Yellow man

Gamle Man is Zweeds voor oude man. Niet noodzakelijk gammel. Op 1 mei veranderde deze gamle man in een gele man. Yellow man is de naam van een reggae artiest, die van huis uit geel is. Ik begon erop te lijken. Geen honger meer, pijn in de rechterzij. Maandag naar de huisarts, nam ik mij voor. Ik had op koningsdag een tompouce gegeten en werd daarna misselijk en beroerd. Het leek weer beter te gaan.

De huisarts keek moeilijk en stuurde me direct door naar het ziekenhuis voor een echo en wilde bloed zien.  De echo-man keek moeilijk en begon een beetje te zuchten. "Ik ga mijn baas er bij halen", verzuchte hij en inderdaad die stelde zich even later voor. "Ik kan niet goed zien wat de blokkade veroorzaakt", sprak hij tot zijn baas. Die lukte het het ook niet het te lokaliseren. Mijn galwegen zaten dicht en waren verdikt. Ergens zit een blokkade. Het is geen steen. "Oei", dacht ik. Dat is niet goed. Ik had me ingesteld op een steen of dikke prut (in Rotterdam sludge genoemd). Dat had ik eerder gehad. De dag erop door de CT. Lol gemaakt met de dienstdoende functie verpleegkundige. Paar dagen later lag in op de verpleegafdeling. De MDL arts ging uit van een tumor. Eentje die drukt op de grote galweg. Vlak voor de uitgang. "Kan goedaardig zijn, maar met veel grotere kans kwaadaardig", vertelde hij me. "We gaan morgen een kijkoperatie doen en daarna weten we meer", sloot hij af.

Die kijkoperatie stelde voor mij niet veel voor. Je weet van niets. Geen littekens, geen pijn in mijn keel. "We hebben een stent geplaatst, zodat de tumor de galweg niet langer kan blokkeren en weefsel wegnomen om op een kweek te zetten. Als het goed is ga je vanaf nu minder geel zien, gaat de jeuk weg en kan je naar huis.". Wel even je bloedstolling op orde zien te krijgen (vanwege mijn hartklep moet mijn bloed 'dun' zijn) en je suiker stabiel. Dat ging er goed in bij mij. Maar na een dag kreeg ik het 's-avonds steenkoud. Klappertanden, stuipen en alle kracht in armen en benen kwijt. Na een warme deken over mij heen precies het tegenovergestelde. Veel te warm. Koorts en rompstabiliteit weg. Kon dus niet rechtop zitten of staan. Bloeddruk heen en weer tussen uitersten. Paniek op de afdeling. "Hij heeft een hersenbloeding", dacht men. Op naar de CT midden in de nacht. "Niets te zien", sprak iemand. "Dat is al zo sinds mijn geboorte sprak ik direct."

De volgende dag weer opereren. Stent was eruit gescheurd, dikke bloeding in de 12-vingerige darm. Nieuwe stent erin. Steviger vastgezet. Antibiotica. Paar dagen extra ziekenhuis.

Toen kwam de uitslag. Kwaadaardig, maar zo te zien helemaal niet uitgezaaid. Niet opereren heb je nog een aantal maanden, Bij wel opereren moet je in jaren denken. Iets van vijf of zo. Maar niets is zeker. Je hebt kanker en ééntje van de meest weerbarstige soort. Mijn dossier werd naar het Radboud ziekenhuis gestuurd. Overgedragen aan de experts. Die gaan vanaf nu beleid maken.

Mijn reservetijd zit er zo goed als op. Ik wist al jaren dat er een dergelijke dag zou komen. De oorzaak was de verrassing. Mijn vrouw had al een tijd een voorgevoel dat er iets te gebeuren stond. We zitten midden in een verhuizing en verbouwing. Ons leven staat even op zijn kop. Ik voel er niets bij : geen woede, geen angst, geen verdriet. Berusting, realisme en humor.