Viooltje zonder viooltje
Ik schrijf hier niet voor niets onder de naam Viooltje. Als vierjarig kind wilde ik al per se viool spelen en op mijn negende mocht het eindelijk. Mijn hele leven was dit een enorme bron van vreugde. Muziek maken, vooral met anderen samen, is zó heerlijk. Toen ik ziek werd, heb ik het op een lager pitje nog lang volgehouden. Maar door pijnlijke uitzaaiingen in botten en lymfeklieren kan ik het niet meer.
Nu is het definitief. Viooltje heeft geen viooltje meer.
Voorbij
Ik heb vanaf mijn negende
viool gespeeld
bij zon of als het regende
viool gespeeld
als rode draad door heel mijn leven
viool gespeeld
toen ik ziek werd is dat zo gebleven:
viool gespeeld
nu heb ik mijn viool verkocht
’t klinkt onwaarschijnlijk
ik was aan ’t spelen zo verknocht
maar ’t werd te pijnlijk
mijn instrument, dat is naar vrienden toe gegaan
’t is goed zo, maar dit is niet niks voor mij
de bladmuziek is weggegeven, weggedaan
het is voorbij, het is voorgoed voorbij
Als je ook door je ziekte afscheid moet nemen van dingen die je graag deed, wens ik je daarbij veel sterkte.
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
40 reacties
Zo triest, lieve Hanneke
Lieve Saartje, dank voor je medeleven. Tja, triest, maar ik kan het gelukkig aanvaarden.
Ik zit hier met dikke tranen te lezen.
Ik ben "opgegroeid" met vioolmuziek door mijn vader die vroeger
meer privé speelde en voor "mijn tijd " heel even professioneel .
Hij is er nu al heel lang niet meer hoor...
Maar vele jaren voor zijn overlijden heeft hij , tijdens een jachtpartij,
zelf zijn linker wijsvinger er af geschoten [ is te uitgebreid om dat uit te leggen
hoe dat gebeurd is...hahaha]
Maar zoals jij wel weet, was vioolspelen over voor hem.
Alleen op sommige feestelijke momenten [ en hij was behoorlijk aangeschoten]
pakte hij wel eens zijn oude viool en probeerde er nog iets van te maken
met de drie vingers die hij nog had.....dikke tranen en emoties elke keer
zoals je wel zult begrijpen.
Ik snap dus ongelooflijk goed hoe jij je nu voelt, alleen begrijp ik niet
waarom je jouw viool hebt verkocht [ of kon je er niet meer naar kijken ?? ]
Ik leef met je mee.....ECHT WAAR !!
XXX Hans
---
En ik zit op mijn beurt in tranen om jouw verhaal, Hans. Wat mooi dat je vader ook viool speelde en wat heeft hij er op een vreselijke manier afscheid van moeten nemen.
Waarom ik hem verkocht heb: een viool gaat achteruit als je er niet op speelt. Het voelde in toenemende mate als een last dat mijn mooie instrument hier stond weg te kwijnen. Ik had het gevoel dat ik hem tekort deed, dat klinkt een beetje raar misschien, maar een viool is een vriend, een persoonlijkheid, dat gold voor die van je vader vast ook. Gelukkig heb ik in mijn eigen voormalige orkest geïnteresserden gevonden; een stel heel goede vrienden. Die gaan er mooi op spelen en dat vind ik een fijn idee.
Dank voor je mooie woorden en je medeleven!
Lieve Hanneke
Heel verdrietig vindt ik het, kanker pakt steeds een beetje van je af wat je lief is en je hebt er geen invloed op.... Accepteren en zoeken naar nieuwe uitdaging die nog wel kunnen, een kleine troost om het genieten op wat anders te focussen. Hoop dat je wat vind waar je plezier uit kunt putten. Sterkte mooi viooltje🌺
Liefs Nonnie ❤️
Dank je Nonnie, ja, zo is het inderdaad: kanker pakt steeds iets af. Maar het andere wat je zegt is ook zo waar: dat je naar nieuwe dingen kunt zoeken die nog wel kunnen. Ik heb al een tijd geleden een digitale piano gekocht, waarop ik eenvoudige stukjes zit te pingelen. En eh.. ik schrijf gedichtjes, maar dat had je al gemerkt.
Ach Hanneke, wat triest.
Dat wat jou zoveel plezier heeft gegeven nu weg doen. Aan de ene kant, een viool is er om te bespelen, aan de andere kant, het vreet geen brood, zoals wij dat zeggen.
De beslissing om jouw lievelingsinstrument weg te doen met alles wat daar omheen hangt, kan ik begrijpen. Zo heb ik vier jaar geleden de DS weg gedaan, herstel en onderhoud, een schip van bijleg en niet op te brengen. Met pijn in het hart achtergelaten bij mijn garagist, boeken ver weg op zolder in onooglijke dozen, alle reserve onderdelen weg, clublidmaatschap opgezegd, facebook groepen gedelete. En als ik een DS in het "wild" tegenkwam, dan keek ik liever een andere kant op.
En toen overleed mijn moeder en liet wat geld na. Eerst niet, maar na een tijdje kroop het bloed weer waar het niet gaan kon. Als ik er toch nog eens eentje kon vinden, een goeie, waar ik nog twintig jaar mee kon rijden... En die heb ik gevonden. Opgedragen aan ma, heeft de garagist twee nummerborden gesloopt om die letters in de koplamp te leggen.
Wat ik hiermee wil zeggen, Hanneke, is dat je keuze om de viool weg te doen volledig begrijpelijk is.
Liefs,
Zweef
Wat een mooi verhaal. Je doet me denken aan een oud-leerling (ik was docent Frans), die zei dat hij 'déesse' het mooiste Franse woord vond. Het betekende godin, en het was ook zijn favoriete auto. Maar dit terzijde.
Begrijpelijk dat je hem wegdeed, en mooi dat je er toch weer één aanschafte. Houd die godin nog maar een tijd.
Ja, zwaar lijkt me dat, je instrument wegdoen maar ik begrijp dat het in goede handen komt. Dat scheelt al weer een jas.
Laatst las ik op marktplaats dat een man al zijn opnamespullen, computer, software, instrumenten van de hand deed omdat hij 74 was. Zelf heb ik ook afscheid moeten nemen van een paar dierbare dingen: mijn Rapido caravannetje en mijn BMW motor. De incontinentie maakte het moeilijk om nog van die dingen te genieten. Het op zijn plaats zetten van die caravan en daarna het voortentje opzetten was lastig, het manoeuvreren met de motor om hem op zijn standaard te krijgen idem dito. (Ik gebruikte toen nog geen condoomkatheter anders had ik de Rapido nog wel gehouden).
Gelukkig heb ik geen probleem met mijn gitaren en opnamespullen dus die blijven nog wel even.
Hopelijk heb je een goede muziekinstallatie thuis want er is nog veel vioolmuziek waar je naar kunt luisteren en een goed geluid is wel belangrijk.
Hou je haaks,
Tom
Ja, zo heeft ieder zijn eigen verhalen van wat kanker heeft afgenomen. Een caravan, motor, ook heftig hoor. Dat zijn ook meer dan alleen maar 'spullen'.
Fijn dat bij jou het muziekmaken nog wel gaat, houden zo!
Luisteren kan ik gelukkig nog, toch stemt dat ook wel eens weemoedig. Er komt echt héél vaak iets voorbij dat ik zelf heb gespeeld en dan denk ik toch: potverdorie...
Jammer, Tom, van die Rapido. Ging je het niet meer redden met een caravan mover? Begin van het jaar heb ik samen met mijn maat zo'n zakbare motoraanhanger gekocht. Ook bruikbaar voor de elektrische fietsen. En toen de diagnose kwam met de verwachte beperkingen, zijn we gaan kijken voor een mover voor dat ding. Nu red ik dat nog, maar als mijn lief dat ding straks moet aankoppelen, dan is dat alvast geregeld. En als fietsen over 30 jaar (hopenlijk dan pas) niet meer lukt, dan kan de scootmobiel erop.
Lieve Hanneke,
En zo moet je langzamerhand van steeds meer afstand nemen. Maar muziek, en zeker muziek maken, os iets wat heel dicht bij je gevoel komt. Ik hoop dat je in ieder geval nog wel een hele tijd LAN genieten van vioolmuziek, een kleine troost, maar toch.
Lieve Hanneke, ik denk regelmatig aan je.
Liefs, Karin 😘😘😘
Ja, dat afscheid nemen. Iedere keer gaat er weer iets af. Doet me denken aan een gedichtje van Toon Hermans: sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje.
Toch blijft er nog genoeg over om het voor te doen en het leven vult zich ook weer met nieuwe dingen.
Lief dat je aan me denkt, ik ook aan jou. Al een tijd geen blog van je gezien, ik ben benieuwd hoe het met je gaat!
Ik ook!
Het gaat goed. Ik wacht nog even op een uitslag van een Mri-scan komende vrijdag of maandag. Dan schrijf ik weer een blog.
Oh lieve Hanneke, wat verdrietig, zo'n belangrijk onderdeel van je leven, van je hele wezen zelfs, viool spelen. Wat pijnlijk om afstand te doen van je violen en je bladmuziek. Ja, je hebt geen keuze en je dierbare spullen zijn goed terecht gekomen, maar toch.
Een mooi gedichtje er over, ik heb de tissues weer nodig, en wat ben je toch een flinkerd. Heel veel liefs en heel veel sterkte! XXX
Dat voel je heel goed aan, Frie, dat het een onderdeel van mijn hele wezen is.
Het gekke is: dat wegdoen deed ik zonder een traan te laten. Het voelde als een opluchting. Maar nu lijkt het vertraagd door te dringen dat ik hiermee een immens groot deel van mijn leven achter me heb gelaten.
Maar hier hebben we allemaal mee te maken. Het zij zo.
Hoi Hanneke
Ik weet niet wat ik zeggen moet..je beschrijft het zo mooi. Intens ook.ook al gaan je vrienden er nu op spelen: ook jou ziel zit in de viool.bedenk mij ineens dat de viool van mijn schoonmoeder bij ons is.er ontbreken snaren.
Liefs Jeron
Wat zeg je dat mooi: dat mijn ziel in de viool zit. Mijn vriendin voelde dat ook wel zo: heeft eigenlijk nog moeite om erop te spelen, zeker in het orkest waarin ik er altijd op speelde. Dat vond ik wel ontroerend.
De viool van je schoonmoeder met ontbrekende snaren? Mijn violistenhart denkt dan toch: zoek er een bespeler voor die er mooie nieuwe snaren op zet en de viool wakker maakt, met respect voor de ziel van jouw schoonmoeder.
Maar dat is natuurlijk geheel aan jullie.
Ach lief viooltje ,wat verdrietig voor je meissie weer zon mijlpaal afstand doen van wat zo dierbaar was ,je gooit me ook in een keer terug in mn jeugd ,ik kan nog mn moeder op een keukenstoel zien zitten en als ik mn best doe kan ik de zigeuner klanken nog horen van of haar viool of dr accordeon ,heel soms luister ik weles iets op youtube maar dan ga ik teveel huilen dus doe ik t niet vaak en t klinkt ook niet hetzelfde ,
Sterkte en n dikke knuffell liefs hes 🥰🌻🍀
Ook jij dus een ouder die viool speelde, wat mooi, Hes. Zigeunermuziek is prachtig. Kan me voorstellen dat de tranen bij jou stromen als je die muziek hoort. Het zegt wel iets over de band die jij met je moeder had.
Sterkte en knuffel terug!
Ja dat had ik ook ,ze speelde van alles en dan ik haar dochter zingen kan ik niet en ook niks bespelen 😘
Als je dan maar mooi kan huppelen.
Zweef ik kan heel elegant huppelen als een hertje en zo hijg ik inmiddels ook ,ik huppel gewoon als een hijgend hert masr wel sierlijk 🙈🤣
Lieve Hanneke,
Alles is al gezegd en ik kan me daar alleen maar bij aansluiten: wat verdrietig dat je die keuze hebt moeten maken. Ik hoor je relativeren, dat kunnen de meeste kankerpatiënten dan ook buitengewoon goed en dat helpt natuurlijk vaak ook wel iets, maar het is natuurlijk gewoon enorm klote dat je niet meer kunt doen wat je zo graag deed. Sterkte!
Liefs Sandra
Inderdaad, Sandra, wij zijn sterren in relativeren. En ja, dat helpt ook wel. In zekere zin heeft corona ook wel geholpen bij dit afscheid, want het orkest stond langdurig stil, zodat ik daar al aan kon wennen. Ik heb ook al een tijdje geleden besloten dat ik niet meer terug zou gaan. Maar nu spelen zij wel weer, en ik niet. Nou ja, het is niet anders.
Er is nog genoeg om voor te leven.
Lieve Hanneke, wéér wat inleveren. Je bent zo positief en relativerend, ik herken dat wel en het houdt ons overeind.
Maar feit is dat het ook gewoon weer progressie in de achteruitgang is en dát is wat zo kkk is... waar zit de rem? Het maakt me soms bang.
Jouw liefde voor je viool is zo groot dat je hem/haar een beter leven gunt. Wat mooi is dat ook weer! Liefs, Simone
Dat vind ik ook heel mooi gezegd, Simone, dat ik mijn viool een beter leven gun. Hij had bijna 40 jaar een mooi leven bij mij, maar de laatste tijd niet meer.
Maar je hebt helemaal gelijk, die achteruitgang, steeds weer van iets afscheid nemen, dat valt niet mee. Daar weten jij en vele anderen hier helaas alles van!
lieve Hanneke,
wat verdrietig om te lezen dat jouw vioolspel nu definitief voorbij is. Je instrument is, zeker als je al zolang speelt als jij, een onderdeel van jezelf, je lichaam en je ziel. Dus eigenlijk hartverscheurend dat het niet meer kan. Hopelijk heb je voldoende mooie herinneringen om je verdriet hierover iets verzachten!
Zelf heb gisteravond de omgekeerde beweging gemaakt. Voor het na ruim 2,5 jaar mijn cello weer gepakt, gestemd en een paar toonladders gespeeld. Die heeft nu lang genoeg in de huiskamer naar me staan lonken en pronken. Door ziekte, pijn en vermoeidheid was ik lang niet om te staat om te spelen. Ook dat ging me erg aan mijn hart. Nu gaan we er samen weer iets van maken, mijn cello en ik. Want die is ook een stukje van mij.
Veel sterkte met alles, Hanneke!
groetjes,
Christa
Wat fijn dat jij het spelen juist weer oppakt. Cello zal je dankbaar zijn dat-ie uit z'n winter (en zomer)slaap mag ontwaken. Ik wens je veel genoegen.
Wat ontzettend goed dat je er zo mee omgaat Hanneke.
Kanker hebben het omvat zoveel, het is steeds een beetje inleveren en loslaten. Dat accepteren is een moeilijk en soms bevrijdend proces elke keer weer.
Fijn dat je je viool door hebt kunnen geven aan bekenden dan is je viool niet echt helemaal weg.
Liefs Hanny
Ik denk dat je gelijk hebt, Hanny, jij spreekt natuurlijk ook uit ervaring: moeilijk, maar soms ook bevrijdend. Dat bevrijdende had ik vooral toen ik besloot om niet terug te gaan naar mijn werk (na maandenlang heel veel verdriet en tranen).
Van het spelen heb ik veel geleidelijker afscheid genomen, ben blij dat ik het nog lange tijd heb kunnen doen.
Ja, dat is ook waar, dat hij niet helemaal 'weg' is. Die vrienden hebben ook gezegd dat ik hem elk moment terug kan nemen als ik wil. Maar dat is voor mij een gepasseerd station.
Want niet alleen een viool gaat achteruit als je er niet op speelt, het niveau van de bespeler keldert nog veel harder. Dus dan is er ook niet zo veel meer aan.
Lieve Han,
Ik moet erom huilen.
" Alles ,alles geht vorbei"
Zo'n tien jaar geleden op een camping aan het Lago Maggiore , we lagen dan al op bed in de caravan, zong een man een paar plekjes verderop dit lied en speelde erbij op de accordeon. Zo melancholisch. Ik was nog kerngezond. En iedere avond ontroerde het me zo dat ik er stilletjes om huilde onder het dekbed. Alles alles geht vorbei. Zo waar. Daar moest ik aan denken toen ik je blog en gedicht over je viool las. Moedig van je.
Xx Lenneke
Wat muziek al niet in mensen losmaakt. En zelfs mijn blogje over muziek. Alles geht vorbei. Van sommige dingen is dat heel jammer, van andere juist heel goed.
We doen het ermee. Ook mooie herinneringen zijn veel waard. Juist nu komen bij mij heel veel herinneringen langs aan het prachtige muziekleven dat ik heb gehad.
Dank voor je mooie reactie.
Lieve Hanneke, en toch blijf je een echt viooltje. Van binnen klink de muziek vast nog in de mooiste klanken die je je kunt voorstellen.
Veel liefs Loes
Ja van binnen klinkt die nog, dat klopt helemaal. Ik heb altijd muziek in mijn hoofd.
Dank voor je lieve reactie.
Zingen en gitaar spelen. En schrijven.
Twee weken terug pakte ik na lang 1 van mijn gitaren (ik heb er 3). Ik kon 5 minuten spelen. Toen werden de tintelingen in mijn hand/vingers/polsen te erg. Hmzzzzz... Voor de eerste keer de twijfel: zal ik ze aan mijn broer geven. Ik ben er nog niet uit.
Sinds covid is mijn stem een ding. Drie jaar geleden durfde ik eindelijk bij een koor te gaan. Wat was dat genieten! Tijdens de kankerbehandelingen heb ik wat afgezongen. Vooral heel veel metal. Floor Jansen, Anneke van Giersbergen. Trots als het lukte om ook de hoge noten redelijk zuiver te houden. Sinds covid haal ik ze niet meer. Ik heb te weinig lucht en kracht. De verkoudheid waar ik al een maand last van heb, helpt ook niet. Maar.. ik heb me opgegeven voor online zangtraining na covid. Ik hou hoop.
Gelukkig kan ik nog schrijven.
Dat inleveren went niet, hè. En ik heb dan nog de hoop dat het misschien beter word. Want dat kan bij mij nog. Ik heb geen doodsvonnis. En ik vind het soms al verdomd moeilijk. Hoe moeilijk moet het dan zijn te weten dat je definitief in moet leveren 🥲
Jij hebt echt veel moeten inleveren, je hebt het hier over de muziek, maar ik lees je blog en weet dat je ook het werk dat je zo graag deed, bent kwijtgeraakt.
Ik hoop van harte dat je steeds meer draadjes kunt oppakken en terrein zult terugveroveren op twee nare ziektes.
Lieve Hanneke,
Wat een verdrietig afscheid beschrijf je en ook zo herkenbaar. Toch merk ik dat het ook fijn is om bepaalde dingen die me lief zijn weg te kunnen geven aan personen die je daar heel blij mee kunt maken en waarvan je weet dat het hen heel dierbaar zal zijn. Het is weer zo’n dingetje wat ongelooflijk dubbel kan voelen. Ik hoop dat die vriend van jou nog heel wat vrolijke nootjes voor jou mag spelen. En dat je ondanks het gemis ook nog kunt genieten van prachtige vioolmuziek.
liefs Bianca
Dat schat je heel goed in, Bianca; uit eigen ervaring, zo te horen. Het is fijn om het op deze manier te kunnen afronden en er iemand blij mee te kunnen maken. Ik heb hem natuurlijk ook voor een vriendenprijsje verkocht, en het bedrag geheel aan Kwf en Kika gestort. Dus zoals ik schrijf in het gedichtje: het is goed zo.