11.07.2019

'Je reserves beginnen op te raken' zegt de verpleegkundige door de telefoon. Slik. Ik heb haar gisteren gebeld omdat ik, net als vorige maand, zo moe ben en zulke verzuurde benen heb dat ik de trap nauwelijks meer op kom. Ik kon meteen bloed komen prikken en, net als vorige maand, krijg ik wat zakjes bloed. Ik merk dat ik achteruit ga. Waar de weken tussen de chemo's in tot voor kort nog prima weken waren, heb ik nu al ondersteuning nodig om ze fatsoenlijk door te komen. Het zet alles wel weer op scherp. Gek eigenlijk hoe ook de wetenschap dat het leven nog maar kort zal duren een soort van dagelijkse sleur wordt. Jaïr is een paar dagen in het buitenland en als Abel om 19.30 naar bed moet besluit ik dat we lekker samen in mijn bed gaan slapen vannacht. Ik heb slecht geslapen de afgelopen dagen dus kruip samen met hem in bed. En terwijl hij met zijn armpjes om mij heen in slaap valt, ik luister naar de muziek die van buiten komt en kijk naar de zonnestralen die nog vrolijk door de gordijnen naar binnen schijnen, verdwijnt even de pijn die me de afgelopen dagen geteisterd heeft en geniet ik met alles in mij van dit moment. Dit soort momenten heb ik vaak sinds september 2018 en ik zou ze iedereen gunnen!

8 reacties

Hi Elske. 

Mijn oog viel op je blog, scrollend langs de verhalen en ervaringen van ‘pink sisters’. Wat ben jij een dappere vrouw! Ik geef vaak aan: geniet iedere dag. Ik lees in jouw woorden: geniet van ieder moment. Mooi! Veel liefs!

Laatst bewerkt: 12/07/2019 - 10:23

Hoi Elske, ik volg je blog. Wat kan je leven toch opeens een andere wending krijgen. Alles lijkt zo vanzelfsprekend totdat je deze ziekte krijgt. Nu kijk je heel anders tegen de dingen aan en leef je veel bewuster. Hopelijk kan je nog heel lang genieten van die kleine dingen en de liefde en warmte van de mensen om je heen. liefs  Corrie....xxx

Laatst bewerkt: 12/07/2019 - 10:55