19.08.2019
'Hoe is het?' vraagt de oncoloog als ik haar een hand geef en voor controle haar kamer in stap. 'Slecht. Ik slaap alleen maar. Alles doet pijn en ik ben alleen maar aan het overgeven.' 'Ik zag het al aan de uitslag van je bloed. Ik ga je laten opnemen' zegt ze. Oh oke. Ik ben eigenlijk wel blij want heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen dagen.
Hoewel ik al vaak op deze afdeling geweest ben en dacht dat ik m redelijk kende, gaat er een wereld voor me open. De wereld van de verpleegafdeling oncologie. De wereld waar de verpleegkundige nog voor haar dienst startte even binnen kwam lopen om te vragen hoe het ging en zei 'We zagen hoeveel pijn je had maar op een gegeven moment wisten we ook niet meer wat we je nog konden geven.' De afdeling waar een assistent-arts aan mij wilde vragen of ik vocht vasthield in m'n enkels maar in plaats daarvan vroeg 'Heb je altijd van die dikke benen?' De afdeling waar een leerling-verpleegkundige zich over Abel ontfermde toen bleek dat wij een fout hadden gemaakt in de opvang voor hem. De afdeling waar een stiekeme wedstrijd aan de gang is wie de leukste klompen heeft. De afdeling waar ze me 'snachts bekertjes warme melk met honing kwamen brengen toen ik niet meer kon stoppen met huilen. De afdeling waar mijn arts werd overmand door de impact van het slechte nieuws dat ze ons aan het vertellen was en haar professionele afstand voor heel even niet meer onder controle had toen haar oog viel op een nepdrol die Abel in de kamer had rond laten slingeren. De afdeling waar een verpleegkundige die ik maanden geleden getipt had over een café nu kwam vertellen dat hij eindelijk geweest was. De afdeling waar de allerliefste zuster me aan het eind van haar dienst nog een dikke knuffel kwam geven. De afdeling waar ik geen één maar dan ook geen één keer het gevoel heb gehad dat mijn belletje te veel, te vaak of onnodig was. De afdeling waar ik heb gehuild, gevloekt, pijn heb gehad maar ook enorm heb gelachen. De afdeling waar ik op de gang niemand rustig heb horen lopen. Alleen maar snelle voetstappen. Voetstappen op weg naar de volgende patiënt die in alle rust ook de aandacht, hulp en liefde zal krijgen om de situatie zo draaglijk mogelijk te maken.
Het zijn mijn persoonlijke helden en ik ben ze eeuwig dankbaar!
10 reacties
Je zou het in de krant moeten plaatsen, ik zit hier met prikkende ogen en kan me alleen maar aansluiten bij jou verhaal. En het zegt wat over jou dat in alle ellende je oog hebt voor deze helden. Over helden gesproken................... Heel veel sterkte
Alweer zorg je voor tranen hier, Elske. Omdat jij je zo immens slecht voelt. En om je prachtige beschrijving van de helden in het ziekenhuis. Ik hoop dat zij dit ook lezen.
Wat een geweldig mens ben jij, dat je dit in al je misère zo scherp observeren en zo mooi beschrijven kunt.
Liefs, Hanneke
Ontroerend mooi zoals je het beschrijft, maar o wat is dit verdrietig voor jullie!
Ik bewonder alle mensen in welk beroep dan ook, die op een oncologische afdeling werken! Dit zijn mensen met het hart op de juiste plaats, die verder gaan dan wat ze in hun opleiding hebben geleerd en laten zien dat er een mens achter de professional schuilt.
Ik wens je heel veel sterkte!
Liefs Roos
Wat een k@t nieuws weer, had gehoopt dat het iets beter met je zou gaan. Zelf ben ik alleen nog op de dagbehandeling behandeld en hoop nog heel lang niet te worden opgenomen. Maar wat een fijne afdeling beschrijf je. Verpleegkundige die met hun hart zorgen wat fijn. Hoop dat de oncoloog nog wat op de plank voor je heeft.ik wens je veel sterkte🍀
En weer dendert jullie rollercoaster verder. Verdorie weer opname maar ook weer zo bekend terein. Tranen in mijn ogen van het lezen van jou blog. Ik heb ook zoveel respect voor de verpleegkundige op de afdeling, mensen met hart voor het werk wat ze doen. Heel veel kracht de komende tijd en ik hoop niet alleen met een traan maar ook met een lach!
Liefs Nonnie
Hoi Elske, als ik het beginstuk van je verhaal lees word ik verdrietig omdat je je zo slecht voelt. Ik hoop zo dat ze je in het ziekenhuis de hulp kunnen geven waardoor je je weer wat beter gaat voelen. Je laat weten dat je steun hebt aan de manier van verzorging op de afdeling. Dat is heel fijn. Ik leef met je mee lieverd, zo wil ik je gewoon even noemen. Een virtuele hug van mij.....Corrie.
Sterke dame wat een misère over je heen laatse dagen was ik hopeloos in de put wat er mentaal ook inhakt nu weer wat beter aan het nachtspoken. Dit nachtspook wenst je toch heel erg toe dat je je iets beter voelt.😘
Oh, Elske, hoe mooi dat je dit allemaal ziet en de tijd hebt genomen om dit te beschrijven. Menigeen zou alleen maar (sorry) kankeren over hoe slecht hij/zij het heeft. Jouw verhalen maken mij 'humble' ... Ja, ik heb kanker, maar het voelt zo nietig vergeleken bij wat jij doormaakt. Blijf optimistisch lieve Elske!
zou overal geplaatst moeten worden,
geweldig kompliment voor deze afdelingen en …. terecht!
Kippevel..
Ik ben nog in fase 1..maar heb dat nu al met de verpleegkundige van de oncologie.. Wat een schatten zijn dat. Ze nemen zoveel tijd voor je.. Je gezin en medemens.
Ze maken het echt dragelijk. Heel veel sterkte x