Lijfopstelling

Gisteravond heb ik een weer ‘lijfopstelling’ gedaan; de derde in korte tijd. De lijfopstelling is een methode die ik zelf heb bedacht om met mijn lichaam te praten. Ik twijfelde namelijk nogal over het nut van alle behandelingen en vooral over alle bijwerkingen daarvan voor mijn lichaam. Maar wat vertelde mijn lichaam?

De kanker is door de operatie vermalen tot hele kleine babykankercellen, die echter alweer flink zijn gegroeid en erg agressief zijn. Ik zag ze als een soort pacman-cellen uit een computerspelletje. Mijn immuunsysteem heeft er T‑lymfocyten op afgestuurd, maar het aantal kankercellen is te groot om weg te krijgen. Hulp van buitenaf is zeer gewenst en wel op korte termijn. De kanker staat op het punt van uitbreken uit het borstgebied; de T-lymfocyten doen er alles aan de kankercellen vast te houden in het borstgebied. Ze zijn blij dat de bestraling binnenkort start.

Verder heb ik het bericht gekregen dat de kanker mij probeert in slaap te sussen en me te laten geloven dat er niets aan de hand is, maar dat is schijn. De kankercellen proberen in mijn hele lichaam te infiltreren door zich te vermommen en undercover te gaan en dan ineens een vijandige overname te doen. Mijn lichaam zegt dat het oorlog is en dat ik met harde hand moet optreden, schade aan gezonde weefsels is onvermijdelijk. De kankercellen verschuilen zich in holtes in mijn lichaam, daar kunnen ze zich ongezien vermeerderen. Het immuunsysteem weet dat ze er zijn, maar kan ze niet vinden. Op mijn vraag wat kan helpen om ze te vinden is het antwoord: uitroken. We moeten ze uitroken en daar is de chemo voor. Cyclofosfamide is een afgeleide van mosterdgas, een prima middel om de kankercellen uit te roken, zodat ze naar buiten komen en de Doxorubicine ze dan vervolgens kan doden. Aan het lichaam dan de taak om al het afval af te voeren. Het immuunsysteem zal de chemo de weg wijzen waar de holtes zijn waar de kankercellen zich schuil kunnen houden.

Ik moet het zien als oorlog. Een guerrilla oorlog. De chemo is als een groot offensief, een bombardement waarbij ook burgerslachtoffers zullen vallen, maar dat is onvermijdelijk en acceptabel. De vijand houdt zich schuil en is lastig te vinden. Probeert te infiltreren en zich in het geheim te versterken. Daarom is de chemo niet voldoende. Het is slechts een eerste poging de vijand flinke schade toe te brengen, maar uiteindelijk zal deze de genade slag krijgen door de immuuntherapie en de hormoontherapie. Hiermee wordt de bevoorrading van de kankercellen geblokkeerd, waardoor ze zich niet meer kunnen voeden en vermeerderen. Het is een kwestie van lange adem. Volharding en geduld zijn hierbij onontbeerlijk. Maar uiteindelijk lonkt de overwinning.

Het is voor mij een kans om oorlog te voeren, mijn agressie te botvieren, in mijn kracht te komen, te vernietigen zonder dat ik anderen hiermee kwets of pijn doe. De kanker helpt me om in mijn kracht te komen; dat is zijn taak. Kanker is een tegenstander waarvan iedereen vindt dat het geoorloofd is hem te doden. Ik mag het zien als een levensspel. Een spel op het scherpst van de snede, dat ik vol verve mag spelen, met een tegenstander die aan me gewaagd is.