goede dagen, slechte dagen
Inmiddels is het nu zeker dat ik ben overgestapt naar het andere ziekenhuis. Mijn nieuwe oncoloog wil een aantal scan (gedeeltelijk) herhalen. Soort van nulmeting voorafgaand aan het chemo traject. Gisteren stond ik ingepland. Moest me om 7:30 melden bij de bloedafname. Nu is het zo dat de hele vroege ochtend niet mijn favoriete uren zijn en ook nooit zijn geweest. Dus een wekker om 6 uur dat is best een lastig dingetje. Maar enfin, het is wat het is.
Zodoende stond ik om 7:30 als eerste een bonnentje te trekken uit de aanmeldzuil. Daarna had ik vrije tijd tot 9:15 tot mijn volgende afspraak. Om een lang verhaal kort te maken. Er bekroop mij gaandeweg de ochtend een enorm verdrietig gevoel. Weeeeer al dat ziekenhuis gedoe. Word ik weer zo'n machine ingerold, weer gaat het prikken niet goed, weer denk ik zou ik "kanker krijgen van contrastvloeistof?" om een uur later te denken "en van deze nucleaire rommel dan?"..........weer..........weer..........weer.........toen dacht ik aan die chemo die nog uberhaupt moet gaan komen. Ineens was ik weer in gedachten bij 2011 en 2014. Heb ik dan een chemo-trauma opgelopen?. Alle gevoelens kwamen als een soort tsunami over me heen.
Toen ik thuis kwam heb ik mezelf opgerold op de bank met een dekentje over mij heen. Met een kop thee en een netflix-je ben ik de avond doorgekomen. Vanmorgen stond ik niet heel veel beter op.......maar ineens dacht ik.........."Bianca dit zijn ook "gezonde" gevoelens, ook die horen erbij"...........Moest denken aan een aantal lotgenoten in relatie tot "gezonde" gevoelens.........ter plekke werd ik rustig en dankbaar. Dank jullie wel voor jullie indirecte steun.
4 reacties
Ik geloof dat het bestaat hoor, een chemo-trauma. Ik heb 8 maanden chemo gehad en ik vind dat ik daar aardig goed doorheen gefietst ben. Totdat ik hier op de site van andere mensen chemo-verhalen lees. Dan krimp ik letterlijk ineen en denk:"ooooh ja, zo was het.."
Het is zorgvuldig dat je nieuwe oncoloog (deels) de zaken opnieuw bekijkt, ja, zo moet je het dan maar zien. Met gezond verstand en gezonde gevoelens (ik hou ze er in). Sterkte evengoed, hoor!
Bianca, hoewel ik nog geen chemo heb gehad, deel ik je verdriet. Weer zo'n infuus in je arm, zo'n tunnel ingeschoven worden, mevrouw de kankerpatiënt zijn. En dan ook nog weten dat je er niet meer vanaf komt. Maar inderdaad, ook verdriet is een 'gezond gevoel'. Onderdrukken helpt niet, laat het maar over je heen denderen, het trekt ook wel weer weg. Maar dat schreef je zelf al.
En ja, dr. D. te A. Is zorgvuldig, je bent bij hem in goede handen.
Sterkte, Hanneke
hallo ,wil je hier bij veel sterkte wensen ,verdriet is normaal ,ik zeg altijd geniet nu het nog kan ! lieve groet Marjo
Lieve Bianca,
Ik kan het me zo goed voorstellen dat je opziet tegen de chemo en het voelt als een soort chemotrauma. Zeker omdat het de 3e keer is en gezien je eerdere traumatische ervaring met chemo is het heel spannend om dat traject weer in te gaan.
Mooi dat je je realiseerde, mede door een aantal blogs, dat dit soort gevoelens er ook bij hoort. Niet altijd makkelijk om ze toe te laten, maar wel de beste en snelste manier om er weer uit te komen.
Sterkte!
Groetjes van Jessica