Gedichten over leven met uitgezaaide borstkanker

Op mijn werk was de gemiddelde leeftijd hoog, en het ging vaak over pensionering. “Hoe lang moet jij nog?” vroeg men aan elkaar. Ik deed aan die gesprekken niet mee, immers ik ‘moest’ nog zo lang, althans dat dacht ik. Wel vroeg ik me soms af of ik mijn onderwijsbaan wel tot m’n 67ste zou volhouden…

De radioloog meende lichte groei van twee plekjes in mijn botten te zien. Maar de oncoloog was het hier niet mee eens en ik zag het ook niet echt op de beelden. Wat we wel zagen: krimp van de plekken in mijn longen. Opnieuw daling van de marker. En alkalische fosfatase, hetgeen iets zegt over…

Ik schreef er al eerder over: dat de kankerpatiënten op deze site zoveel minder ‘kankeren’ dan veel anderen. Nu corona al een jaar duurt, wordt dit uitvergroot. Nog steeds zie ik hier bijna niemand klagen, terwijl het geklaag in andere media oorverdovend is.

Dit blog gaat niet alleen over mij, ik…

Bij de vorige drie behandelingen bleef de tumor marker stijgen. Steeds drong de oncoloog erop aan, de scan al na twee kuren te doen in plaats van drie. Meestal volgde er slecht nieuws. Maar nu ik aan zwaarder geschut ben, loopt het anders. De marker daalde al twee keer, en de laatste keer zelfs…

Het moest er toch eens van komen: na vier jaar ziekte verlies ik voor het eerst mijn haar door chemo. Zelf vind ik dit het ergste niet, anderen schrikken er meer van dan ik.
Ook bij deze fase blijken standaardreacties te horen. “Dat groeit wel weer aan”, of zelfs: “je krijgt er vast een mooie bos…

Gisteren was het vier jaar geleden dat ik hoorde, ongeneeslijk ziek te zijn. Het stemt tot dankbaarheid, maar het is anders dan vorig jaar. Toen kreeg ik vlak voor mijn ‘kankerverjaardag’ slecht nieuws. Nu weer. Toen begon ik pas aan mijn tweede behandellijn. Nu aan de vijfde. Van de drie…

Er wordt deze dagen natuurlijk veel teruggekeken op het afgelopen jaar. Als palliatieve patiënt kijk ik ook terug op mijn leven. Ik vraag me af: wat was daarin belangrijk? Hoe heb ik het gedaan? Hierbij heb ik veel aan een advies van wijlen filosoof des vaderlands René Gude: wees mild voor jezelf…

Ik krijg regelmatig te horen dat het ‘knap’ is hoe ik leef met de ziekte, omdat ik na elke tegenslag de kracht vind om door te gaan en weer iets van het leven te maken.
Zelf ervaar ik het niet als knap. Ik doe er namelijk niks bijzonders voor.

Veerkracht

Ik kende al veel dalen
maar…

De ochtend na de fatale diagnose werd ik wakker met als eerste gedachte: “er is geen hoop meer”. Dit bleek niet te kloppen. Hoop op genezing was er niet, maar er bleek wel degelijk hoop te zijn. Ook nu de ziekte veel meer bezit heeft genomen van mijn lichaam, is er nog hoop.

Ik citeer in dit…

Na een aantal moeilijke weken ben ik weer opgekrabbeld. Ik heradem, ik maak wandelingen en ik kan zowaar weer zitten zonder te veel pijn.
De nieuwe behandeling verdraag ik tot nu toe goed. Alleen van één ‘zeer vaak voorkomende bijwerking’ heb ik last: slapeloosheid. En dat is niet fijn, want ’s…