Vechten, hoezo?

Nou inderdaad ... er valt niks te vechten. Go with the flow kost een stuk minder energie. Al denk ik dat er ook veel energie gaat zitten in verzet tegen de situatie waar jij in zit, waar wij in zitten.  Een menselijke reactie. Maar vechten? Nou nee.

Geweldig wat jij hebt omschreven mevrouw Mulder zo waar. 

Prachtig Hanneke je moet er een boek van laten drukken. Ik zou het kopen.

Wij strijden zeker niet we houden vol tot we alleen nog maar kunnen rusten. En winnen zullen we het zeker niet maar we kunnen ze wel een poepie laten ruiken.💪💪💪💪🍀🍀🍀🍀 We zijn hier nog lang niet klaar.

Liefs Alice❤

Een heel mooi gedicht Hanneke , goed idee om er een boekwerk van te  maken ,Ik zou het ook kopen .

liefs Fien 

Ik vecht graag tegen molens 4 zwaarden aan mijn zij,

Ja vechten tegen molens maakt met toch echt blij.

Vechten tegen molens spaan voor spaan gesloopt

strijden tegen molens, meer krijgen dan gehoopt.

Kanker of molens hoe kansrijk kan het zijn,

je lichaam ervaart de strijd, je geest ervaart de pijn.

De verbondenheid der schrijvers, laat ons wezen wie we zijn,

de steun, begrip de onmacht en het leed dat we hier lezen.

Het leggen van contact tussen zoveel mensen

is krijgen van respect en  liefde en mededogen, meer dan ik kon wensen.

Prachtig gedicht Hanneke. 
hartelijke groet,
Lena

Mooi geschreven Hanneke.

Ik irriteer me ook altijd aan die vechtverhalen en dat kanker overwonnen wordt. Je hebt geluk of je hebt pech en daar moet je het mee doen. 

Wat een prachtig mooi stukje weer Hanneke en ik kan mij er helemaal in vinden. 

Dank je wel🤗.

Wat een gevecht om uiteindelijk tot acceptatie te komen dat er niks te vechten valt....Was het maar zo simpel...Even vechten en u bent genezen....

Lieve groet,

Olijvje

Lieve Hanneke 

Die uitspraak vind ik zo vreselijk, asof je een keus hebt? Nee je beschrijft het prachtig. Kanker is geen wedstrijd en daar mag het ook nooit mee vergeleken worden.

💕Liefs Nonnie 

Hoi Hanneke,

Ik heb er even een tijdje over moeten en willen nadenken over dit 

gedichtje van jou...

In mijn ogen kun je een beetje twee kanten er mee op....de vechters kant

maar ook  "mijn " kant [ geen zinloos gevecht aan willen gaan ]

Ik weet eigenlijk niet helemaal precies welke kant jij nu bedoeld ???

Misschien ligt dat aan mij ??

Groetjes  Hans

---

Lieve Hanneke,

Ik word altijd heel erg boos van deze oorlogstaal. Het gaat voor mij om leven met kanker en zoveel mogelijk ja tegen het leven zeggen, als het kan en zolang het nog kan en soms is de kanker gewoon sterker. Volgens mij is het een teken van eigen onmacht en helaas ook van commerciële belangen van farmaceutische bedrijven. Die houden ook heel erg van deze oorlogstaal. 
Ik heb soms het gevoel dat het voor andere mensen een bedreiging is als ze horen dat ik kanker heb. Volgens mij omdat ik ze aan hun eigen sterfelijkheid herinner. Ik voel dat de mensen dan direct innerlijk de boot afhouden om zelf niet te hoeven voelen dat het ook hun eigen lot zou kunnen zijn. Maar goed zo was ik vroeger ook. Dus dat snap ik wel. 

En het aller gemeenste is de suggestie dat je zelf iets verkeerd hebt gedaan als de ziekte verder vordert en de palliatieve fase is bereikt of als je een behandeling afwijst. 

Weg met die oorlogstaal. Zinvoller vind ik de eenvoudige vraag: hoe voel jij je en wat heb jij nu nodig, van mij?

Ik ben in ieder geval blij met elk mooi gedicht, ze zijn heel waardevol en denk heel vaak even aan jou. 💕

Ik stuur je een portie goede energie. Liefs Loes 

Hoi Hanneke,

Natuurlijk is het een gevecht. En ook nog eens een uitermate zinvol gevecht. Niet tegen de ziekte an sich, maar wel om tussen diagnose en het sterven alles uit het leven te halen wat er in zit.

Ik ken mensen die in de korte tijd tussen diagnose en sterven meer uit het leven hebben weten te halen dan menig tachtigjarige in een heel leven. Afscheid moeten nemen van steeds meer waar je van houdt, het verdriet, de pijn en er dan toch elke dag weer voor gaan om eruit te halen wat erin zit. Denk je dat dat geen dagelijks gevecht is? Dat zijn mensen die dood zijn gegaan aan kanker, maar die wat mij betreft van de kanker hebben gewonnen. Niet door het allemaal maar over zich heen te laten komen, maar door dagelijks weer de strijd met het leven aan te gaan om er toch weer uit te halen wat er in zit.

Natuurlijk heb je gelijk als je zegt dat je niet kunt stellen dat als iemand sterft aan kanker dat hij of zij dan de strijd verloren heeft, alsof ie niet hard genoeg gevochten zou hebben.

Wat mij betreft is er geen goed of kwaad in wat iemand doet of wat voor keuzes  hij of zij maakt tussen diagnose en sterven. Het is altijd goed. Tegelijkertijd krijg ik het af en toe wat benauwd van de gretigheid waarmee mensen op lijken te springen om te roepen dat ik helemaal niet mag denken over kanker met termen als een strijd.

Zullen we afspreken dat mensen het geen strijd hoeven te vinden en dat anderen het even goed wel een strijd mogen vinden? Want naar mijn idee hebben we allebei gelijk en moeten we misschien niet zo hard oordelen over hoe ieder van ons om wenst te gaan met dat stukje leven tussen diagnose en sterven en over welke metaforen daarbij passen of gebruikt worden. Waarbij ik graag aanteken dat ik mij ervan bewust ben dat het absoluut niet jouw insteek is om een ander die ruimte te misgunnen hoor ;-)

Hartelijke groet,

Herman

Lieve Hanneke, 

Bedankt voor je prachtige, zinvolle gedicht! Al snel na mijn diagnose heeft iemand me geadviseerd om niet te praten in termen van “vechten tegen kanker”, aan de ene kant omdat je als palliatief patiënt het vaak niet kunt “winnen” van je ziekte, anderzijds omdat het je in de “fight modus” kan zetten, waardoor belangrijke lichaamsprocessen lamgelegd worden. 

Tegelijkertijd vind ik Herman’s reactie ook heel interessant. Niet vechten tegen kanker, maar wel de strijd om alles uit het leven te halen. Daarvoor moet je vaak jezelf weer bijeen rapen en boven jezelf uitstijgen. Ook onderschrijf ik dat veel mensen tijdens hun ziekte meer uit het leven halen dan veel oudere mensen. 

Net als Ratlook ben ik benieuwd hoe het met je gaat en of het je met enige regelmaat lukt om nog te genieten, ook al wordt het er, denk ik, niet makkelijker op. 

Lieve Hanneke, mooi mens, een dikke knuffel voor jou! 😘❤️

Dag Hanneke,

En weer een mooi gedicht uit jouw koker... Ik snap wat je bedoelt en lange tijd dacht ik er er net zo over als jij. Maar inmiddels ben ik de mening van Herman toegedaan, die hierboven precies en prachtig omschrijft hoe ik het ook voel. Zie de opmerking dat je 'moet strijden' niet alleen in relatie tot de ziekte kanker, maar zie het breder - als je inzetten voor een zo goed mogelijk léven. Een leven mét kanker. En dat is zwaar, dat weten we hier allemaal. Het kan zelfs onnoemelijk zwaar zijn. Een op alle fronten zo goed mogelijk leven leven komt kankerpatienten doorgaans niet aanwaaien. Mij in ieder geval niet. Iedere dag pomp ik mezelf als het ware op om dit doel te behalen. De ene dag lukt dat beter dan de andere. Dáár 'vecht ' ik voor - met mezelf. En volgens mij doe jij dat ook. 

Sterkte met je inzetten voor alles wat je waardevol vindt, Hanneke. 

Carolina X 

Een mooi, raak gedicht, Hanneke. En boeiende reacties.

Ik erger me vooral aan de term 'vechten' omdat het klinkt alsof je niet hard genoeg gevochten hebt, als je sterft aan de gevolgen van kanker. En velen van ons zullen sterven aan die ziekte. En 'blijf vechten' vind ik een uitspraak van niks tegen iemand in de palliatieve fase. Hoe, waar tegen? Wat denk je dat ik aan het doen ben?

Vechten om zo lang en goed mogelijk te blijven leven, dàt doen we wel! Veel liefs, XXX

Lieve Hanneke,

Weer mooi geschreven. We vechten niet, we geven gewoon een mooie kleur aan het leven. We zijn net parels. Soms rood, soms blauw soms zwart. Het is nooit saai. Als we dan toch dood gaan dan doen we dat met een mooie kleuren we kunnen wel zeggen dat we alles uit het leven gehaald hebben.😘

Hoi Hanneke,

Ik opende net kanker.nl met een idee voor een blog, dat voor een deel precies hierover zou gaan. Ik heb ook wat moeite met die termen. Ik ervaar sommige behandelingen of perioden soms zelf wel als overwinning, en soms een gevecht. Een dagelijks gevecht, waar hopelijk nog heel lang geen einde aan komt. Maar degenen die zo'n opmerking maken bedoelen vaak een ander soort gevecht. Voor mij is het ook niet vechten tégen kanker, maar soms wel een gevecht in het leven mét kanker.  

Mooi gedicht weer!

Lieve mensen,

Dank voor de mooie, wijze en ontroerende reacties. Het lukt niet om iedereen persoonlijk te antwoorden; lang typen is nog steeds pijnlijk. Maar weet dat iedere reactie een cadeau voor me is, en ik hoop ook voor jullie.

Ik bedoel in dit blog uitsluitend 'vechten' tegen de ziekte zelf. En hoe die uitdrukking voor mij voelt, omdat ik niet kan genezen. Heb ik te weinig gevochten als ik eraan doodga? En iemand die het overleeft, heeft die harder gevochten dan ik? Nee toch.

Vechten voor een goed leven met kanker, dat is iets heel anders en daar is wel degelijk iets te 'winnen'. Ik zie bij jullie allemaal, en ook bij mezelf, een enorme kracht om iedere dag het beste ervan te maken, hoe moeilijk het ook is. We leven volop en we steunen elkaar zoveel we kunnen. Dat vind ik geweldig.

Veel liefs, en voor wie wil, sterkte in de strijd!

Hanneke

Lieve Hanneke,

mensen menen de wijsheid in pacht te hebben.

Jij hebt het........

Je schrijft pijnlijk mooi. Ik dank je daarvoor!

xxxPaul

Prachtig Hanneke! 

Een 'bijzonder' onderwerp waar we allemaal een voorstelling bij hebben. En ja, zo vaak komt het over alsof men vindt dat iemand dan niet voldoende zijn of haar best heeft gedaan. Er valt niets te vechten als je niet winnen kunt. De winst zit hem in het vermogen ondanks alles tóch nog iets van je leven te maken. En ja, daarin zie ik bij vrijwel allen onder ons een enorme kracht en het vermogen daaraan vorm te geven op een o zo mooie rijke manier. 

Wij luisteren naar elkaar, delen, helpen, geven moed en vertrouwen, ideeën en herkenning, een lach en een traan. Het is er allemaal. Samen sterk door er te zijn voor elkaar. Dat is een kracht en macht die veel (over)wint en rijkdom schenkt. 

Dikke knuffels Hanneke en dito dikke knuffels voor iedereen die dit leest! Liefs xxxxx Hebe

Lieve Hanneke ,wat een treffend prachtig betoog is dit ,ik noem het ook nooit dan moet je vechten eerder dan gaat het zwaar en moeilijk worden en ik heb zo mijn eigen gedachte over wie het niet red voor mij zijn dat regelrechte krijgers niet in een gevecht dat niet te winnen is maar in kracht om te dragen dat wat ze op hun pad hebben gekregen hebben .

mooi om ook even te lezen waar je naam vandaan komt liefs hes xxx