09.08.2019

‘De mensen van de levenseindekliniek vragen of ze wat later mogen komen’ zeg ik tegen Jair. En terwijl ik het zeg, hoor ik hoe absurd het klinkt. Absurd omdat het weer zoveel beter gaat en ik me nu al niet meer voor kan stellen dat dat ooit anders zal zijn. Absurd omdat ik straks oog in oog ga staan met deze mensen. Absurd omdat ze over 40 jaar pas mogen komen.

Maar ondanks dat ik me nu gelukkig weer zoveel beter voel, heeft de rollercoaster van de afgelopen 3 weken er wel voor gezorgd dat we ons realiseerden dat er dingen geregeld moeten worden. Want hoewel mijn arts 2 weken geleden nog had gezegd dat ik alles gewoon kon doen, op hele gekke dingen na, bleek vorige week toch maar even hoe verrot mijn lichaam inmiddels is. Terwijl ik naar huis liep met een rugtas met wat boodschappen, kreeg ik nauwelijks meer lucht en enorme pijn op mijn borst. ‘Kom naar beneden’ perste ik er door de telefoon tegen Jair uit. Hij pakte mijn tas aan, viste de zak met broodjes uit de plas die ik daarin had laten vallen en volgde me naar boven. Hij belde het ziekenhuis, herhaalde wat ik tegen hem zei en we wachtten tot we teruggebeld werden. Het duurde eindeloos. Uiteindelijk belde de vervangende arts terug op mijn nummer en miste ik zijn oproep. Toen ik zijn ‘ik probeer het later of anders morgen nog een keer’ hoorde, was ik in alle staten. Ik gebood Jair weer te bellen die vervolgens eerst uit moest gaan leggen wie hij was. Uiteindelijk kregen we de opdracht om ons, voor de 2e keer die week, op de acute afdeling van het ziekenhuis te melden. Er volgden foto’s, scans, een hartfilmpje en bloedonderzoeken. En toen kwam de dokter terug. ‘Je hebt een rib gebroken’ zei hij. ‘En dat komt van de kanker.’ Ik moest er eigenlijk om lachen maar dat gaat niet met een gebroken rib. En ik was opgelucht want er zijn wel meer mensen die een rib breken. Misschien niet spontaan en misschien niet van de kanker. Maar toch. 

De volgende dag ging het eigenlijk al zo goed met de pijn dat Jair en ik lekker samen uit eten gingen. En toen ik me de volgende ochtend nog halfslapend omdraaide, verdraaide ik mijn nek. Mijn hart stond even stil. Het zou toch niet waar zijn?! Als ik zomaar een rib kan breken, kan ik ook zomaar mijn nek breken. Mijn nek, waar we gister nog met de radiotherapeut over gesproken hadden en besloten hadden om bestraling toch nog even uit te stellen. Ik wiebelde met mijn tenen en handen. Gelukkig, ze deden het nog. Opnieuw liet ik Jair het ziekenhuis bellen. De arts die ik moest hebben zat in bespreking en kon me pas over een uur of 2 bellen. Jair zette een stoel recht voor de televisie. Ik ging er in zitten en verroerde me niet. Gelukkig bleek het niks ernstigs maar ik durf niks meer. Al het vertrouwen in mijn eigen lichaam is door kankercellen met de grond gelijk gemaakt. 

En dan, terwijl we op de mensen van de levenseindekliniek wachten, zie ik aan de overkant van de straat een man staan wachten. Hij heeft sokken met sandalen aan, draagt een wat smoezelig overhemd en heeft een viezige baard. ‘Dat zal toch niet de arts zijn?!’ gil ik tegen Jair. ‘Die wil ik niet hoor!’ Ik bedenk hoe ik subtiel kan vragen om een andere arts als de bel gaat. Gelukkig, de man staat er nog. En als de echte arts, gestoken in een net overhemd, colbertje en met gekamde haren over ons opstapje naar binnen struikelt, me een stevige hand en een geruststellende knipoog geeft, ben ik zo klaar voor dit gesprek als mogelijk.