Gedichten over leven met uitgezaaide borstkanker

“Hier ligt Poot. Hij is dood.” Dit grafschrift maakte een collega over de dichter Poot.
Hierdoor geïnspireerd schreef Gerrit Komrij het volgende grafschrift: 
“Ik denk dat ik omrij. Hier ligt Gerrit Komrij.”

Ik had veel pijn en een grote terugval in conditie. De scan toonde groei van de…

Ondanks kanker en corona ging ik twee keer naar de wadden deze zomer. Wat een genot! Maar tijdens de tweede vakantie sloeg de pijn toe. Felle, stekende pijn rond de uitzaaiingen en in mijn onderrug. De oncoloog vertrouwt het niet en vindt een CT-scan op korte termijn nodig. Dus ik stap het…

Vermoeidheid en kanker horen helaas bij elkaar, daar vertel ik jullie niets nieuw mee. Tijdens mijn eerste behandeling moest ik elke nacht 10 à 11 uur slapen, maar dan ging het overdag behoorlijk goed. Nu slaat de vermoeidheid in veel grotere hevigheid toe en kom ik de man met de hamer regelmatig…

Vergeet ik echt meer sinds ik chemopillen slik? Ik heb wel de indruk, maar ben ook vergeten wat ik vroeger allemaal vergat. Voordeel van die pillen is, dat ik nu een goed excuus heb.

Vergeten

Ik vergat altijd al veel
maar ’t wordt nu substantieel
ik ga voor een boodschap van huis
stap een…

Mijn vorige blog ging over tranen. Gelukkig is mijn leven niet alleen een tranendal. Ik aarzelde even of ik een blog over lachen kan plaatsen. We lezen zoveel trieste verhalen hier, bloggers zijn recent overleden, families in rouw gedompeld. Maar dan denk ik terug aan de deelnemersdag van kanker.nl…

Vroeger huilde ik bijna nooit. In de eerste periode na de diagnose huilden vooral de mensen om mij heen. Dat is veranderd. Kanker maakte van mij een janker. Ik pleng nu regelmatig tranen, soms van verdriet, maar veel vaker om andere dingen. De afgelopen dagen waren er tranen van opluchting, van…

Een enkele keer wordt mij gevraagd of ik nu mijn bucketlist aan het afwerken ben. Het antwoord is nee, daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Het lijkt me iets heel krampachtigs, een lijst te hebben van alles wat nog ‘moet’. Ik zie wel wat er op mijn pad komt en doe best nog een hoop. Maar na een…

Onder mijn collega’s, vooral in het onderwijs waar ik ruim 20 jaar werkte, werd het veelvuldig gedaan: aftellen tot het weekend, de vakantie, en door de oudere collega’s ook tot het pensioen. ‘Hoeveel jaar moet jij nog?’ was een vraag die men aan elkaar stelde. Aan dat laatste was ik nog lang niet…

Het zag er niet best uit. Na twee kuren capecitabine was de tumormarker verder doorgestegen en had ik weer meer pijn. De oncoloog vertrouwde het niet en haalde de scan drie weken naar voren. Er volgde een week van grote spanning, maar gisteren kreeg ik zomaar toch goed nieuws! Dat was al meer dan…

De vorige behandeling begon ik heel optimistisch: het zou vast weer een hele tijd gaan werken. Dat de kanker flink doorgroeide was een zware tegenvaller. Nu ben ik opnieuw begonnen en weet niet goed wat voor houding ik moet aannemen.
“Een pessimist heeft altijd gelijk, of hij heeft een meevaller”…