31.07.2019

Het is 10 over 12 als ik gebeld word door een privénummer. Alleen het ziekenhuis belt met een privénummer. Ik had haar telefoontje niet voor 14 uur verwacht dus weet al dat het geen goed nieuws zal zijn. 'We hebben redenen om je nek en je schouder te gaan bestralen' zegt ze. 'Je kunt ondertussen met je nieuwe chemopillen beginnen en we hebben goede hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen.' 'Kunnen we volgende week op vakantie?' vraag ik. En ze antwoordt waar ik al op had gerekend:'  ik denk dat je de bestraling voorrang moet geven'. Godverdegodver. Voor de tweede keer wordt de vakantie geannuleerd. En ineens voel ik me zo schuldig. Schuldig tegenover Jaïr. Ik weet dat hij er ook aan toe is om er even uit te zijn. Hij moet alles opvangen hier in huis, mee naar het ziekenhuis en heeft ook gewoon zijn werk nog. Schuldig tegenover Abel omdat ik niet altijd de energie heb om leuke dingen met hem te doen. Schuldig tegenover alle anderen omdat ik vergeten ben een vriendin een fijne vakantie te wensen, een andere vriendin niet kan helpen met verhuizen, de verjaardag van m'n nichtje vergeten ben en ik veel te weinig mensen een appje stuur om te vragen hoe het gaat.

Na maanden van positiviteit met trouwen, vakanties, weekendjes weg, borreltjes, kopjes koffie en heel veel gezelligheid weet ik het ook even niet meer.

Als ik Abel even later vertel dat we niet naar Italië zullen gaan, verwacht ik tranen en drama. Hij kan nog steeds in huilen uitbarsten als hij terug denkt aan onze laatste dag in Legoland en dat hij toen niet naar huis wilde. Maar hij kijkt me aan, haalt zijn schouders op, zegt 'nou, misschien kunnen we wel een andere keer. Als we samen leuke dingen willen doen, kan dat toch gewoon?!' en loopt weer weg. En ik besef dat hij helemaal gelijk heeft. 

Zowel buiten als in mijn hoofd breekt de zon weer door. Who needs Italië? Wij hebben Den Haag!