Een leven zonder verplichtingen
Een tijd geleden liet ik met heel veel verdriet mijn werk achter me. Ik had me er nog een tijd aan vastgeklampt, maar moest constateren dat het niet meer ging. Het was een grote overgang. Ik had in mijn onderwijsbaan altijd veel drukte, veel mensen om me heen, veel verplichtingen. En ineens werd het stil.
Nu is dat werkverleden ver weg. Tot mijn verbazing ben ik gewend en zelfs gehecht geraakt aan het rustige bestaan dat ik nu leid. Een leven waarin moeten vervangen is door mogen.
Moeten en mogen
Wat moest er altijd veel
planningen maken
deadlines halen
functioneren
beoordeeld worden
verbeterpunten formuleren
aan normen voldoen
een leven lang leren
presteren, altijd maar presteren
en nooit was het genoeg
Sinds mijn ziekte werd ontdekt
moet ik niet meer
hoef ik niet meer
presteer ik niet meer
ik mag alleen nog maar
dat ik besta is al genoeg
Nu hoop ik zo
dat ik nog wat tijd krijg
gewoon nog wat respijt krijg
want het is eigenlijk wel fijn
om alleen nog maar te hoeven zijn
te mogen zijn
te zijn
Juist doordat ik niet meer moet maar alleen nog mag, onderneem ik nog van alles en komen er allerlei verrassende dingen op mijn pad. Daarover een volgende keer.
Hartelijke groet en sterkte voor iedereen,
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
47 reacties
Hoi Hanneke,
Sinds 2 weken ben ik ook gestopt met werken omdat het fysiek niet meer ging. 44 jaar in de zorg, waarvan de laatste 18 jaar in de thuiszorg.
1 dag voor de laatste werkdag werd er iets gezien in de goede borst, 1 grote deja vu volgde. Na 2 weken kwam de verlossende uitslag: verlittekend vetweefsel wat kalk afstoot.
De laatste ochtend de cliƫnten verzorgd en stil de deur achter mij dicht getrokken. Wilde geen afscheid. Het voelt vreemd, niet zo goed raad weten met mijzelf. En dan lees ik jouw gedicht, dank daarvoor.
Kus Marieke
Sterkte Mariekeš
Jij ook bedankt Marieke. Dan zit jij nu in die eerste, heftige periode na het stoppen met werken. Ik wens je veel sterkte, ik vond het een vreselijke tijd. Wilde ook geen afscheid, veel te heftig!
Ik hoop voor jou dat je ook je draai weer zult vinden op den duur.
En gelukkig was je uitslag goed! Stel je voor...
Prachtig Hanneke o zo waar. Toch verlang ik soms nog wel eens naar het moeten. Weer structuur en dingen doen op gezette tijden met een tijdslimiet. Niet dat ik het nog zou kunnen, maar ik heb nu soms tijden die ik verlummel voor mijn gevoel.
Een strak regime daar deed ik het goed op en kon bergen verzetten waar van ik achteraf nu wel eens denk hoe heb ik het allemaal gedaan.
Maar net wat je ook schrijft je nieuwe leven met geen klok in de hand is ook wel lekker. Geen gejaag, gevlieg en snel even doen. Alleen soms......
Liefs Alice ā¤
Dat herken ik ook heel goed, Alice. Die steken van heimwee naar mijn actieve, gezonde leven zijn er ook nog steeds.
Ik wil in dit blog ook eens die andere kant laten zien. Dat na een periode van gemis en verdriet er ook een bepaalde gewenning en rust kan intreden. En dat ik er vrede mee heb hoe mijn leven nu is.
Wat een dilemma lieve Hanneke. Ik vind het al zwaar om steeds tijdelijk langdurig in de ziektewet te zitten. Maar voel wel dat je ook daar in gaat berusten. En dat er ook een moment kan komen dat je het mogen en niet moeten gaat koesteren. Nu ik voor de 5e keer langdurig in de ziektewet zit heb ik dat ook. Liefs Dasje šŗšŗšŗ
Bijzonder wat je schrijft, Dasje. Het is denk ik ook een kwestie van het jezelf gunnen. Wat we meemaken is al erg genoeg, mag het dan misschien ook nog Ć©Ć©n voordeel hebben? Ja, ik vind dat dat mag. Goed dat je het nu kunt koesteren. Hou dat maar zo, zo lang het nog duurt.
Lieve Hanneke
Wat een mooi gedicht, het ontroerd me. Als de ziekte zo dichtbij komt en je persoonlijk in zijn greep heeft dan besef je pas wat we de lat toch hoog leggen voor onszelf. Dan besef je pas wat echt belangrijk is en dat is er zijn in het hier en nu en in het moment. Daar zitten zoveel "geluk" momentjes.
Liefs Nonnie ā¤ļø
Zo is het precies, Nonnie.
Dank voor je lieve reactie.
Hallo Hanneke,
Heel mooi en heel herkenbaar, maar jij kunt het net een
beetje "mooier" omschrijven.
Mijn lijfspreuk is ook al bijna twee jaar...
"Ik hoef niets - Ik moet niets en ik mag [ bijna ] ALLES !! "
Heel mooi gedicht!!!
Groetjes Hans
---
Een uitstekende lijfspreuk, Hans.
Dank je wel.
Lieve Hanneke,
Bedankt voor je prachtige gedicht! Aan de ene kant heel herkenbaar: ook ik geniet van mijn āvrije tijdā, waarin ik veel tijd door kan brengen met vrienden en familie, leuke dingen doe. Vandaag had ik het met de taxichauffeur die me van het AVL naar huis bracht er nog over dat ik zoveel in de file heb gestaan, toen ik nog werkte en dat in elk geval niet mis. Soms is het heel fijn om niet zoveel te moeten en meer te mogen. Aan de andere kant mis ik het, net als andere lotgenoten aangeven, ook. Het gevoel van zingeving, midden in de maatschappij staan, geld verdienen en succes realiseren waren in mijn beleving onderdeel van mijn werkende bestaan. De kunst is om nu te genieten van het mogen en een andere, betere invulling te geven aan termen als zingeving en succes. Gelukkig lukt dat steeds beter. Soms met 2 stappen vooruit en Ć©Ć©n weer terug š.
Je verwoordt heel goed die twee kanten, Jessica. En inderdaad, wat is nu eigenlijk 'zingeving'? Dat kan op veel manieren, niet alleen door betaald werk.
Je schrijft ook over succes. Ik realiseerde me laatst, toen iemand het over succes had, dat die term voor mij totaal onbelangrijk is geworden. Als ik terugkijk op mijn leven, vraag ik me van alles af, maar nooit, echt nĆ³Ć³it, of ik wel 'succesvol' ben geweest. Succes is een leuke bijkomstigheid, maar uiteindelijk gaat het voor mij om heel andere dingen die het leven waarde geven.
Mooi geschreven, Hanneke! Werk is voor heel veel mensen vanwege allerlei factoren belangrijk. Het lijkt me persoonlijk erg moeilijk om met de nieuwe situatie te handelen wanneer de deur achter je werkzame leven definitief is dichtgeklapt. Zeker wanneer dat geen vrijwillige keuze was. Goed dat je nu ook de andere kant van deze nieuwe situatie belicht en dat nu voor jou vooral 'mogen' in plaats van 'moeten' telt. Ook mooi om te lezen dat dƩze deur dan wel is dichtgeklapt, maar dat er ergens anders een raam is opengegaan. Ik ben benieuwd naar de verrassende dingen die op je pad zijn gekomen!
Carolina X
Dank je wel, Carolina. In elk geval is deze website Ć©Ć©n van die verrassende dingen. De warme contacten hier doen mij veel goed!
Beste Hanneke, prachtig hoe je dit beschrijft. Kanker is zoveel meer dan die rotziekte.
Heb je website bezocht. Wat een mooi idee en uitvoering.....
ga door...ga door....ga door!
Paul
Dank je Paul, ik ben vereerd met je reactie.
Alles wat ik wil zeggen staat al in de anderen mails dus ik heb weinig toe te voegen als alleen dat de natuur onveranderd door gaat
deze paddenstoelen stonden te stralen in de zon
liefs Kittie
Schitterend, die paddenstoelen. Bedankt!
Hoi Hanneke, ik vond het niet erg om met het onderwijs te stoppen, had net een fusie te veel gehad en had allerlei problemen na de prostatectomie.
Dan moet ik toch even aan Cruyff denken, wat zei hij nou? Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Toch!
Ja, aan onze filosoof Johan Cruyff heb ik ook al vaak gedacht. Hij begreep het al lang voordat hij helaas ook ziek werd.
Lieve ViooltjeM,
Ik heb hier niets aan toe te voegen, hartelijk bedankt voor je bijzondere gedicht.
Van harte alle goeds gewenst.
Johan (marenov)
Bedankt dat je toevoegt dat je niets toe te voegen hebt, en ook voor je goede wensen.
Dezelfde wensen retour!
Bedankt voor weer een mooi bloggedicht Hanneke.
Ikzelf haal juist nog veel energie uit mijn werk, wil weer 100% gaan werken maar dit stuit op problemen bij mijn werkgever omdat er al een vervanger is aangesteld...
Groet, Herwin
Dank je, Herwin. Ja ik weet uit jouw blogs dat je veel energie uit je werk haalt. Maar wat een onzorgvuldige actie van je werkgever. In plaats van blij te zijn dat jij je nog volledig inzet voor het bedrijf! Pijnlijk om dit te lezen.
Mijn werkgever deed precies hetzelfde. Er was eerst een tijdelijke vervanger aangesteld; ik zou immers beter worden en gewoon terugkomen. Toen duidelijk was dat ik niet meer beter werd, heeft mijn werkgever zonder hierover Ć©Ć©n woord met mij te wisselen, zelfs zonder het mede te delen, iemand aangenomen voor mijn volledige aanstelling. "Komt die mevrouw nog terug?" had die persoon gevraagd, want ze zou er een vaste baan voor opzeggen. "Nee, die komt niet meer terug", was het antwoord van mijn baas. Dit hoorde ik van een collega die bij het gesprek was geweest.
Zelf was ik nog lang niet zo ver, was nog uitgebreid bezig met de vraag of ik nog terug zou keren, wat ik eventueel nog zou kunnen doen.
Het was met de beste bedoelingen hoor, maar ik vond dit zeer pijnlijk en het heeft me ook niet gestimuleerd om me nog terug te vechten...
Op mijn werk was een fusie gaande toen ik in de ziektewet kwam en werd ik bij de nieuwe 'verdeling' al niet meer meegeteld in de formatieplaatsen.
Mooi geschreven Hanneke! Ik ben nooit zo'n planner geweest meer een verzorgend iemand. Wat je ook bent een planner of een verzorger je kunt niet meer wat je vroeger kon en dat is soms een iets wat pijn doet. Maar waar ik meestal wel berusting in vind. Maar de buitenwereld ziet dit niet en moet je vrij regelmatig echt voor jezelf opkomen omdat iedere keer weer uit te leggen en voor jezelf op te komen.
Sterkte en groetjes Sisca.
Hallo Sisca,
Dat is iets waar ik ook regelmatig tegen aan loop....het steeds
maar weer moeten uitleggen aan anderen, want die zien niets aan mij.
Ik ben echt een paar weken geleden gestopt met het mij "verplicht"
voelen om het steeds uit te leggen.
Is niet altijd makkelijk, maar waarom zou ik dat doen als ik met
mijn leven wat ik nu heb, niemand tot last ben??
Zij denken maar wat ze willen en ik doe lekker wat ik zelf wil en laat
ook dingen die ik niet meer wil.
Groetjes Hans
---
Tja, altijd die buitenwereld die alleen afgaat op wat ze zien.
Toch gebeurt het mij eigenlijk nooit dat iemand vindt dat ik nog van alles zou moeten. Mijn vaste omgeving heeft het daar nooit over.
Als iemand voor het eerst hoort wat ik mankeer, schrikt die persoon meestal flink en zegt dan ook nooit: zou je niet nog eens aan het werk gaan? Dus gelukkig hoef ik dat niet vaak uit te leggen.
Wel natuurlijk de bekende opmerkingen als "je ziet er goed uit" etc., waar jij zelf onlangs een mooi blog over schreef. Dat blijft lastig.
Ik ben er stil van Hanneke, van dit mooie en treffende gedicht. Ik hoop dat je nog heel heel lang tijd hebt van zijn zonder moeten en dat je de dingen kan doen die je graag wilt doen. Veel liefs ā¤ļø
Dank je, Nik, ik hoop het ook, en graag in jouw goede gezelschap.
Wat lief!
Lieve Hanneke, wat een mooi en treffend gedicht. Op dit moment probeer ik weer terug te gaan naar mijn werk, maar ik weet niet zo goed wat ik nu eigenlijk wil. Ik wil vaak ook te snel. Afgelopen week gestart met 2keer 2 uurtjes. Mijn eerste 2 uur vond ik al vermoeiend, al die prikkels om mij heen en dat te moeten verwerken. Werk als verpleegkundige op een observatie afdeling. De vraag bij mij is dan ook, moet ik dit nog willen. Zo moeilijk dit. Tijd met mijn dierbare doorbrengen is ook waardevol. Ik verlang vaak ook naar het niet moeten. Maar vond mijn werk ook altijd waardevol.
Een duivels dilemma, Caro. Voor jou nog extra moeilijk omdat je nog zo veel jonger bent dan ik. Ik had al 30 jaar gewerkt. Toen het niet meer mogelijk bleek (dat had ook met de aard van het werk te maken), heb ik gedacht: dan maar 'met pensioen'. Weliswaar 15 jaar eerder dan de bedoeling was, maar in het nieuws werd steeds gezegd dat pensioen werd gekoppeld aan levensverwachting. Dus...
Ik wens jou heel veel sterkte met de beslissing. Tegen mij zei de Arbo-arts steeds: ga alleen werken als het je goed doet. Dat vond ik een waardevol advies.
Liefs, Hanneke
Mijn arboarts is van mening dat ik een chronische ziekte heb en geen lichamelijke beperking, dus zou ik makkelijk weer terug kunnen naar mijn volledige baan van 32 uurš¤. Heb hier werkelijk om moeten lachen, had niets eens zin om de moeite te nemen om een weerwoord te geven. Nu probeer ik het, lukt het niet ziet hij mij weer terug.
Onglofelijk, Caro! Je bent ongeneeslijk ziek, slikt zware medicijnen, en dan heb je geen lichamelijke beperking??? Om over de mentale belasting nog maar te zwijgen...
Hallo Caro. Wat sta ik hier van te kijken. En snap dat je er even geen zin in had om tegen je arboarts in verweer te gaan. Maar eigenlijk is zo'n uitspraak te gek voor woorden. Net als jij haal ik ook enorm veel voldoening in mijn werk als verpleegkundige. Ik werk op een acute opname afdeling. Alle spoedopnames komen dus bij ons op de afdeling. Heel belangrijk Caro dat jij jezelf de tijd gunt en neemt om het werk weer op te pakken. Want ik begrijp uit jouw berichtjes dat je dit wel heel graag zou willen. Bouw het heel rustig op. Laat je niet gek maken door de arboarts. Geef je grenzen aan als hij toch een snellere opbouw wil dan wat voor jou goed voelt. Niemand zou met ons willen ruilen. Ook hij niet. Lieve groet Dasje.
Om te huilen. Ken je de richtlijn 'Kanker en Werk'? Speciaal voor arbo-artsen die het (nog) niet snappen. Google even, misschien heb je er wat aan. Heel veel sterkte!
Hallo Caro,
Ik hoop dat ik ook even "mag" reageren? hahaha
Ik persoonlijk denk dat de belangrijkste vraag is " waarom weer gaan werken" ?
Wil je weer gaan werken omdat JIJ dat helemaal geweldig vind en denkt dat
je het weer helemaal aan kan of dat je het [ misschien onbewust !! ] weer
gaat doen om wat anderen er van vinden / denken ??
Iedereen zal waarschijnlijk meteen zeggen dat ze het zelf willen, maar
nogmaals onbewust spelen ook de meningen van anderen mee.
Misschien heb je er iets aan in je besluit-neming.
Groetjes Hans
---
Tuurlijk mag je reageren hansš. Daar heb je een punt. Mijn omgeving is daarin verdeelt. Daarnaast moeten de Rekeningen ook betaald worden en mijn salaris in de zorg is ook geen vetpot. Dus blijft er weinig van over. Mijn werk en vooral het team waar ik in werk zijn ook leuk. Wanneer je het niet naar je zin hebt dan is de keus ook zo gemaakt. Maar die vlieger gaat voor mij niet opš
Lieverd,
Wat kun jij dit toch mooi beschrijven. Inderdaad het is een hele klap als je niet meer kunt werken en je dan moet gaan verdiepen in andere zaken. We hebben zoveel raakvlakken, qua ziekte, werk. Ik heb nu echt als motto : We moeten niets meer, wat we moeten dat leggen we onszelf op. Laat ons genieten van het hier en nu, we maken er een feestje van. Hangen iedere dag de slingers op, soms lukt dit goed en soms ook niet. Voor ons is het niet vanzelfsprekend dat we oud worden maar we gaan er wel voor!
Dikke kus
Helemaal eens met je motto. En inderdaad, het hier en nu is het enige wat telt.
Goed idee van die slingers! Ik wens je een mooi feestje vandaag.
Dikke kus terug.
Tegenwoordig 'speel' ik alleen nog,
zo onbevangen proberen te doen als een kind, zonder regels en grenzen vooraf,
zo vaak mogelijk.
En denk je eenmaal na over wat spelen allemaal kan inhouden, dan zijn de mogelijkheden legio. En je wordt er vrolijk van als je weer wat nieuws hebt geprobeerd. Ik leg er voor mezelf zelfs een boekje voor aan, zodat ik af en toe kan terugkijken welke fratsen ik allemaal heb uitgehaald of welke gedachten het me heeft opgeleverd. Vooral op de momenten dat spelen even nĆet gaat, krijg ik zo soms toch weer de drive.
NatĆŗĆŗrlijk heb ik makkelijk praten, ik heb alle tijd omdat ik niet veel meer kan. Maar die tijd krijgt zo wel meer glans. Daar ga ik achteraf nooit spijt van krijgen, dat is zeker! Mooi dat er zo in ieder geval Ć©Ć©n ding zeker is, toch?
En dat heb ik dan mooi ook nog zƩlf voor mekaar gekregen.
Al met al: een win-win-win-.... situatie
Ik wens iedereen ditzelfde, jou dus ook!
groet van Rinske
Dank je, Rinske, wat een mooi idee, om alleen nog te spelen.
Ik speel al mijn hele leven muziek. Nu vioolspelen moeilijker gaat, ben ik piano gaan pingelen, inderdaad heel speels, uit boekjes voor kleuters. Ik kan er niks van maar heb er lol in. En ik ben aan het schaken geslagen, ook op niveau nul. Als ik schaak, vergeet ik de ziekte compleet. Het maken van gedichten is voor mij ook een spel met de taal.
Overigens, 'makkelijk praten' zou ik het in jouw geval niet willen noemen...
Sterkte dus, maar ook veel speelplezier.
Just be!
Yes!!! Just be, Frie.
Be Free, Frie.
Let it be, Frie.
See you, Frie! XXx
Lieve Hanneke
Wat pak je ook dit weer geweldig aan kan er alleen diepe bewondering voor hebben ,ga ff verder lezen wat er op je pas is gekomen
liefs hes xxx