19.12.2018

Jair moet voor zijn werk veel naar het buitenland. In de afgelopen 3 maanden is dat het 0 teruggeschroefd maar omdat het zo goed gaat, is hij toch voor een paar dagen weg.

En juist dan, als hij er niet is, begint mijn borst raar te voelen. Het doet een beetje pijn en het jeukt. Ik wil het hem eerst niet vertellen maar ik weet ook dat hij woest zal zijn als later blijkt dat ik dit voor hem verzwegen heb. We Skypen en huilend vertel ik hem dat ik me enorm zorgen maak. Hij probeert me gerust te stellen en zegt dat ik morgen het ziekenhuis moet bellen. Dat doe ik de volgende dag. De oncoloog begrijpt mijn zorgen. Omdat ik in een studie zit weten ze niet precies hoe mijn lichaam kan reageren. “Het kan iets heel goeds betekenen maar ook iets slechts.” Nou,daar ben je lekker mee dan... Ze is wel heel stellig om niet direct met de behandeling te stoppen. Als iets mijn redding moet worden, is dit het.

M’n zus belt. Ik kan alleen maar huilen. Na 6x zeggen dat het niet nodig is dat ze komt, geef ik toe dat het wel fijn is dat ze komt. 

Abel heeft vanavond kerstdiner op school en ik moet nog 30 pannenkoeken bakken. Er zijn miljoenen redenen waarom ik blij met hem ben maar nu vooral omdat hij ervoor zorgt dat het dagelijkse leven gewoon doorgaat.