Gedichten over leven met uitgezaaide borstkanker

“De mediane werking is twee jaar progressievrije overleving. Maar de spreiding is enorm.” Dit zei de oncoloog toen ik met mijn eerste behandeling begon.
Ik had hierbij o.a. deze gedachten:

In de diverse blogs komen alle uitersten voorbij. Verdriet, angst, frustratie, maar ook kracht, blijdschap, optimisme. Mooi om te zien dat iedereen hier eerlijk durft te zijn en herkenning en begrip vindt bij elkaar, zowel op goede als op slechte momenten.

Voordat ik de diagnose kreeg, werd ik steeds gerustgesteld. Het zou geen kanker zijn, het zou niet uitgezaaid zijn, ik zou beter worden. Uiteindelijk kreeg ik de hoofdprijs.

Twee weken geleden vertrok ik, uitgeput door een serie infecties, op vakantie naar Terschelling. Het was er ijskoud. Nachtvorst, overdag een graad of zes, ijzige oostenwind, zelfs een enkele sneeuwbui.

Relativeren is niet makkelijk als je ongeneeslijke kanker hebt. Toch zie ik er vaak reden voor. Ik heb gezond 50 mogen worden, heb veel geluk gehad in mijn leven en ook nu maak ik het nog goed dankzij een effectieve en dragelijke behandeling.

Angst. Ik had het er al eerder over. Aan het begin was de angst alles overheersend, nu niet meer. Door gewenning. Doordat het na ruim twee jaar nog steeds goed met me gaat. Doordat ik leerde in het nu te leven en de toekomst los te laten.

Ik had twee dierbare lotgenoten in de familie. De één had een agressieve variant van Kahler. Positief, optimistisch en dapper onderging ze de ene zware behandeling na de andere. Niets hielp langdurig. Ze stierf afgelopen december aan nierfalen ten gevolge van de behandeling.

Tijdens het eerste gesprek met de medisch psycholoog vroeg ze wat mijn wensen waren. Ik wilde niet helemaal in beslag genomen worden door de ziekte. Ik wilde zo graag nog met leven bezig zijn en niet alleen met kanker.

De griep heeft erin gehakt. Compleet geveld, in twintig jaar niet zo ziek geweest. Nu ben ik langzaam aan het opkrabbelen. Dat is heel fijn. Toch is ook beter worden anders dan vroeger. Want als de griep over is, ben ik nog steeds ziek.

Wakker worden vond ik aan het begin van mijn ziekte het moeilijkste moment van de dag. Ik werd dan bij de keel gegrepen en bijna gewurgd door angst. De eerste gedachte als ik mijn ogen opendeed was: “ik heb kanker, ik word heel erg ziek en dan ga ik dood”.