Gedichten over leven met uitgezaaide borstkanker

“Verlang niet dat alles geschiedt zoals ge wenst, maar aanvaard dat alles geschiedt zoals het geschiedt, en ge zult rust in uw gemoed vinden.” Deze tekst knipte ik lang geleden uit een rouwadvertentie en sindsdien hangt hij boven mijn bureau.

Op mijn manier strijd ik voor meer begrip voor (ongeneeslijk) zieke mensen.
Steeds terugkerende opmerkingen in de media over de gemiddelde levensverwachting zijn:
- “We worden met z’n allen steeds ouder.”
- “Hoog opgeleiden leven langer dan laag opgeleiden”

"Het is nou toch al laat", zei een vroegere korfbalvriend, en dan goten we ons nog maar eens vol. De heerlijke zorgeloosheid van de jeugd! Maar zo ben ik niet verder gegaan. Al heel lang geleden heb ik een aantal slechte gewoontes tegelijk afgezworen, waaronder het dagelijkse glas (of glazen).

In mijn vorige blog was het even crisis. Inmiddels is de rust weergekeerd. Mijn vriend is weer thuis, herstellende van een hartkatheterisatie. Zelf ben ik aan een nieuw avontuur begonnen: bestralingen.

Twee blogberichten geleden vertelde ik over een klein wonder: ik voelde me zo goed en m’n geliefde en ik wandelden lange afstanden langs de Franse kust. Achteraf was het eerder een groot wonder dat het zo ging. Ineens is alles anders.

Als je niet meer beter wordt, dringt de vraag zich op: wat is echt belangrijk in het leven? Mijn antwoord staat in het volgende gedichtje. Het is een ode aan mijn man, mijn familie en vrienden. Maar het is ook bestemd voor jullie, op deze liefdevolle site.

De diagnose ongeneeslijke kanker sloeg in als een bom. Ook werd ik aanvankelijk heel ziek van de medicijnen. Ik dacht dat het vanaf dat moment alleen maar slechter zou gaan. Maar tot nu toe loopt het anders.

Beste medebloggers, het valt me op dat jullie meestal enorm moedig, sterk en positief zijn. Daar heb ik bewondering voor.
Als het minder goed gaat, komen vaak woorden als schaamte, schuldgevoel en ‘sorry dat ik zeur’ voorbij.

Het orkest waarin ik speel bestaat 100 jaar. Dit weekend is het op jubileumtournee naar Berlijn en Leipzig. Ik ben niet mee. Vier lange, volgepropte dagen tussen 70 mensen, dat trek ik niet meer. Ik weet dat het een goede beslissing is, maar het doet pijn.

“De mediane werking is twee jaar progressievrije overleving. Maar de spreiding is enorm.” Dit zei de oncoloog toen ik met mijn eerste behandeling begon.
Ik had hierbij o.a. deze gedachten: