De tel kwijt
Ik ben al zo lang ziek, dat ik me amper meer voor kan stellen hoe het was om een ‘gewoon’ leven te hebben.
Natuurlijk ben ik heel blij dat ik nog zoveel tijd heb gekregen, maar het is geen gemakkelijke opgave. Want hoezeer ik ook probeer er het beste van te maken en met andere dingen bezig te zijn, het besef van de ziekte is er altijd.
De tel kwijt
Hoeveel avonden moest ik al proberen
met kanker in slaap te komen
hoeveel ochtenden al was ‘t ontwaken
erger dan mijn ergste dromen
hoeveel dagen heb ik nu al geleefd
met kanker steeds in mijn gedachten
hoeveel keer zat ik al in de wachtkamer
op een uitslag te wachten
hoeveel keer heb ik nu al slecht
tot zeer slecht nieuws gekregen
hoeveel tijd heeft zich met die ziekte
nu al aaneengeregen
ik ben de tel al lang kwijtgeraakt
in het ijskoude kankermoeras
vergeet haast dat er ook vijftig jaar
een kankerloos leven was
Liefs en sterkte voor jullie allen,
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
52 reacties
Een intens droevig en intens mooi gedicht Hanneke..
Zo intens waar ook, zelfs ik na nog 'maar' anderhalf jaar beleef dat zo. Dat andere oude leven, het lijkt wel alsof we er alleen door pantserglas nog naar terug kunnen kijken.
Ik hoop niet dat je gedicht is naar aanleiding van opnieuw slecht nieuws..?
Heel veel liefs, Ingrid
Dat druk je heel treffend uit. Terugkijken door pantserglas. We kunnen er niet meer echt bij.
Dat slechte nieuws was er vóór het vorige blog al en dat was niet onverwacht. Daar is niet nu nog weer slecht nieuws overheen gekomen. Dank voor je belangstelling.
Lieve Hanneke,
Ieder woord wat je schrijft is zo begrijpelijk. Hoe dankbaar je ook bent voor de extra tijd die je hebt gekregen, daar staat tegenover dat het wel altijd een leven is met die kanker in je achterhoofd. En op veel momenten niet alleen in je achterhoofd, dan is het gewoon op de voorgrond aanwezig en kan je er niet omheen. Ik wens je voor vannacht een fijne droom toe, even ontkomen aan de nachtmerrie.
liefs Bianca
Ja Bianca, daar weet jij helaas ook alles van en dan waren het bij mij nog ruim 50 jaren zonder (weet van) kanker, en bij jou nog zoveel minder. Ik heb veel aan jou gedacht deze week, want jij zou een uitslag krijgen en voelde je niet goed. Ik maak me zorgen, Bianca, maar denk dat je binnenkort wel bloggen zult, liever dan hier te vertellen hoe het met je is?
Ach ja, een fijne droom 's nachts. Ik had er één deze week: dat ik na een weekje vakantie weer naar mijn werk ging. Ik voelde me ontspannen en uitgerust, had er zin in. Het voelde zo gewoon. En toen werd ik wakker, dat was wel weer even moeilijk. Dromen zijn bedrog, helaas.
Sterkte en veel liefs!
Hoi Hanneke, ik heb gelukkig super goed nieuws gekregen. Ik ben er in en in blij mee. Ik had alleen even wat meer tijd en de energie nodig om alles op papier te zetten. Ik had natuurlijk even een berichtje kunnen posten in mijn blog, maar zoals je inmiddels weet past dat niet bij mij. Ik heb altijd wat meer tijd en woorden nodig om mijn verhaal hier te kunnen delen. Maar wees gerustgesteld. In mijn geval gaat gelukkig nog steeds op, geen nieuws is goed nieuws😉🙂.
Wat naar om te horen dat die fijne dromen ‘s morgens vroeg dan toch ook eer voor zo’n akelige wake up call zorgen als je je realiseert dat de werkelijkheid zo anders is als in je droom. Ik droom juist de laatste tijd steeds vaker dat ik ook gewoon ziek ben. Ik vind het juist bizar om te merken dat ik dus tegenwoordig ook in die dromen vaak te maken heb met kanker en niet even “lekker” los ervan kan komen. Je ziet het, fijne dromen hebben zo z’n voordelen en nadelen. Ik kijk uit naar dromen zonder die ziekte, jij ervaart de nadelige kant ervan. Je hebt denk ik wel gelijk. Het zou kunnen zijn dat als ik die dromen van jou weer droomde, ik diezelfde teleurstelling zou ervaren. Toch blijf ik het iets bijzonders vinden, dromen in je slaap. Ik herinner me nog wel die dromen waarin je allerlei dingen kunt die je normaal helemaal niet kunt. Als je dan wakker wordt, is daar ook een lichte teleurstelling. Maar ja dromen dat je ridder bent, topschaatster of iets dergelijks is natuurlijk heerlijke fantasie en iets anders als dromen dat je weer lekker aan het werk kunt gaan.
Liefs Bianca
O wauw, Bianca, wat ben ik blij met dit bericht. Dank je wel dat je het toch hier vast vertelt. Zo kunnen we met een gerust hart je volgende blog openen. Ik zie ernaar uit.
Xxx
Ik heb ( gelukkig) geen idee hoe jij je zult voelen maar dit gedicht maakt het toch wat duidelijker. Niks te zeggen behalve dat ik het echt vreselijk voor je vindt. Je hebt er niks aan helaas...
Het is echt een vreselijke rotziekte..en alle lelijke woorden die ik hier niet neer zet.
Voor jou hoop ik van harte dat het zo blijft dat je geen idee hebt hoe dit voelt! En zeker heb ik wat aan jouw medeleven. Geeft heel veel steun, dank je wel.
Al maanden loop ik met dezelfde gedachte ik kreeg ze echter niet verwoord. Eens in de 3 of 4 manden heb ik het besef dat ik weer net iets minder ben geworden bijna onmeetbaar. Bedankt voor je mooie blog
Sterkte
Ja Ron, jij leeft al zoveel langer dan de artsen hadden verwacht, dan zal men waarschijnlijk vinden dat je 'geluk' hebt en dat je blij 'moet' zijn. Maar makkelijk is het geen dag en echt wennen doet het toch nooit?
Sterkte en jij ook dank voor je mooie reactie.
En dan al die keren dat jij jezelf weer bij elkaar hebt moeten rapen, na weer een (rot) uitslag, na weer een behandeling, na weer die pijn, na het zoveelste ziekenhuisbezoek... hoeveel energie kan iemand opbrengen?
Liefs & sterkte, en dank voor weer zo'n intens en mooi gedicht.
xx Joke
Daar zeg je wat, Joke. Ik had er nog wel een coupletje aan toe kunnen voegen.
Dank voor je reactie, ik vind het wel bijzonder dat je hier nog steeds meeleest, terwijl het voor jou al zo lang geleden is inmiddels. Ben benieuwd hoe het met je gaat, geen workaholic meer, gewoon lekker aan het werk, hoop ik?
Lief Hanneke, misschien is het wel vreemd dat ik hier nog "rondhang", sterker nog wekelijks check ik nog wel even in. Anderen mediteren en misschien is dit wel mijn moment om in rust stil te staan bij het leven. Ik hoop dan te lezen dat het goed gaat met jou en alle anderen die mij zo gesteund hebben, en anderen die daarna gevolgd zijn. Ik laat een traantje als ik over de pijn lees, en voel in en leef mee. Ik prijs me gelukkig dat ik nu ben waar ik ben, en laat nog een traantje omdat ik dat lot heb getrokken en jullie niet. En in nog fellere bewoordingen vind ik het misschien wel laf om te leunen op lotgenoten op kanker.nl als het slecht gaat, maar dezelfde lieverds de rug toe te keren als het goed gaat. Helaas ontbreken me de goede woorden steeds meer dus reageren doe ik wel wat minder.
Maar jou houd ik in de gaten, tot we 90 zijn! Wishful thinking, ik doe het toch!
Sterkte lieverd, Joke
Joke, je bent een lieverd. En ik ben het helemaal met je eens: af en toe lezen op deze site is een meditatie op zich. Het gaat hier altijd over de essentie van het leven. Bovendien zijn mensen hier aardig voor elkaar en daar pas jij goed bij.
Lieve Hanneke,
Je raakt me keer op keer met je blogs en dit mooie gedicht komt wel heel diep binnen. Heel veel liefs en sterkte.
Dikke knuffel,
Gerda
En mij raakt jouw warme reactie, Gerda, veel dank daarvoor!
Lieve lieve schat
Wat raak je me weer ,recht naar binnen ,ja de tel kwijt dat moet wel als je jou bent ,en hoe je alles maar doet en doorstaat ,top vrouw ben je .
Dikke dikke knuff en veel liefs hes 😘💕
Alweer zo'n mooie bos bloemen van jou, Hes, wat fijn.
Je doet me toch ook even grinniken. Een topvrouw, haha, dat voel ik me nou niet bepaald, in mijn dekentje op de bank. Maar dank je voor het compliment.
Geloof mij nou maar schat dat is echt wat jij bent en dat vind ik en iedereen hier durf ik zomaar te zeggen ❤
Lieve Hanneke
Wat een pakkend gedicht, tja, wat is "normaal"? Kon je maar al was het maar even onbevangen "gewoon normaal" leven. Een luikje waar je even in kunt om al je zorgen te vergeten, helaas is de harde realiteit er hoe dan ook. Wat moet je dan dan er maar het "beste" van maken, hoe moeilijk ook. Heel veel sterkte!
Liefs Nonnie ❤️
Wat is normaal? Dat is een goede vraag. Wordt kanker ooit normaal? Als ik me niet meer goed voor de geest kan halen hoe het leven vóór kanker was, is dit leven dan normaal geworden? Daar ga ik eens over nadenken. Bedankt!
Hoi Hanneke
Ik hoop dat je medicijnen goed blijven aanslaan, dat is wat ik dacht bij je mooie maar ook indringende gedicht.De zwaarte zou ik voor je weg willen wegjagen.
Lichtheid erin:
Vanochtend scheen de zon lekker vroeg.Met ons schaats ontbijt op zaterdag-tempo in elkaar gezet zagen we de massasprint voorbij komen, terwijl de mussen buiten steeds luidruchtiger werden.
De zwart witte kater van de buren sloop op kousevoetjes onder de boom in de tuin.Het vrolijke gezelschap stoof uit elkaar gelijk schaatsers die plots uit de bocht vlogen.
We mixten restjes vers vogel voedsel door elkaar opende de deur en zonlicht viel naar binnen.
De hele ochtend was er visite: de mussen durfden luidruchtig samen de maaltijd aan, het roodborstje moest daar niets van weten, wachtte haar kans in stilte af / trok solo ten strijde, nam wat ze wilde en weg en uit het zicht maar weer / de ekster gooide bruut haar gewicht in de strijd en er vandoor met de buit.
Ik hou nog het meest van het roodborstje: dapper en prachtig gekleurd, solitair, geen allemansvriend.
Liefs van Jeron.
Prachtig, Jeron! Dank voor dit verslag.
Inderdaad, het kijken naar vogels brengt rust en lichtheid in het bestaan. Hier vanuit mijn Randstadraam zie ik onwaarschijnlijk veel vogels. Zelfs spechten, laatst zomaar twee kepen en af en toe een ijsvogel. Als die neerstrijkt op een tak precies tegenover mijn raam, kijk ik alleen nog maar en voel ik heel even ongecompliceerd geluk.
Een mens hoeft niet op wereldreis om schoonheid te zien.
Lieve Hanneke🌸,
Ik stuur je een regenboog🌈 vol kleuren, een melodietje voor kracht🙏🏼🎶 ... heel veel zonnestralen☀ en liefde❤ voor jou verdrietige hart... 😘
Carla☀
Ach wat mooi Carla. Je zorgt voor een traantje hier. Dank je wel.
❤
Bizar pijnlijk en ook bizar mooi beschreven en bizar pijnlijk waar lieve Hanneke! Ik voel de pijn tot in mijn ziel en zou zo graag dat stuk bij je wegnemen.... Maar zo werkt het niet helaas...
Liefs en liefdevolle knuffels xxx Hebe
Nee wegnemen kan niet en hoeft ook niet. Immers jij leeft zelf al veel langer dan ik met kanker. En ook voor jou is het er elke dag, al heeft niet iedereen dat in de gaten. Al 11 jaar met kanker leven, ga er maar aan staan.
Och lieve Hanneke. Was het maar zo dat je eindeloos kon teren op 50 jaar zonder (weet van) kanker. Maar zo werkt het niet en ja, ook dat weet je al lang. Nu, dat is wat we hebben, roepen we steeds. NU. Maar wat als NU heel zwaar is.. Was er maar een dag zonder kanker, zei m'n schoonmoeder dan, al was het maar één dagje...
Heel veel sterkte en heel vele liefs! XXX
Die uitspraak van je schoonmoeder, zo treffend! Iemand vroeg eens aan mij: "denk je er iedere dag aan?" Het idee dat dat zou kunnen, er een hele dag niet aan denken. Was het maar waar.
Lieve Hanneke,
Van de een op de andere dag verandert je leven. Wat je op dat moment nog niet beseft, is dat het nooit meer gewoon wordt. Nooit meer zonder zorgen. En hoe langer dit duurt, hoe meer je gewone leven naar de achtergrond verdwijnt. Zeker als je zoveel tegenslagen krijgt te verduren.
En hoewel het je zwaar valt om na een mooie droom weer in het heden terug terug te keren, toch hoop ik dat je nog vele mooie dromen zult hebben. Momenten van geluk, zodat het niet alleen maar moeilijk is.
Ik wens je heel veel zonnestralen toe die jou verwarmen in dat ijskoude kankermoeras.
Heel veel liefs, en een warme knuffel, Karin 🤗😘😘
Hartelijk dank voor je wijze woorden en lieve wensen, Karin. Ja, zonnestralen, lente, stilte na de storm, heel graag!
Lieve Hanneke
Zoals Karin het hierboven beschrijft zo voelt dat ook. Nooit meer normaal en nooit meer zorgeloos. De wereld op z’n kop.
ik hoop van harte dat de liefde van de mensen op je heen je kunnen verwarmen en je misschien wel een stukje uit dit ijskoude kankermoeras kunnen liften.
Ik gun je zoveel meer mooie dromen, meer geluk en meer warmte
Liefs Hanny 💚
Zo is het precies, Hanny. Ik vraag me wel eens af: was het leven vroeger echt zo zorgeloos? Nou, nee, natuurlijk niet. Maar toen hadden we de gewone zorgen. Zorgen waarvan we nu denken: waar maakte ik me druk over? En er waren in elk geval wel heel veel zorgeloze momenten in het gewone leven.
Ik noem het het ijskoude kankermoeras, maar dan bedoel ik vooral de ziekte zelf. Daarnaast is er ook gelukkig veel liefde, jazeker. En mooie boeken, muziek, vogels, er is genoeg goeds nog in het leven en dat wens ik ook jou van harte toe. Maar gewoon en zorgeloos, nee, dat is er niet meer. Nooit meer.
Lieve Hanneke, je situatie en hoe je erover schrijft/dicht, zo treffend en zo pijnvol (ik kan niet op het juiste woord komen, maar dit dekt de lading).
Ik denk ieder dag een paar keer aan je, zomaar ineens. Zou je zo graag wat licht en zon willen geven maar weet niet hoe. Voel me soms een beetje misplaatst hier omdat het met mij zo goed gaat nog. Het is eng te weten dat jij ook zo'n tijd gehad hebt en dat je dan op een bepaald moment toch wordt ingehaald door die k-kanker... Het raakt me diep.
Een hele dikke knuffel😘
O jeetje nee, Simone, zet dát alsjeblieft uit je hoofd, dat jouw aanwezigheid hier misplaatst zou zijn omdat het met jou nog zo goed gaat! Want inderdaad, dat is het met mij ook zo lang gegaan. Ik hield het zomaar drie jaar vol met letrozol en palbociclib en daar had jij zoveel meer pech. Gelukkig werkt capecitabine nu bij jou wel, en daar moet jij maar eens op z'n minst zoveel baat bij hebben als ik eerder had met letrozol.
Je hebt helaas gelijk dat het ooit minder wordt, en juist dat besef maakt het óók moeilijk als het nog goed gaat. Overigens maak ik het nog steeds naar omstandigheden goed, Simone; heb vandaag toch weer een uur lopen wandelen in de storm. Dat lukt dus nog altijd, na vijf jaar en dat wens ik jou ook toe.
Houd moed!
♥️ Zo waar 🥰
♥️ Zo waar 🥰 Zo hard ♥️Zo eens 🥰
❤❤❤
Lieve Hanneke
je bent zo sterk en moedig een voorbeeld voor ons allen , ook al ben ik 5 jaar schoon van blaaskanker het blijft altijd in je gedachten komt het nog terug .
veel liefs pie
Dank voor je lieve reactie, Pie. Ik hoop toch zo dat je je in de loop van de tijd minder zorgen gaat maken. Al vijf jaar vrij van kanker, misschien komt het nooit meer terug. Dan is het zo jammer dat je er altijd bang voor bent gebleven. Ik weet dat dit een cliché is waar jij niets aan hebt. Maar toch, ik hoop het echt voor je!
Lieve Hanneke
Wat een topper en volhouder ben jij
Heel veel respect hier voor.
Ik wil de tel niet eens weten ik weet alleen dat het eind april van mij 8 jaar word.
Maar wat haal ik weer een hoop uit je gedicht.
Het is allemaal zo herkenbaar
Morgen mag ik weer voor de keuring noem ik het maar naar de oncoloog internist.
Ik hoop zo dat hij iets kan verzinnen voor de gewrichtspijn mijn handen zijn vreselijk op het moment.
Zelfs dit berichtje sturen doet pijn
Maar ja we blijven doorgaan morgen weer een nieuwe dag en ik kijk uit naar je volgende mooie gedicht
Heel veel sterkte jij ook
Wij zijn en blijven strijders allemaal die hier op deze site zitten en de mensen daar buiten .
Heel veel liefs Angela
Dank voor weer zoveel lieve woorden, Angela. De echte volhouder hier ben jij, acht jaar al, dat is heel bijzonder. Ook heel veel respect voor jou dus!
Wat naar dat je zoveel gewrichtspijn hebt en ik hoop ook dat er iets aan te doen is en vooral dat je weer wordt 'goedgekeurd' om maar even bij die term te blijven.
Hoi Hanneke
Voor de gewrichtspijn naproxen gekregen als uitprobeersel .
De keuring ging niet zo als hoe ik het gepland had.In mijn onderste ruggenwervel toch weer of een flinke uitzaaiing of een verzakte wervelEn in m'n linkerborst weer een zwelling gevonden.
Dus weer door de molen geweest..Deze week even er tussen uit een paar dagen en 8 maart de uitslagen van alles.
Het is dus weer even spannend maar we blijven sterk en hopen meer kunnen we niet doen
Word vervolgd
Lieve groet Angela
-
O nee toch Angela, dat is een zware tegenvaller! Begrijp ik het nu goed dat het nog niet helemaal zeker is of het om uitzaaiingen gaat en je daarom verder onderzoek met krijgen?
Wel een goed idee om even weg te gaan. Hopelijk kun je toch wat herademen en moed vatten omweer door te gaan. Laat je de uitslag weten, misschien in je eigen blog?
Ik wens je veel sterkte!
Liefs, Hanneke
Dat realiseer ik me steeds meer, Margriet, dat ook voor de mensen die het 'geluk' hebben, nog heel lang te leven met kanker, de ziekte nooit weg is. Ik weet trouwens nog heel goed dat jij dat tegen mij zei toen we elkaar voor het eerst spraken nadat ik hetzelfde bleek te mankeren als jij: "het is er altijd". Je had gelijk.
Maar net zo gelijk heb je, als je het over de lente hebt. Daar kijk ik ook steeds maar naar: de sneeuwklokjes, crocussen, narcissen. Dwars door alle stormen heen komen ze toch gewoon weer op. Dat mogen we weer meemaken.
Ik wens jou ook heel veel sterkte, vooral ook met dat andere heel grote verdriet.
Warme omhelzing!
Lieve Hanneke,
Bedankt voor je ontroerende blog. Al die dagen en nachten mét kanker, vanaf de dag dat we de diagnose kregen. Nooit meer zonder.
ik weet nog dat ik het wel een paar jaar heb gehad, dat als ik s'nacht wakker werd om naar het toilet te gaan, mijn eerste gedachte was: o, ja , ik ga dood.
Maar de herinnering aan de jaren zonder kanker zijn er ook. Gek, maar ook gelukkig dat je je niet realiseert hoe mooi het is om zonder kanker te leven als je het wel hebt. (lastige zin, maar je begrijpt het wel denk ik)
Liefs Lenneke
Bedankt voor je mooie reactie, Lenneke. Ja, dat wakker worden, dat heb ik ook heel lang als het ergste moment ervaren. 's Morgens als er weer een dag met kanker begint, en inderdaad misschien nog wel meer 's nachts. En daarna weer proberen in slaap te komen. Het valt niet mee. En toch went het, gek genoeg.
Of ik je laatste zin helemaal begrijp, weet ik niet, maar ik denk het wel.