Fifty-Fight, de nacht

Heerlijk zijn die nachten waarin ik van vermoeidheid omval en heel diep slaap. Maar als inmiddels professioneel kankerpatiëntje gebeurt dat nog weinig. Menig collega kankerpatiënt of mensen met even enge ziektes bevestigen dat de nacht meestal anders is.

Waar ik overdag licht en luchtig kan grappen en grollen over mijn kankerkontje, kom ik in de nacht niet verder dan inktzwarte humor. Laat ik eerlijk zijn, in de nacht valt er weinig te lachen. Naast de angst dat mijn huidige kankergezwel niet helemaal weg is of zich ergens anders als een opdringerige tumor ontpopt, ben ik ook nog bang dat mijn rikketik plotseling stopt met tikken.

Een korte uitleg.

Mijn vader overleed op 53 jarige leeftijd aan een hartstilstand, mijn broer overleed op 43 jarige leeftijd aan een hartaanval. Bij mijzelf zijn mijn mooie adertjes rondom mijn hart licht aan het verkalken en een stofje in mijn bloed lp(a) is hoger dan wenselijk. Zo’n familiegeschiedenis en mijn eigen hartprobleempjes zijn voor de cardioloog reden om mij aan het kinderaspirientje te zetten om erger te voorkomen.

Mijn moeder heeft nu 2 jaar geleden dit aardse leven op 74 jarige leeftijd verlaten. Waaraan zij is overleden weet ik niet. De dokter zeurde altijd over haar rookgedrag. Daar kwam ze maar niet meer. Waarschijnlijk was het ook iets kankerigs. Op het laatst was ze broodmager en had ze zo’n ernstig ziek gelig kleurtje.

Kortom mijn ouderlijk gezin bestaat niet meer. Allemaal te jong dood.

Terug naar de nacht.

In slaap vallen gaat prima, doorslapen is lastig. Als ik niet vanzelf wakker schrik is het wel mijn gevoelige blaas. Mijn blaas heeft een flinke tik gekregen van de bestraling en plasjes ophouden is niet meer zijn sterkste kant. Gelukkig kleddert er niet zomaar gelig vocht uit mijn blaas. Hij waarschuwt me wel op tijd zodat ik met spoed mijn bed richting wc kan verlaten. Na het was en plasritueel, druppeltjes urine op kapot bestraalde huid is pijnlijk, duiken we het bed weer in.

En dan begint het.

Ik lig niet lekker, mijn hart tikt wel erg snel. Even voelen aan mijn pols. Shit, nu kan ik mijn hartslag helemaal niet meer voelen. Pfff, gelukkig daar voel ik hem al. Mijn hart is oké. En als de chemo en bestraling niet alle ieniemienie kleine kankercelletjes hebben vernietigd? Mijn behandelvorm heeft volgens de statistieken in 90% van de gevallen een goed resultaat om de tumor een koppie kleiner te maken maar toch is na 3 jaar nog maar 78% in leven. Dus HELLUP. Tweeëntwintig procent is dan dood.

Even rechtop zitten. Mezelf toespreken.

Je vader en broer zijn niet in de nacht gestorven. Bovendien leef jij veel gezonder. En die 22 procent die jouw soort kanker niet overleven, kunnen best wel eens minder gezonde of wat oudere mensen zijn.

Oké, klopt.

Weer liggen.

Shit maar als je programma’s zoals Over Mijn Lijk of De Reis Van Mijn Leven kijkt, gaan juist de jonge gezonde mensen dood. En ik hoor wel vaker dat mensen eerst een goede uitslag kregen en het daarna toch weer mis ging. Farrah Fawcett bijvoorbeeld.

Weer overeind met stokkende adem.

Zo nu klaar, dame.

De copingstrategieën, mijn manier van omgaan met hevige gedachten of gevoelens, zullen we eens even tevoorschijn halen. Dat betekent bij mij afleiding; luchtig boekje lezen, handwerkjes en recepten zoeken op Pinterest of een blokkenspel op de mobiele foon spelen.

Gelukkig de slaap slaat weer toe.

Nu maar hopen dat mijn blaas het volhoudt tot het daglicht weer opgewekt door de gordijnen schijnt.