7. Oncofitness, een bijzondere ervaring

Snel na het horen van de diagnose en de eerste chemokuur ben ik naar oncofitness gegaan. Ik had het abonnement van mijn eigen fitnessclub tijdelijk stopgezet omdat ik verwachtte dat mijn conditie snel achteruit zou gaan én het misschien fijn zou zijn met lotgenoten te sporten. Dat laatste ook omdat ik mijn haar zou gaan verliezen en een pruik en mutsjes wilde gaan dragen. Daarnaast bedacht ik dat het vanwege de verwachte borstamputatie ook prettig zou zijn een aangepast programma te krijgen.

Inmiddels ben ik ruim een half jaar en diverse behandelingen (chemo, operatie, bestralingen) verder en fitness ik nog steeds 2 x per week. De laatste 2 maanden met min of meer hetzelfde groepje van 4 a 5 mensen. Dit alles onder leiding van de jonge en enthousiaste fysiotherapeute D. Op dinsdag ben ik de jongste deelnemer, op vrijdag wordt de groep aangevuld door een vrouw die iets jonger is dan ik. We hebben diverse vormen van kanker: borstkanker, longkanker en darmkanker.

Ik ben de enige die sportkleding aanheeft, de anderen dragen vrijetijdskleding. Je kunt merken dat zij voorheen weinig tot niets aan sport deden, daarom is het heel bewonderenswaardig dat ze nu toch twee keer per week een uurtje gaan sporten. Zij ervaren en zien heel duidelijk vooruitgang in hun conditie en kracht (D. houdt dit ook heel nauwgezet bij) en dat motiveert natuurlijk enorm.
Mijn bewondering gaat vooral uit naar meneer H., een man van 79 jaar die uitbehandeld is maar toch alles probeert om terugval te voorkomen. Als je hem hoort praten over zijn grote hobby – sportvissen – zie je zijn ogen vaak twinkelen. Een enkele keer is hij ook wat bedroefd omdat hij veel activiteiten op dit gebied niet meer kan uitvoeren.

Ik voel me soms een flinke uitslover met mijn sportkleding en ook mijn trainingsprogramma. Het lukt me nog steeds de afstanden te halen van mijn startpositie. Dat betekent o.a. dat ik heel stevig wandel op de loopband en 15 minuten hard aan het fietsen ben. Met als resultaat dat ik flink transpireer. Gelukkig hebben de anderen hier geen moeite mee, het fijne is dat iedereen wordt geaccepteerd zoals hij of zij is.
De eerste maanden had ik tijdens het sporten een mutsje op; dit was eigenlijk de enige plek buitenshuis waar ik mijn pruik niet ophad. Omdat mijn haar weer wat aan het groeien is ga ik sinds een maand met mijn pruik op naar de fitness toe maar zet ik hem daar onmiddellijk af. Zo wen ik ook langzaam aan het feit dat ik straks met heel kort haar weer de straat op ga. Dit bracht ook een andere vrouw, die altijd een hele warme muts draagt omdat ze het zo koud heeft, ertoe een keer te laten zien hoe haar haar op een paar plekken maar niet wil groeien. Dat vond ik heel mooi en stoer. Zo deel je, op een haast vanzelfsprekende manier, het nodige lief en leed met elkaar. Onder het sporten door praten we over onze behandelingen, de afspraken met de specialisten maar ook wat we in het weekend hebben gedaan. En delen we in de vreugde van fysiotherapeute D. die in een pril stadium zwanger is.

Ik zoek in het algemeen niet veel contact met lotgenoten maar merk dat deze uurtjes me goed doen. Op de eerste plaats natuurlijk omdat ik lekker kan blijven sporten, wat ik mijn hele leven heb gedaan. En omdat ik ervan overtuigd ben en ook ervaar dat bewegen een heel positief effect heeft op mijn hele behandelproces. Maar daarnaast zijn het kostbare momenten die ik mag delen met bijzondere mensen. Mensen die ik anders nooit zou zijn tegengekomen maar voor wie ik veel respect heb. Omdat ze aan het vechten zijn, ieder op hun eigen manier; maar ook omdat ze zoveel mogelijk proberen te genieten van de dingen die ze, ondanks hun beperkingen, toch kunnen en willen doen.

Over 2 weken gaat mijn pruik definitief af. Omdat mijn conditie redelijk goed is overweeg ik binnenkort terug te gaan naar mijn eigen sportschool. Ik weet nu al dat ik de vertrouwde omgeving van de oncofitness en vooral de lieve mensen ga missen.
Ik denk er nog even over na.....