Re-integratie, begrip en angst (2)
zo'n 2 maanden geleden heb ik geschreven over mijn ervaringen rond re-integratie.
Op basis van reacties op mijn blog en mijn eigen beeld heb ik de regie zelf wat meer naar me toegetrokken. Of dit verstandig is of niet weet ik niet. Op zich vaar ik er wel bij in de operationele zin van mijn werk. Echter door de regie naar me toe trekken kom ik niet altijd toe aan de emotionele verwerking.
Ten tijden van mijn eerste blog over de re-integratie werkte ik ongeveer 10 uur per week, nu ongeveer het dubbele (soms iets meer, soms iets minder).
Begrip is nog steeds een hekel punt. Collega's, klanten en andere betrokkenen zeggen dat ze je begrijpen maar dat begrip is slechts zeer tijdelijk want zodra de orde van de dag aan bod komt is het begrip vaak vergeten. Mogelijk ben ik hier, door mijn gedrevenheid, zelf een oorzaak van, maar ik wil vooruit en gelijktijdig wil ik beschermd worden tegen terugval (angst dus).
Naast mijn angst voor een terugval doorloop ik op dit moment het proces van de eerste controle (bloedprikken,CT scan en uitslaggesprek), de uitslagen van de onderzoeken worden volgende week met me besproken. Ik ervaar dit als zeer spannend omdat mijn lymfeklieren in mijn beleving een onzekere factor vormen en ik als de dood ben dat de kanker zich door mijn lichaam beweegt zonder dat daar grip op is.De controle gecombineerd met een angst voor conditionele terugval drukken zwaar op mij en mijn productiviteit en hebben daardoor een directe invloed op mijn re-integratieproces.
Wat ik merk als ik op zoek ga naar informatie is dat de informatie negatief gedreven is. Hiermee bedoel ik dat er in infographics bijvoorbeeld staat dat 20-25% van de kankerpatiënten na hun re-integratie niet volledig tot hervatten van de oude functie komen, laat staan dat ze nog doorgroeien. Dit is een negatieve boodschap. Je kunt het namelijk ook omdraaien en dat geeft hoop 75-80% van de kankerpatiënten zijn kennelijk wel in staat om hun re-integratieproces zo te doorlopen dat ze er sterker of even sterk uitkomen en hun oude functie weer kunnen vervullen en mogelijk zelfs invulling kunnen geven aan groei van hun carrière.
Thuis is de angst voor terugval mogelijk nog groter. Niemand voelt wat ik voel, dus als ik moe ben en daardoor teken in mijn gezicht, is mijn naaste omgeving wel eens bang dat het niet goed gaat en koppelt dit aan kanker. Ik ervaar dat als vervelend en probeer daar begrip voor op te brengen, maar heb het door deze confrontaties met Kanker vaak weer moeilijk waardoor uiteindelijk mijn vermoeide gezicht een bezorgd gezicht wordt.
Ik ervaar het nog steeds als complex, moeilijk en toch...... op dit moment heb ik vertrouwen in de toekomst en heb ik de energie om zowel privé als zakelijk weer stevig aan de kar te trekken. Sterker nog ik ontwikkel op dit moment nieuwe initiatieven (privé: vakanties, zakelijk: nieuwe uitdagingen)
Dus ik ga vooruit en geloof in de toekomst.
.......
deel jullie positieve verhalen en twijfels ook het kan een ander zo maar helpen.
Op basis van reacties op mijn blog en mijn eigen beeld heb ik de regie zelf wat meer naar me toegetrokken. Of dit verstandig is of niet weet ik niet. Op zich vaar ik er wel bij in de operationele zin van mijn werk. Echter door de regie naar me toe trekken kom ik niet altijd toe aan de emotionele verwerking.
Ten tijden van mijn eerste blog over de re-integratie werkte ik ongeveer 10 uur per week, nu ongeveer het dubbele (soms iets meer, soms iets minder).
Begrip is nog steeds een hekel punt. Collega's, klanten en andere betrokkenen zeggen dat ze je begrijpen maar dat begrip is slechts zeer tijdelijk want zodra de orde van de dag aan bod komt is het begrip vaak vergeten. Mogelijk ben ik hier, door mijn gedrevenheid, zelf een oorzaak van, maar ik wil vooruit en gelijktijdig wil ik beschermd worden tegen terugval (angst dus).
Naast mijn angst voor een terugval doorloop ik op dit moment het proces van de eerste controle (bloedprikken,CT scan en uitslaggesprek), de uitslagen van de onderzoeken worden volgende week met me besproken. Ik ervaar dit als zeer spannend omdat mijn lymfeklieren in mijn beleving een onzekere factor vormen en ik als de dood ben dat de kanker zich door mijn lichaam beweegt zonder dat daar grip op is.De controle gecombineerd met een angst voor conditionele terugval drukken zwaar op mij en mijn productiviteit en hebben daardoor een directe invloed op mijn re-integratieproces.
Wat ik merk als ik op zoek ga naar informatie is dat de informatie negatief gedreven is. Hiermee bedoel ik dat er in infographics bijvoorbeeld staat dat 20-25% van de kankerpatiënten na hun re-integratie niet volledig tot hervatten van de oude functie komen, laat staan dat ze nog doorgroeien. Dit is een negatieve boodschap. Je kunt het namelijk ook omdraaien en dat geeft hoop 75-80% van de kankerpatiënten zijn kennelijk wel in staat om hun re-integratieproces zo te doorlopen dat ze er sterker of even sterk uitkomen en hun oude functie weer kunnen vervullen en mogelijk zelfs invulling kunnen geven aan groei van hun carrière.
Thuis is de angst voor terugval mogelijk nog groter. Niemand voelt wat ik voel, dus als ik moe ben en daardoor teken in mijn gezicht, is mijn naaste omgeving wel eens bang dat het niet goed gaat en koppelt dit aan kanker. Ik ervaar dat als vervelend en probeer daar begrip voor op te brengen, maar heb het door deze confrontaties met Kanker vaak weer moeilijk waardoor uiteindelijk mijn vermoeide gezicht een bezorgd gezicht wordt.
Ik ervaar het nog steeds als complex, moeilijk en toch...... op dit moment heb ik vertrouwen in de toekomst en heb ik de energie om zowel privé als zakelijk weer stevig aan de kar te trekken. Sterker nog ik ontwikkel op dit moment nieuwe initiatieven (privé: vakanties, zakelijk: nieuwe uitdagingen)
Dus ik ga vooruit en geloof in de toekomst.
.......
deel jullie positieve verhalen en twijfels ook het kan een ander zo maar helpen.
2 reacties
De tips die ik je kan geven zijn: Luister naar je lijf en je naasten, die het vaak helder zien. Geef jezelf tijd om te herstellen en eet en leef gezond. En zoals al eerder beschreven, naast je werk moet je ook nog in staat zijn om dingen te doen. Nee zeggen, je eigen pad volgen en je omgeving meenemen waar je staat.
Je zal tegen je eigen beperkingen aanlopen als mens, maar daarnaast ook verbaasd zijn om hoeveel je leert in deze zware periode.
Geniet, knok, leef!
groet Anne
in het onderwijs. Ik merk nu nog steeds dat dit te vroeg is geweest . Het is belangrijk dat je goed na je eigen lichaam luistert.
Het geestelijke is even belangrijk als het lichamelijke . De werkgever gaat er na korte tijd vanuit dat je gewoon weer alle
werkzaamheden kunt verrichten. Na een vermoeiende dag ben ik helemaal opgebrand en slaap alleen maar .
Door mijn werkzaamheden ben ik niet steeds met mijn ziekte bezig . Elke 3 maanden controle zorgen wel steeds voor meer
spanningen . Je wilt er niemand mee lastig vallen en ik vertel er zo weinig mogelijk over aan mijn collega's .
Luisteren naar je lichaam en positief blijven is belangrijk .
Leven en proberen te genieten van kleine dingen .
Groet Karl