De pennyclub

Al mijn hele leven ben ik een paardenfreak en hoewel ik niet zo dol ben op paardenmensen en meer mensen in mijn leven heb die niks met paarden heb kan ik echt niet zonder de paarden. Bij de paarden horen ook mijn paardenvriendinnetjes. Mijn zus, mijn basisschoolvriendinnetje en een vriendin die via onze samen tennissende moeders bij ons op stal kwam, hoe toevallig, omdat haar vader kanker had en onze moeder eiste dat we dit meisje in al die ellende lieten delen in ons paardengeluk. Haar vader leeft overigens nog steeds, maar is ruim negen jaar zwaar ziek geweest toen zijn kinderen jong en waren. En zo zijn we met zijn vieren de pennyclub.

De liefde voor paarden zit diep en is groot. Op mijn zesde kreeg ik mijn eerste paardrijles en inmiddels 42 jaar later kan ik me nog steeds geen leven zonder paarden voorstellen. 

Maar goed de pennyclub....vernoemd naar ons favoriete jeugdstripblad over meisjes met paarden (hoe verrassend ;))....

We begonnen op de manege, toen onze stal, om vervolgens allemaal nog steeds onze eigen paarden te hebben. Er kwamen vriendjes die onze mannen werden, verhuizingen, verbouwingen, kinderen en scheidingen. Soms zagen we elkaar minder en soms wat meer, maar het contact en de liefde voor paarden bleef. 

En nu gingen we na een hele lange tijd weer is met zijn vieren een weekendje weg.... naar het chaletje van mijn basisschoolvriendinnetje, gewoon een middag, een avond en een ochtend.... zelfgemaakte appeltaart, stokbrood, smeersels. soep en wat te smikkelen met heel veel koppen thee en een enkel kopje koffie was het gewoon 4 vrouwen van middelbare leeftijd zoals Gerard het zo liefkozend zei.... maar voor ons was het alsof we nog steeds jong waren en alsof de wereld aan onze voeten lag, alsof het nooit anders was geweest als wij vieren bij elkaar... Wat was het heerlijk!!! 

Nog steeds niet fit is mijn stem weg door het vele praten, bij thuiskomst moest ik ook eerst een uur slapen voor ik enigszins aanspreekbaar was, maar wat was het heerlijk. Sinds ik ziek ben is mijn sociale leven behoorlijk ingekakt, maar dit was heerlijk, gezellig en geweldig. Het ging zo super organisch, gespreksstof in overvloed, samen eten, wandelen, opruimen, ik pakte steeds even een kwartiertje rust  en dat was ook helemaal top. 

Het huisje staat in Markelo en mijn vader komt uit Lochem. Mijn opa en oma hadden een stacaravan op de een camping naast de Lochemse berg en daar hebben we vanmiddag gewandeld. Wat ben ik gelukkig met mijn loopfiets!!! Zonder dit ding had ik het niet gekund en de elektrische ondersteuning is echt geweldig!  Al met al een weekendje met een gouden rand en heerlijk om bij mijn vriendinnen te zijn.... en nog heerlijker om weer thuis te zijn <3