Gedichten over leven met uitgezaaide borstkanker

Als je niet meer beter wordt, dringt de vraag zich op: wat is echt belangrijk in het leven? Mijn antwoord staat in het volgende gedichtje. Het is een ode aan mijn man, mijn familie en vrienden. Maar het is ook bestemd voor jullie, op deze liefdevolle site.

De diagnose ongeneeslijke kanker sloeg in als een bom. Ook werd ik aanvankelijk heel ziek van de medicijnen. Ik dacht dat het vanaf dat moment alleen maar slechter zou gaan. Maar tot nu toe loopt het anders.

Beste medebloggers, het valt me op dat jullie meestal enorm moedig, sterk en positief zijn. Daar heb ik bewondering voor.
Als het minder goed gaat, komen vaak woorden als schaamte, schuldgevoel en ‘sorry dat ik zeur’ voorbij.

Het orkest waarin ik speel bestaat 100 jaar. Dit weekend is het op jubileumtournee naar Berlijn en Leipzig. Ik ben niet mee. Vier lange, volgepropte dagen tussen 70 mensen, dat trek ik niet meer. Ik weet dat het een goede beslissing is, maar het doet pijn.

“De mediane werking is twee jaar progressievrije overleving. Maar de spreiding is enorm.” Dit zei de oncoloog toen ik met mijn eerste behandeling begon.
Ik had hierbij o.a. deze gedachten:

In de diverse blogs komen alle uitersten voorbij. Verdriet, angst, frustratie, maar ook kracht, blijdschap, optimisme. Mooi om te zien dat iedereen hier eerlijk durft te zijn en herkenning en begrip vindt bij elkaar, zowel op goede als op slechte momenten.

Voordat ik de diagnose kreeg, werd ik steeds gerustgesteld. Het zou geen kanker zijn, het zou niet uitgezaaid zijn, ik zou beter worden. Uiteindelijk kreeg ik de hoofdprijs.

Twee weken geleden vertrok ik, uitgeput door een serie infecties, op vakantie naar Terschelling. Het was er ijskoud. Nachtvorst, overdag een graad of zes, ijzige oostenwind, zelfs een enkele sneeuwbui.

Relativeren is niet makkelijk als je ongeneeslijke kanker hebt. Toch zie ik er vaak reden voor. Ik heb gezond 50 mogen worden, heb veel geluk gehad in mijn leven en ook nu maak ik het nog goed dankzij een effectieve en dragelijke behandeling.

Angst. Ik had het er al eerder over. Aan het begin was de angst alles overheersend, nu niet meer. Door gewenning. Doordat het na ruim twee jaar nog steeds goed met me gaat. Doordat ik leerde in het nu te leven en de toekomst los te laten.