daarmee ben ik nog niet beter." Als je het benoemt, snapt iedereen dat. Dat de diagnose en de behandelingen een aanslag op je leven zijn. Dat je daar blijvende schade van kunt ondervinden. Maar omdat ik steeds heb geroepen dat het goed met me ging, staan veel mensen om mij heen niet meer dagelijks stil bij die rest-gevolgen. Maar ik heb er wel dagelijks mee te kampen. Dus de frustratie is ook voor een groot deel zelfmedelijden, denk ik. En de laatste tijd zit het me zó hoog, dat ik er moeilijk over kan praten, omdat ik dan meteen emotioneel wordt. Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik alles alleen moet dragen. Bovenop mn eigen shit, heb ik een man die niet lekker in zijn vel zit, volwassen zoons, 20-ers, die ook nog wel eens met hun troubles bij ons aankloppen, een moeder die alleen is sinds mn vader in januari overleed en daarvan natuurlijk ook mn eigen verdriet. Als vrouw, moeder en dochter wil ik mijn verantwoordelijkheid ook 'gewoon' nemen. Dus vindt ik dat ik er ook voor hen allemaal moet zijn. Gedeeltelijk lukt dat ook wel, maar daarbij verlies ik mezelf nog wel eens uit het zicht. Ik roep al een hele poos dat ik beter voor mezelf ga zorgen, dat ik meer dingen ga doen die ik zelf echt leuk vindt. Stukje bij beetje doe ik dat ook wel, maar het is nog niet genoeg.
Mijn neerslachtige gevoel neem ik ook mee naar mn werk. En dat is ook iets wat ik eigenlijk absoluut niet wil. Ik ben hier gaan werken omdat het me hardstikke leuk leek, niet voor de verdiensten, daar zorgt mijn man ruimschoots voor, maar echt voor mn eigen lol. De laatste tijd ga ik steeds vaker met tegenzin werken en ik vrees dat mijn collega's me zolangzamerhand een ouwe zuurpruim vinden. Ik overweeg regelmatig om ermee te stoppen, maar ben tegelijk ook bang dat ik daar niet happy-er van ga worden. Ik heb leuke collega's en de omgang met hen en de klanten zou ik best gaan missen. Ik wil het liefst gewoon weer met genoeg energie en postitiviteit naar mn werk gaan. Kortom..... besluiteloos, depri en krakkemikkig.
Ik moet op zoek naar een goede cursus , zelfhulp-boek of therapeut denk ik. Iemand suggesties ???
6 reacties
Je problemen zijn te verhelpen, schop je man voor zijn kont dat hij gaat uitzoeken wat er mis is met hem, zijn werk, of in de relatie met jou eerlijk zijn over gevoelens van allerlei aard. Die jongens van je ga je betrekken in het huishouden stofzuigen en koken en ook met hen ben je eerlijk, chemo laat littekens achter die niemand had voorzien op plaatsen die niet werden verwacht en een chemo brein is een feit waar iedereen die ermee te maken krijgt, na de chemo in meer of mindere mate. Werk een paar uur minder, jouw grootste verantwoordelijkheid is JOUW welzijn.
Zo achter mijn computer is het makkelijk, maar worstelen met jezelf is een kunst weet ik uit eigen ervaring.
Sterkte
Bedankt voor je reactie. Inderdaad is het makkelijk , achter je toetsenbord weet je precies wat een ander fout doet en hoe het beter zou moeten. Dat weet ik voor anderen ook altijd maar al te goed. Natuurlijk moet manlief naar een goede psycholoog , maar ik kan hem er moeilijk aan het handje mee naartoe nemen. Dat moet op zijn tempo en op zijn tijd. Kinderen meer huishouden ?
Wat dacht je van, op zichzelf gaan wonen.... HaHa,.... wordt aan gewerkt. Langzaam maar zeker ga ik er komen. Me bewust zijn van dingen die anders moeten is al één, het ook daadwerkelijk gaan veranderen,..... Ik houd moed. :-)
Je verhaal is herkenbaar, gewoon door willen gaan want het gaat toch goed met mij. Als de kanker weg is is dat een hele opluchting maar dan heb je nog heel wat te verwerken maar toch, je gaat door want zit nog in de overlevingsmodus. Dat is overigens nuttig maar er komt een moment dat we in de "ontdooi"stand komen en we gaan verwerken. Ik zei ook altijd , gaat goed hoor met zijn ups en down maar maakte het niet alleen andere wijs maar vooral ook mezelf. Kop in het zand, lekker struisvogelen noemen we dat.
Op het moment dat ik aandacht begon te geven aan de emoties kwam ik er langzaam achter dat er een hoop te verwerken was en zelf moest gaan accepteren dat het minder gaat. Misschien is dat het ook, zelf nog accepteren en eerlijk zijn naar jezelf dat het nog niet gaat, betere tijden komen echt wel maar geef het de ruimte.
Kanker verwerken is ook een rouwproces en je zal voor jezelf moeten uitvinden wat voor jou helpend is. praat er met anderen over. Sowieso al heel goed dat je blogt, van jezelf afschrijven kan helend werken.
Als je open staat voor Yoga of mindfullnes of meditatie kan ik je dat aanbevelen. het heeft mij zover gebracht dat ik weer leerde te voelen en emoties te uiten. Maar ook een inloophuis voor kankerpatienten waar je vrijblijvend kan knutselen, koffiedrinken, praten gewoon aanwezig zijn kan heel fijn zijn weet ik uit ervaring.
Heel veel sterkte,
Henny
Bedankt voor je reactie, Bloggen is inderdaad een fijne manier om al het één en ander van je af te schrijven. Het af en toe teruglezen van mijn verhaal, helpt me volgens mij met het verwerken van het verdriet. Het rouwen om een verloren borst heb ik geloof ik wel een beetje achter de rug, maar nu jij zegt : verwerken van kanker is een rouwproces.... ja, eigenlijk ben ik nu een soort van, in rouw om het verlies van mijn oude ik. Misschien kan je het zo omschrijven. Zit ik daar nu middenin, en als ik het zo uitleg, hebben mensen om mij heen misschien ook een beter idee van hoe heftig dat is (of kan zijn). Ik ga ook kijken of yoga iets voor me is. Misschien helpt dat me met vertrouwen in mijn lichaam en in mezelf terug te vinden..... bedankt. ;-)
Je realiseren dat dit de gevolgen zijn valt niet mee. Ik zwem 3 keer per week in een warmwater zwembad en doe dan ook veel oefeningen. Goed voor balans en uithoudingsvermogen. Beter dan praten. Mij helpt het erg. De andere dagen loop ik.
Bedankt voor je reactie, Lopen doe ik ook veel, met een vriendin. En dan praten we ook veel. Ik kon altijd goed over mijn gevoelens en emoties praten, maar nu merk ik dat ik dat minder doe, omdat de tranen meteen zo hoog zitten . Ik wil niet te pas en te onpas in huilen uitbarsten, dus houd ik het in veel gevallen maar in en zeg ik niets. Alleen thuis, bij man en kinderen komt dat er dan uit. Maar het feit dat die tranen zo snel komen, zegt mij wel dat er iets niet goed zit, dat ik weldegelijk aan de bak moet met mezelf. Dat ga ik dan ook doen, ik ga zoeken naar iets wat mij helpt om weer tevreden met mezelf en mijn leven te worden. ;-)