Wait and see
De wachtruimte in Maastricht zit bijna vol.
In Maastricht hebben ze de 'Wait and See' methode. Ik heb op internet gezien wat dat is. Ze proberen een stoma te voorkomen. Dat is toch mooi? Ik ben nerveus. Hoe kom ik voor dat programma in aanmerking? In Eindhoven heb ik wel veel ervaring met wachten opgedaan. Misschien vinden ze dat hier een voordeel...
We zijn aan de beurt.
Je bent doorgestuurd voor het maken van een nieuwe scan. In Eindhoven bestaat onduidelijkheid over jouw foto's. Dat snap ik niet, want voor mij zijn ze volstrekt helder.
Het scherm wordt gedraaid. Drie schermvullende uitzaaiingen dansen over het scherm. Ze lachen me toe. Ik zwijg. Even heb ik geen vragen...
Op de eerste scan blijven 2 uitzaaiingen over. Prominent. Kleine sprieten beginnen in het omliggende weefsel te groeien.
'Je mag hier best nog een scan maken', gaat ie verder. Maar die gaat geen nieuwe informatie brengen... De behandeling die in Eindhoven geboden wordt, past het beste bij jouw ziektebeeld.
Kan ik nog iets voor je betekenen?
'Hij gaat me terugsturen!', denk ik. Dat mag niet gebeuren! Ik probeer iets te bedenken. 'De poelitrekker! heb je een poelitrekker?'
Er valt een stilte... Hij haalt een doosje uit de la en zet het op tafel. 'Dat is wel heel riskant wat je vraagt...' zegt ie. Maar als jij dat wilt dan gaan wij dat doen. De toon is gezet. Ik ben overdonderd. 'Uuhhhhhhh', is het beste antwoord dat ik kan bedenken.
'Misschien is er iets beters', gaat ie verder, als ie merkt dat ik in 'uuhhhhhhh' blijf steken.
Er volgt een gesprek. Er worden mogelijkheden gezocht. Onbegaanbare paden worden vrijgemaakt. Risico's worden benoemd. Uiteindelijk liggen er drie opties op tafel. Van niets naar drie! DRIE!!! Blijkbaar hoeft ie niet te overleggen met zijn team, want ik mag kiezen. Ik mag er rustig over na gaan denken. Niet nodig, want mijn keus is gemaakt. Ik kies voor bestraling. Dit is niet zijn eerste keuze, maar het is mijn allerlaatste kans om de endeldarm te behouden.
Net als ik denk dat ie het gesprek gaat afsluiten, moet er nog even gevoeld worden.
Er wordt direct verslag gedaan. Prostaat oké, kringspier goed, tumor is terug...
'Moet er nog iets met die tumor gedaan worden?', vraag ik terwijl we de spreekkamer verlaten. 'Die wordt ook bestraald', is het antwoord. Klinkt logisch...
In Maastricht hebben ze de 'Wait and See' methode. Ik heb op internet gezien wat dat is. Ze proberen een stoma te voorkomen. Dat is toch mooi? Ik ben nerveus. Hoe kom ik voor dat programma in aanmerking? In Eindhoven heb ik wel veel ervaring met wachten opgedaan. Misschien vinden ze dat hier een voordeel...
We zijn aan de beurt.
Je bent doorgestuurd voor het maken van een nieuwe scan. In Eindhoven bestaat onduidelijkheid over jouw foto's. Dat snap ik niet, want voor mij zijn ze volstrekt helder.
Het scherm wordt gedraaid. Drie schermvullende uitzaaiingen dansen over het scherm. Ze lachen me toe. Ik zwijg. Even heb ik geen vragen...
Op de eerste scan blijven 2 uitzaaiingen over. Prominent. Kleine sprieten beginnen in het omliggende weefsel te groeien.
'Je mag hier best nog een scan maken', gaat ie verder. Maar die gaat geen nieuwe informatie brengen... De behandeling die in Eindhoven geboden wordt, past het beste bij jouw ziektebeeld.
Kan ik nog iets voor je betekenen?
'Hij gaat me terugsturen!', denk ik. Dat mag niet gebeuren! Ik probeer iets te bedenken. 'De poelitrekker! heb je een poelitrekker?'
Er valt een stilte... Hij haalt een doosje uit de la en zet het op tafel. 'Dat is wel heel riskant wat je vraagt...' zegt ie. Maar als jij dat wilt dan gaan wij dat doen. De toon is gezet. Ik ben overdonderd. 'Uuhhhhhhh', is het beste antwoord dat ik kan bedenken.
'Misschien is er iets beters', gaat ie verder, als ie merkt dat ik in 'uuhhhhhhh' blijf steken.
Er volgt een gesprek. Er worden mogelijkheden gezocht. Onbegaanbare paden worden vrijgemaakt. Risico's worden benoemd. Uiteindelijk liggen er drie opties op tafel. Van niets naar drie! DRIE!!! Blijkbaar hoeft ie niet te overleggen met zijn team, want ik mag kiezen. Ik mag er rustig over na gaan denken. Niet nodig, want mijn keus is gemaakt. Ik kies voor bestraling. Dit is niet zijn eerste keuze, maar het is mijn allerlaatste kans om de endeldarm te behouden.
Net als ik denk dat ie het gesprek gaat afsluiten, moet er nog even gevoeld worden.
Er wordt direct verslag gedaan. Prostaat oké, kringspier goed, tumor is terug...
'Moet er nog iets met die tumor gedaan worden?', vraag ik terwijl we de spreekkamer verlaten. 'Die wordt ook bestraald', is het antwoord. Klinkt logisch...
