12.12.2018

We lopen het ziekenhuis in onderweg naar de oncoloog om de uitslag van de scan te bespreken. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik loop de verpleegkundige tegen het lijf en mijn hart slaat een paar slagen over. “Wat zie je er goed uit” zegt ze. “ Ik heb zo vaak aan je gedacht.” “Ik ook aan jou” zeg ik. Ze moest eens weten. Ik heb nachtmerries gehad waarin ik haar met haar hoofd zag schudden en moest aan haar denken als ik niet alleen in het donker naar bed durfde.

We zeggen gedag en lopen verder. De oncoloog is tevreden. De tumor in m’n borst is iets kleiner geworden. De rest is stabiel. Jaïr en ik geven elkaar een high five en gaan fluitend weer richting huis. Het is nog niet eens 12 uur maar we vieren het sprankje hoop en trekken een lekkere fles champagne open.